FanFic.nl

Mister Dangerous|| Liam Payne [Afgerond]

23~Home

Nadat ik mezelf heb opgefrist, stap ik schoon en rein de slaapkamer in. Tenminste, dat probeer ik. Een nieuwe pijnscheut schiet door mijn lichaam en ik piep, waarna ik met mijn hand de deurpost omklem. ‘Liam?’ roep ik zwak. Bijna meteen staat hij in de slaapkamer. ‘Ja?’ Smekend kijk ik hem aan en in zijn ogen kan ik zien dat het hem pijn doet. ‘Natuurlijk,’ mompelt hij zachtjes. Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om mijn benen en schouders, waarna hij me optilt en naar het woongedeelte loop. Voorzichtig plaatst hij me op de bank en ik glimlach naar hem. ‘Dank je.’ Adembenemend glimlacht hij terug en stopt een plukje haar achter mijn oor. ‘Geen probleem.’ Dan wordt er op de deur geklopt en gaat Liam rechtop staan. ‘Ja?’ De deur opent en vijf jongens stappen naar binnen. Ik herken ze meteen als de jongens die Liam op de eerste schooldag vergezelden. ‘Wat is er?’ vraagt Liam aan de getinte jongen. ‘We waren bezorgd om Jade en wilden even kennismaken en zo.’ Aan het accent van de jongen kan ik horen dat hij niet uit Wolverhampton komt. ‘Natuurlijk,’ antwoord Liam hem. De jongens glimlachen en iedereen neemt plaats op de bank of stoelen, Liam naast me. ‘Ehm, hoi?’ mompel ik onzeker. De blonde jongen, die ik vaag herken als de chauffeur van gisteravond, grinnikt. ‘Hey Jadie. Ik ben Niall.’ Zijn Ierse accent klinkt sterk en ik glimlach meteen, ik heb altijd al van het Iers gehouden. ‘Hey Niall.’ Hij glimlacht breed en ik giechel zachtjes. ‘Ik ben Louis.’ De jongen die spreekt staat naast de stoel van de jongen met de krullen. Hij is niet heel lang en heeft bruin haar, omhoog gestyled in een kuif. Zijn ogen zijn blauw en zijn stem is wat hoger dan dat je verwacht van een jongen. ‘Harry,’ zegt de jongen met de krullen. Zijn groene ogen glinsteren en ik knik. ‘Ik ben Zayn,’ zegt de getinte jongen naast me. Ik glimlach naar hem en richt dan mijn blik op de laatste jongen. ‘Josh,’ glimlacht hij. Hij is net zoals Louis niet heel groot, maar wel breed. Voornamelijk spier denk ik. ‘Hoe voel je je?’ vraagt Harry. Mijn schouders haal ik op en ik zucht. ‘Het gaat wel, denk ik.’ Liam snuift. ‘Je kan niet eens lopen.’ Zayn schud zijn hoofd. ‘Siva is echt te ver gegaan.’ Liam’s grip op mijn hand verstevigd iets. ‘Zeg dat wel. Waar is die klootzak eigenlijk?’ Niall grijnst. ‘We hebben hem opgesloten in een van de kamers.’ Liam knikt en staat dan op. ‘Willen jullie gaan? Dan breng ik Jade naar huis.’ Iedereen knik en staat op, waarna ze me veel sterkte wensen en de ruimte verlaten. ‘Kom, ik breng je naar huis.’

Na een korte rit draait Liam de zwarte hummer mijn oprit op. Hij schakelt de motor uit en stapt uit, waarna hij naar mijn kant loopt en de deur opent. Voorzichtig helpt hij me uitstappen, waarna hij zijn arm om mijn middel legt. Samen lopen we naar de voordeur, waarna hij zijn vuist heft om te kloppen. ‘Wacht,’ zeg ik dan. Hij laat zijn hand langs zijn lichaam vallen en kijkt me afwachtend aan. ‘Haten mijn ouders je niet?’ Liam glimlacht lichtjes en schudt zijn hoofd. ‘Ik heb ze een paar keer opgezocht toen je weg was. Ik heb ze beloofd dat ik je zou vinden.’ Ik knik en dan klopt hij. Even is het stil, dan opent de deur en verschijnt mijn moeder in mijn blikveld. ‘Ja-jade?’ Ik knik en een luide snik verlaat haar keel, waarna ze haar armen om me een slaat en me een stevige knuffel geeft. Voorzichtig maakt Liam zijn arm los en neemt een stapje terug. ‘Mam,’ snik ik dan ook. Mijn armen sla ik om haar nek en ik druk me stevig tegen haar aan. ‘Ik heb je zo gemist, mam,’ snik ik luid. Ze strijkt door mijn haar en ik voel haar tranen op mijn schouder druppen. ‘Ik heb jou ook gemist, sweetie.’ In mijn wazige blikveld zie ik een ander figuur de gang inlopen. ‘Honey, wat is er-Jade?’ Zijn stem herken ik als die van mijn vader en ik glimlach. ‘Hoi pap.’ Mijn moeder laat me los en ik omhels mijn vader. ‘Ik heb je gemist, paps.’ Hij drukt me stevig tegen hem aan en zucht trillerig. ‘Ik heb jou ook gemist, sweetie.’

Liam James Payne

Terwijl Jade haar vader omhelst, draait haar moeder zich naar mij. ‘Dank je wel Liam. Dit betekent zoveel voor ons.’ Ze opent haar armen en even twijfel ik, waarna ik haar toch maar een knuffel geef. Haar laatste tranen worden opgezogen door mijn shirt, maar ik vind het niet erg. ‘Het was geen moeite, mevrouw,’ antwoord ik beleefd. Ze trekt zich terug uit onze omhelzing maakt een handbeweging naar me. ‘Ach, noem me toch Andrea.’ Een glimlach speelt om mijn lippen als ik antwoord. ‘Het was geen probleem, Andrea.’ Ze glimlacht en dan stapt Jade’s vader naar voren. ‘Dank je wel, jongen. Dit betekent meer voor me dan dat je je kan voorstellen.’ Hij geeft me een onhandige schouderklop en ik knik naar hem, waarna ik me naar Jade keer. ‘Ik kom je maandag opzoeken, oke?’ Haar moeder antwoord bijna meteen. ‘Oh nee, doe niet zo gek. Blijf voor het eten.’ Onzeker kijk ik naar Jade, die me met hoopvolle ogen aankijkt. ‘Oke, goed dan,’ stem ik in. Haar moeder klapt in haar handen en draait zich om. ‘Kom erin dan.’

Even later zit ik samen met Jade op haar kamer, terwijl haar moeder voor het eten zorgt. ‘Ben je blij weer thuis te zijn?’ vraag ik zachtjes. Jade knikt en gaat in kleermakerszit naast me zitten. ‘Dank je wel, Liam.’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Voor wat?’
‘Mij redden.’ Ik glimlach en pak haar hand. ‘Ik zou alles voor je doen.’ Mentaal krimp ik ineen. Sinds wanneer ben ik zo sappig geworden? Tot mijn schok besef ik echter dat het me eigenlijk niet uitmaakt. Jade glimlacht en laat haar hoofd voorzichtig op mijn schouder rusten. ‘Ik dacht dat ik daar nooit meer vandaan zou komen.’ Met mijn duim draai ik rondjes op haar hand. ‘Ik zou je gevonden hebben. Hoe lang het ook zou duren.’ Een glimlach verschijnt op haar gezicht en als vanzelf glimlach ik ook. Die glimlach wil ik voor altijd zien, en ik wil de reden zijn. Fuck, ik ben zo verliefd.

Reacties: