FanFic.nl

How to survive the apocalypse

1.

Gefixeerd kijk ik naar mijn versleten sneakers die de kiezelsteentjes onder mijn voeten doen knarsen. Hoelang we nu al onderweg zijn, weet ik niet. Ze zeiden dat we wel gauw een nieuwe plek zouden vinden, wel gauw weer veilig zouden zijn, maar ik ben niet zo naïef als ze denken. Ik kijk op en frons naar de jongen die naast me komt lopen. "Nou, jij loopt snel door." Zegt hij terwijl hij de zweetdruppels van zijn voorhoofd veegt. Zijn hand laat een zwarte veeg achter en ik grinnik. Ik trek mijn neus op en schudt mijn hoofd.
"Moet je niet niet bij je zusje blijven, Eric?" Vraag ik hem. De jongen werpt snel een blik achter zich naar het jonge meisje en snuift. "Eliza! Kom hier! Wil je soms dat je opgegeten wordt?" Roept hij. Het kind schrikt op en rent naar hem toe en pakt zijn hand. Het meisje is misschien een jaar of 8, en heeft dezelfde blonde lokken als haar broer. Met haar grote blauwe ogen staart ze naar de rondlopende, rottende karkassen in de verte en klampt zich wat dichter tegen Eric aan. "Ze zegt niet veel." Ik hef een wenkbrauw en kijk hem aan. "Nou, dan hebben jullie al één iets gemeenschappelijk," Lacht hij en hij gooit arrogant zijn hoofd in zijn nek.

Ik open net mijn mond om een haatdragende opmerking te maken wanneer ik tegen een gespierde arm oploop. "Sssttt." Zegt de man aan wie die toebehoort en hij wijst naar voren. Ik knijp mijn ogen samen en probeer tussen de zweterige, uitgemergelde lichamen heen te kijken. Ze staan allemaal enkele seconden stil voordat ze krampachtig naar hun messen of geweren grijpen. Een paar mannen beginnen naar voren te lopen en planten hun messen in de hoofden van enkelen van de gigantische groep rotters die ons het pad versperren. Het bos dat een eindje verder begint gaf hen vast lang genoeg dekking om ons nu te verassen. Eric schudt zich los en sprint tussen de mensen die naar de huizen naast de straat proberen te ontsnappen door.

Ik roep zijn naam, maar hij is te druk bezig met de tanden van een rotter te ontwijken. Eliza begint luid te gillen en wil naar hem toe rennen, maar ik grijp haar rond haar middel en hijs het spartelende en huilende kind op mijn rug en volg de groep. Luid vloekend probeer ik mijn mes uit mijn riem te trekken terwijl Eliza met haar kleine vuistjes op mijn rug klopt. Enkele meters voor ons valt een jongetje uitgeput neer, zich niet bewust van de rotter die naar hem toe wankelt. Mijn tempo verhoogd en mijn mes schiet eindelijk los. Wanneer ik het kind bereik merkt hij het monster net op, die zijn armen naar hem uit strekt, maar ik geeft hem nog net voordat hij op het jongentje valt een stomp. Hij grijpt zich vast aan zijn been, maar mijn mes verdwijnt al in zijn schedel, dat behangen is met losse stukjes huid. Ik trek het snotterende kind recht en wenkt één van de laatste vrouwen, die hem snel oppikt.
Van iedere hoek komen er steeds meer monsters af op de geweerschoten. en hier en daar slagen enkelen er niet meer in de klauwende armen te ontwijken. Naast me klinkt ondertussen een maar al te bekende lach. Eric trekt zijn zusje van me af en ik werp hem een geërgerde blik toe, wat hem nog meer doet grinniken. Vooraan rent iemand naar een huis toe en duwt de deur open. Hij wenkt iedereen naar binnen en sluit de deur achter ons. Het huis is donker en stoffig en niemand durft de gordijnen te openen die de rotters die op de ramen kloppen verbergen, dus we zitten gewoon allemaal tegen elkaar aangedrukt in de kleine woonkamer.

Reacties: