FanFic.nl

Trust nobody

Hoofdstuk 8

http://media.tumblr.com/tumblr_m3o8ypIpU21rqtr9uo1_500.gif
Ik dacht dat jullie wel leuk zouden vinden om te weten hoe Sara er uit ziet ((:
En dit is Jurre:
http://hisociety.files.wordpress.com/2007/06/adam2.jpg
Anyway, enjoy hoofdstuk 8

23 december 08.45

"Leeft ze nog?"
De stem klinkt ver weg, net of het in een andere wereld wordt gezegd. Er klinkt vaag gemompel. Ik gluur door mijn wimpers heen, schimmen zijn over me heen gebogen. Dan hoor ik het geluid van een sirene komen. Zou er ergens een ongeluk gebeurd zijn? Ik probeer het te vragen, maar er wordt niet op mij gelet, tenminste ze reageren niet. Ze zijn natuurlijk veel te druk met het ongeluk bezig. Hopelijk zijn er geen gewonden. Wacht eens eventjes, waarom lig ik op de grond? Dan dringt het tot me door: Ik ben het ongeluk. Met een ruk kom ik over eind.
"Ze komt bij!" Hoor ik een bekende stem zeggen, ik kan de stem niet helemaal thuis brengen. Een pijnscheut schiet door mijn hoofd, ik kreun en zak weer in elkaar. "Blijf maar liggen." Ik kijk recht in het gezicht van Jurre. Ik probeer te praten, maar hij legt snel zijn vinger op zijn mond, dan fluistert hij: "Je kent me niet." Ik wil reageren, maar de pijn in mijn hoofd wordt steeds heftiger, als laatste zie ik nog de blauw-gele kleuren van de ambulancebroeders en dan vallen mijn ogen dicht.

23 december 12.30
Piep, piep, piep. Het klinkt regelmatig, in mijn hoofd tel ik zachtjes mee. Bij het 37ste piepje ben ik het zat, want langzaam voel ik mijn hoofd pijn gaan doen. Mijn ogen sla ik open, ze dwalen door de kamer. Ik zie een paal staan met een zak met bruin achtig spul, vanuit de zak komt een slangetje die richting mijn bed gaat. Naast de paal staat een apparaat waar allemaal lijntjes op komen, het apparaat waar steeds die piep vandaan komt. Als ik naar de andere kant kijk zie ik ramen met beschilderingen van Winnie the Pooh en Tijgertje. Tijgertje was altijd mijn favoriete karakter van die films.
"Toevallig dat Tijgertje hier op het raam staat, weet je nog hoe we vroeger altijd dat ene liedje zongen van Winnie the Pooh?"
Ik voel een vreemde trilling door mijn lichaam, mijn spieren spannen zich aan, mijn hoofd voelt net of dat hij elk moment van mijn lichaam kan vallen. Eindelijk komen de woorden over mijn lippen.
"Roos!"
Ze let totaal niet op om mijn woorden.
"Hoe ging dat liedje ook al weer?" Ze begint te neuriën.
"Roos, wa.. waar was je?" De werkelijkheid begint tot me door te dringen, Roos staat levend en, zover ik zie, gezond voor me! Ze moet de blijdschap op mijn gezicht zien staan.
"Dit moet papa weten!" Ik zie zijn verbaasde blik al voor me, het wordt een geweldige hereninging! Mijn hand is al op de knop van de bel. Ineens staat ze naast me, ruw trekt ze mijn hand van de bel af.
"Ben je helemaal gek geworden?"
Ze kijkt me dodelijk geschrokken aan. Ik begrijp er helemaal niks meer van.
"Maar iedereen mist je zo en nu jij er weer bent, kunnen we Martha ook vinden en dan worden we weer een familie!" Mijn stem klinkt erg raar, heel erg hoog.
Ze kijkt me glimlachend aan, gaat op de rand van mijn ziekenhuisbed zitten en strijkt een haar uit mijn gezicht. Ik denk zelfs dat ik tranen in haar ogen zie staan.
"Dit is waarom ik je zo miste, jij kon altijd van die mooie happy ending verhalen bedenken."
Haar ogen worden hard.
"Dit is geen happy ending verhaal, Saar."
Ik voel een rilling over mijn ruggengraat lopen. Die kille houding ben ik niet gewend van Roos.
"Ik en Martha hebben een fout gemaakt."
Eindelijk vind ik mijn tong terug.
"Ik weet niet waar jullie bang voor zijn maar wat het ook is ik kan jullie helpen en oma en papa en moeder zelfs!Ze missen jullie zo erg, ik .. ik mis jull.." Mijn stem breekt, de tranen lopen over mijn wangen.
Roos veegt de tranen weg, haar koele hand op mijn gezicht voelt onwerkelijk.
"Sara, luister naar me. Vertrouw niemand, zelfs papa niet." Verbaasd kijk ik haar aan door mijn tranen heen.
"Papa ook niet?" Komt er fluisterend uit mijn mond. Ze glimlacht weer.
"Jij ziet alleen het goede in mensen. Lieverd, er was nooit een happy family, wordt wakker. Papa ging vreemd. Meer zeg ik niet, je moet het zelf uit gaan zoeken."
Ze had me net zo goed kunnen slaan met een hamer, papa ging vreemd. Zachtjes kust ze mijn voorhoofd.
"De dokters komen eraan, ik moet gaan."
Ik grijp haar hand.
"Ga niet weg, alsjeblieft. We kunnen dit oplossen."
Ze kijkt me hard aan.
"Kijk naar jezelf. Denk je dat dit echt een ongeluk was? Iemand probeert je te vermoorden, net zoals ze dat bij mij en Martha probeerden."
Ik houd nog steeds haar hand vast.
"Kom je terug als ik de waarheid ontmasker waarom dit allemaal gebeurd?"
Ze kijkt even naar de grond en knikt dan van ja, ze loopt om mijn bed heen naar het apparaat met de vervelende piep.
"Maar doe voorzichtig en nog een keer: Vertrouw niemand!"
Het komt er bijna fluisterend schreeuwend uit. Opeens voel ik mijn ogen weer zwaar worden en ze vallen dicht.

23 december 15.20
Piep, piep, piep.
"Kijk, daar is ze weer."
Ik hoor gestommel, verschillende stemmen klinken door elkaar.
Mijn ogen openen zich langzaam, ik draai mijn hoofd naar links. Ik zie papa en mama zitten. Papa heeft mijn hand vast.
"Hallo lieverd." Papa's stem klinkt zacht en liefdevol. Mama strijkt over mijn haar. Een warm gevoel door stroomt mijn lichaam, totdat ik realiseer wat Roos heeft gezegd. Wacht, waar is Roos? Mijn ogen dwalen door de kamer. Het is dezelfde kamer als waar ik met Roos heb gesproken.
"Hoe laat is het?" Mijn stem klinkt raar piepend.
"Het is bijna half vier, liefje. Je bent de hele tijd in slaap gehouden."
Mama's stem klinkt ongewoon lief. Maar wacht, heb ik geslapen? Heb ik dan alles van Roos gedroomd? Maar het leek zo echt? Of was het toch echt? Ik snap er helemaal niks meer van.
"Je hebt een hersenschudding, gekneusde ribben en een gebroken been. Waarom rende je die straat op?" Papa's ogen staan vragend en een beetje boos. "We hebben je zo goed geleerd om goed op te letten voordat je oversteekt."
Ik kijk hem aan, zou hij echt vreemd zijn gegaan? Om mijn vader met een andere vrouw voor te stellen is ontzettend moeilijk maar tot mijn verbazing niet onmogelijk. Als antwoord op zijn vraag haal ik mijn schouders op.
"Wat is er gebeurd nadat ik de straat op rende?"
Papa begint rondjes door de kamer te lopen. Mama voert nu het woord.
"Een auto kwam eraan, en die heeft je geschept. Het was een leraar van je school. Ene van Baren?"
Ik schudt mijn hoofd, als teken dat ik niet weet wie het is.
De deur gaat open en een dokter komt binnen, gevolgd door een jonge assistente.
"Zo jongedame, jij hebt geluk gehad. Je been is maar op twee punten gebroken."
Ik grinnik. "Wat heb ik toch een geluk."
Een lach ontsnapt bij de jonge assistente. Mijn ouders kijken woedend naar mij en de assistente. Die stopt verschrikt met lachen en kijkt naar de grond.
"Je been zal waarschijnlijk wel weer helemaal herstellen, maar dat gaat een aantal maanden met gips worden. In ieder geval blijf je vannacht hier."
Er wordt op de deur geklopt, de assistente doet open. In de deuropening zie ik bloemen verschijnen. Yes, ziekenbezoek daar had ik zin in. Niet dus. De dokter kijkt naar mijn ouders en zegt dan: "Kan ik u misschien even in mijn kantoor spreken?"
Mijn ouders knikken, papa knijpt nog even in mijn hand. Dan lopen ze achter de dokter met zijn assistente aan. De bezoeker komt binnen en doet de deur zorgvuldig dicht.
"Ik had ons weerzien wel iets anders verwacht."
Mijn adem stokt in mijn keel, mijn hart begint als een razende te kloppen.

Reacties: