FanFic.nl

Stand-Alones

Afscheid

Maandag 6-4-2014 een week geleden
Ze liepen samen met door het park. Het voelde spannend en gewaagd. Want mama had nog zo gezegd dat ze niet door het park naar huis mochten lopen. En toch deden Lucy en zij dat, want de weg van school naar huis was nu eenmaal sneller, vandaar dat de zusjes deze weg gekozen hadden. Natuurlijk hadden ze ook wel gehoord over de gevaarlijke man die in het park rond liep, maar hoe groot was de kans dat ze hem tegen kwamen? Het park was immens groot voor twee meisjes van bijna negen. Ze konden zich het gewoon voorstellen dat er een kans bestond dat juist zij de man tegen het lijf zouden lopen. Lucy begon te huppelen en Kelly huppelde achter haar zusjes aan. Het was warm voor eind maart, waardoor ze zonder jas naar buiten konden. Of zoals de tweeling dat zo mooi verwoordde: 'Met zonder jas!'
'De meeste dromen zijn bedrog maar als ik wakker word naast jou dan droom ik nog!' zong Lucy opgewekt. Ze was een grote fan van Marco Borsato. Want Kelly vreemd vond want Marco Borsato was meer voor papa's en mama's vond ze. Zij luisterde veel liever naar K3. Maar toch werd ze er altijd vrolijk van als Lucy de meest dromen zijn bedrog zong. Lucy kon zo mooi zingen dat Kelly er vaak jaloers van werd. Trillende zette ze het zelfde liedje al. Samen zingen huppelde ze door het park.
'Wil je nu een liedje van K3 zingen? Ik weet je dat leuker vind dan Marco' zei Lucy. Kelly knikte en dacht even na over het liedje dat ze wilde zingen. Het werd nacht als een miljoen want dat vond zo'n mooi liedje. Het was zo zielig. Kelly zelf dacht dat het voor de dood ging. Als geweten wat er enkele minuten later gebeurde had ze een andere liedje gekozen. Maar in het leven was het nu eenmaal zo dat je nooit kon weten wat er enkele minuten later op je pad kwam. Al zingend vervolgde de tweeling haar weg. Ze zagen een hondje dat achter een balletje aan rende en een kat die zich zelf schoon likte. Mensen liepen door het park en spraken met elkaar. In eens hoorde meisjes een rochelde stem verschrikt bleven ze staan. Kelly merkte dat haar mond open viel van angst. Ze was er vrijwel zeker van dat de man die voor hen stond, de man was waar het vanmorgen nog over gehad had. Zijn bruine broek was versleten en zijn blauwe overhemd zat vol gaten, zijn ogen waren grijs en kil en keken niet al te vriendelijk daarbij was hij lang en had een lange vieze bruine braad. Lucy wilde langs de man lopen maar hij greep haar bij schouder.
'Au!' riep Lucy. Kelly durfde niet te bewegen. Lucy was zo als altijd dapperder.
'Meneer ga aan de kant, Kelly en ik moeten naar huis'
De man zei niets maar greep Lucy wel steviger was. De mensen in park bleven allemaal kijken maar niemand durfde te hulp te schieten. Het enige dat ze deden was angstig toe kijken. En toen gebeurde het, het was het engst dat Kelly ooit had meegemaakt en ze was er zeker van dat ze nooit meer zo iets afschuwelijks mee ging maken. De man pakte een pistool en schoot drie keer. De mensen in park gilde, maar Kelly kon alleen maar zwijgen. De tranen brandde in haar ogen. Haar leven was voor goed veranderd.

Maandag 14-4-2014 vandaag
Kelly kijkt angstig naar de oranje kist die in het midden van de kamer staat. Nog steeds is het niet tot haar door gedrongen. Ze probeert zich zelf er keer op te wijzen dat het een boze droom was, waaruit ze ieder moment kon ontwaken. Maar dat is niet het geval. Lucy is echt dood. Drie schoten waren genoeg. Een in haar hoofd, een in haar been en de derde trof haar hart. Lucy was opslag dood geweest. Dood, vermoord. Kelly kan het maar niet geloven. Waarom moest Lucy dood? Die vraag stelt ze zich zelf nu al een week iedere dag. Jammer genoeg krijgt ze er geen antwoord op. Want niemand weet waarom de man Lucy gekozen heeft. Kelly is doodsbang om naar buiten te gaan, want de man loopt nog altijd vrij rond, voor de politie gevlucht.
'Kell, kom je nog even afscheid nemen. De kist gaat zo dicht dan is het te laat' mama's stem is verstikt van verdriet. Langzaam loopt Kelly naar de oranje kist toe. Ze weet precies wat ze daar aan treft want ze heeft Lucy al eerder gezien. Angstig kijkt Kelly in de kist. Lucy's lange bruine haar is gevlochten en ze heeft haar favoriete jurk aan. Die oranje met bloemetjes waar ze altijd zo dol was. Was. Kelly vind het raar om in verledentijd over haar tweelingzusje te denken. Nadat de kist gesloten is het tijd voor het afscheid. De kist van Lucy wordt op een karretje gezet. Met treurige gezichten brengt de familie de kist naar de ruimte waar het afscheid plaats vind. Het afscheid van Lucy Beens het meisje dat vermoord werd op weg van school naar huis.
Mama begint met een praatje. Ze verteld over hoe vrolijk Lucy altijd was en dat zo goed kon zingen. Ook worden er liedjes gedraaid waarbij Marco Borsato's afscheid nemen bestaat het hardst klinkt van allemaal. En van af die dag is Kelly fan van Marco Borsato vooral Afscheid nemen bestaat niet geeft haar kracht. Want die doe haar denken aan haar lieve tweeling zusje die maar negen jaar oud heeft mogen worden.


Jaren later staat Kelly bij een concert van Marco Borsato. Het idool van haar vermoorde zusje. Haar idool en ook al is ze hier alleen, toch heeft ze het gevoel dat Lucy bij haar is en mee kan luisteren naar afscheid nemen bestaat niet. Want ook al is Lucy al jaren weg. Ze is al die jaren bij haar gebleven in haar herinneringen, in haar hart. Want afscheid nemen bestaat immers niet.

Reacties: