FanFic.nl

Johanna

1.

Mijn ogen volgen de kleine vlinder die neerstrijkt op één van de felgekleurde bloemen in de bloembak voor mijn slaapkamerraam. Op de achtergrond rennen kinderen op het met zon overgoten plein, dat binnen enkele weken vol zal staan met touwen en vredesbewakers. Het wordt mijn tweede jaar waarin ik geforceerd wordt om in een strak jurkje, met platgestreken haar te kijken hoe weer een stel kinderen de dood tegemoet loopt. Het is middag, en de meeste kinderen gaan nu naar school, als ze niet achterblijven om te werken in de fabriek. Ik werp een blik op mijn bruine schooltas in het hoekje van mijn kleine kamer en zucht, voordat ik van het krukje voor mijn raam klim. Ik grijp het van tegen de afbrokkelende muur en ren de deur uit, door de woonkamer. Mijn moeder komt uit de keuken met een stapel borden in haar armen. "Haast je! Meteen na school naar hier komen, je weet hoe je vader denkt over laatkomen!" Zegt ze nog, maar ik ben de gang al op. Twee deuren verder staat mijn beste vriendin, Karin. Ze komt zwaaiend op mij af en samen gaan we de krakende trap af en lopen we de deur van het vervallen gebouw uit. Ze praat ononderbroken over haar weekend en hoeveel haar broer weer heeft gewerkt, en ze merkt niet dat mijn gedachten afdwalen.

Eén overslaan, twee tegelijk. Eén, twee. Eén. Eén, twee. Ik tel de tegels onder mijn voeten en probeer de volgorde te onthouden. "Hé! Luister je wel?" Vraagt Karin verontwaardigd. "Hmm?" Mompel ik afwezig en kijk op. "Echt waar, Jo, de laatste tijd ben je er echt niet bij met je hoofd!" Zucht ze. Voor ze er verder op kan ingaan onderbreekt een bekende stem ons. Felix, een jongen die aan de andere kant van de straat woont, komt hijgend op ons afgelopen. "Het spijt me," hijgt hij, "ik moest langer werken." Karin kucht zenuwachtig en strijkt een lok kastanjebruin haar achter haar oor. Felix trekt een wenkbrauw naar haar op en komt naast mij lopen. "Wat zijn we weer spraakzaam vandaag." Zegt hij en hij draait nog eens met zijn ogen. "Dat waait wel over." Ik steek mijn handen in mijn zakken en schop tegen een kiezelsteentje. "Ik denk dat ik mijn naam een paar keer extra laat meedoen." Zegt Felix. "Hoe bedoel je?" Vraagt Karin hem. "Voor de roeping. Mijn vader zegt dat het slechte tijden zijn. Iets met het Capitool dat nu gierig is." Hij haalt zijn schouders op. We lopen het schoolplein op en de bel weerklinkt al. Zwijgend gaan we het gebouw binnen. Meisjes in de gang kijken vanuit hun ooghoeken naar ons en fluisteren elkaar in het oor. Karin steekt haar tong naar hen uit, wat hen net meer doet lachen. Onze lerares staat al voor het klaslokaal, met haar liniaal op haar hand tikkend. Vanonder haar bril kijkt ze streng de leerlingen aan en tuit haar rode lippen en wanneer iedereen binnen is slaat ze de deur hard dicht.

Reacties: