FanFic.nl

It started with an elevator|| Niall Horan [Afgerond]

Thirty~Trouble in paradise

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gestaan, starend naar de testen, maar dan hoor ik de voordeur met een klik in het slot vallen. Met de testen nog steeds in mijn hand stap ik langzaam de hal in, waarna ik op mijn tenen richting de woonkamer loop. Als ik de kamer in spiek, zie ik Niall lopen en meteen borrelt woede in me op. Ik weet niet wat me bezielt als ik de woonkamer instap en de testen naar zijn hoofd gooi, samen met een; ‘Bastard!’ Met grote ogen ontwijkt hij de twee stokjes, waarna hij me aankijkt. ‘What the fuck?!’ schreeuwt hij dan. ‘What the fuck me niet!’ slinger ik naar zijn hoofd. ‘En waarom niet?! Jij gooit spullen naar mijn hoofd zonder enige reden!’ Zijn stem is iets zachter dan die van mij, maar harder dan het volume van normaal praten. ‘Ik heb wel degelijk een reden!’ schreeuw ik. ‘Nou, deel die dan want ik heb geen flauw idee!’ roept hij geïrriteerd. Ik zet een stap in zijn richting en slinger mijn armen omhoog. ‘Je bent fucking vreemd gegaan!’ Hij trekt een wenkbrauw naar me op. ‘Wat.’ Langzaam blaas ik mijn adem uit. ‘Je hoorde me,’ bijt ik hem dan toe. ‘Wacht, je gelooft toch niet dat verhaal van E!News? Ismay, dat was twee jaar geleden!’ Ik snuif en sla mijn armen over elkaar. ‘Tuurlijk.’ Hij trekt weer een wenkbrauw op en fronst dan. ‘Wacht, vertrouw je me niet?’ Zijn stem is zacht, kwetsbaar en meteen heb ik spijt van mijn woorden. ‘Ik-jawel, maar-Niall…’ Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Zodra zijn huid de mijne raakt barst ik in tranen uit. Geschrokken zet hij zijn handen op mijn schouders en duwt zich iets van me af. ‘Hee hee, wat is er? Ismay, praat tegen me.’ Ik snik en wuif mijn handen nutteloos door de lucht.

‘Stokjes,’ weet ik er uiteindelijk uit te persen. ‘Wat, die dingen die je naar me gooide?’ Ik knik en snik. Verward loopt hij naar de plek waar ze terecht zijn gekomen en hurkt, waarna hij ze oppakt en weer opstaat. Terwijl hij ze bestudeert loopt hij weer naar me toe. ‘Wat?’ Zijn wenkbrauwen staan in een frons. ‘Verdomme, Niall ik ben zwanger!’ schreeuw ik, ‘Allemaal omdat jij met je dronken kop je péineas niet heb ingepakt!’ Tot mijn verbazing begint Niall te grinniken. ‘Niall, dit is niet grappig! Ik ben nog geen eens eenentwintig en ik ben al zwanger!’ Ik sla mijn platte handen tegen zijn borst waarna ik op mijn knieën zak en weer begin te huilen. Niall hurkt naast me en trekt me tegen zich aan, geruststellend over mijn haar strijkend. ‘Wat moet ik nou doen, Niall? Ik kan dit niet, ik wil mijn school afmaken, ik wil nog zoveel. Niall, ik weet het niet meer,’ huil ik. Zijn shirt raakt doorweekt door mijn tranen, maar geen van ons beiden lijkt het erg te vinden.

Als ik na een tijdje uitgehuild ben, dirigeert Niall me naar de bank. ‘Ga zitten, dan maak ik een kop thee en gaan we hier over praten, okay?’ Timide knik ik en veeg mijn neus af aan mijn mouw. Niall glimlacht en geeft me een klopje op mijn knie, waarna hij opstaat en richting de keuken loopt. ‘Wat voor smaak wil je?’ vraagt hij rustig. ‘Maakt niks uit,’ mompel ik luid genoeg. Hij haalt zijn schouders op en zet de water koker aan, terwijl ik mijn knieën optrek en m’n armen eromheen sla. Al snel hoor ik het kenmerkende geluid van kokend water in de water koker en zucht. Kort daarna komt Niall met twee bekers thee richting de bank gelopen en zet ze op de salontafel. Dan zakt hij naast me op de bank en slaat zijn armen om mijn schouders. Verslagen zak ik tegen zijn lichaam aan en zucht. ‘Niall, waarom?’ vraag ik. Ik voel dat hij zijn schouders ophaalt. ‘Ik weet het niet, Ismay, maar we vinden wel een oplossing.’ Hopend dat hij gelijk heeft, kruip ik nog wat dichter tegen hem aan. ‘De belangrijkste vraag is…,’ Hij maakt zijn zin niet af en geïrriteerd sla ik hem op zijn borst. ‘Teasee, maak die zin af.’ Hij grinnikt en kust mijn haar. ‘Wil je het houden?’ Ik verstijf en knijp mijn vingers samen. ‘Ismay?’ Voorzichtig haalt hij mijn vingers uit elkaar, waarna hij me optilt en op zijn schoot tilt. ‘I-Ik weet het niet,’ mompel ik dan. ‘Zo-zou je een gezin met mij willen beginnen?’ vraagt hij dan. Ik zucht en buig naar voren, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder laat rusten. Voorzichtig zwaait hij zijn benen op de bank, om vervolgens te gaan liggen, wat de positie voor ons beiden comfortabeler maakt. ‘Ja?’ zeg ik dan twijfelend, ‘maar ik had nooit gedacht dat al zo vroeg te doen,’ vervolg ik. Hij knikt ten teken dat hij het begrijpt en ik ga verder. ‘En ik ben nog zo jong, Niall. Ik wil mijn school afmaken, de wereld rondreizen en dansen. Ik wil nog trouwen, een eigen huis vinden, dieren nemen. Ik kan nu geen kind aan.’ Even ben ik stil en dan adem ik diep uit. ‘Maar ik weet niet of ik het leven van een kind zomaar kan wegkapen.’ Niall is even stil. ‘Je hebt gelijk, denk ik. Wacht, ik heb een idee. Ik zeg iets en jij moet het eerste zeggen dat in je opkomt.’ Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Hoe moet dat gaan helpen?’ Geheimzinnig glimlacht hij. ‘Dat zal je wel zien.’

Na zo’n tien random woorden ben ik er eigenlijk wel klaar mee. We zitten ondertussen in kleermakerszit tegenover elkaar. ‘Hoeveel nog?’
‘Twee,’ antwoord hij. Ik zucht diep en knik dan maar. ‘Moederschap.’
‘Nu niet.’
‘Luiers.’ Ik trek een gezicht en Niall grinnikt. ‘En nu?’ vraag ik bedeesd. Hij pakt mijn beide handen en kijkt me aan. ‘Ik denk niet dat we het moeten houden.’ Even ben ik stil, dan knik ik. ‘Je hebt gelijk.’ Hij glimlacht lichtjes en plaatst een kus op mijn hoofd. ‘Zal ik een abortuskliniek bellen?’ Geschrokken trek ik mijn handen terug. ‘Niall, nee! Dan staat het binnen de kortste keren in de bladen!’ Zijn ogen verwijden even. ‘Oh ja.’ Ik schud grinnikend mijn hoofd. ‘Vergeten dat je beroemd was?’ Schaapachtig knikt hij en ik giechel. ‘Ik bel zelf wel, okay?’ Hij knikt en pakt mijn handen weer, waarna hij een kus op mijn lippen plaatst. ‘Alles komt goed, dat beloof ik je.’

Reacties: