FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

24. Probleem

De dag na het pijnlijke steentjesincident moet ik van Tom zoveel mogelijk rusten. Ik mag enkel in de zetel zitten, niet met mijn rug tegen de leuning want anders doet mijn wonde pijn. Ik mag zelfs niet naar beneden gaan om te eten, Tom bestelt altijd roomservice voor mij. Ik vind het wel lief en handig maar ik vraag me af wat het morgen gaat zijn tijdens het concert. Misschien wilt hij dat concert ook aflassen maar dat sta ik niet toe. Het is niet omdat ik een gat in mijn rug heb dat ik me niet kan geven op het podium. Ik wil de fans niet nog meer teleurstellen. “Hier ben ik weer.”� Tom komt de kamer ingelopen met een tas chocomelk in zijn handen. “Zelf gaan halen in de keuken.”� glimlacht hij fier en geeft me de tas. Lachend neem ik de tas aan en blaas er even in. Daarna nip ik voorzichtig van de warme drank. “Hoe gaat het nu?”� vraagt Tom en komt naast me in de zetel zitten. “Ik moet er aan denken om niet tegen iets te leunen maar voor de rest gaat het wel goed.”� antwoord ik en nip weer van mijn chocomelk. “Ik hoop dat het ziekenhuis snel belt met de resultaten van dat bloedonderzoek. Wie weet moet ik terug omdat mijn bloed niet schoon is door dat steentje.”� huiver ik. “Ik denk niet dat je terug zal moeten. Zo lang heeft dat steentje er niet in gezeten.”� stelt Tom me gerust en slaat zijn arm om me heen. “Ik hoop het.”� mompel ik en neem een slok van mijn chocomelk. Als er op de deur geklopt wordt, gaat Tom opendoen maar komt niet terug, David komt de kamer ingelopen. “Het ziekenhuis heeft gebeld.”� zegt hij terwijl hij naast me komt zitten. “En?”� vraag ik hoopvol. “Je bloed is schoon maar ze hebben iets anders gevonden.”� antwoordt David. “Wat?”� Geschrokken zet ik mijn tas op het tafeltje voor me. “Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar…”� David stopt even om adem te halen. Hij slaat zijn ogen neer en kijkt me dan, bijtend op zijn lip, aan. “Je bent zwanger.”� “Wat?!”� gil ik geschrokken. “Dat kan niet, we doen het altijd veilig… we…ik…Tom vergeet nooit een condoom om te doen…Ik kan niet zwanger zijn…Ik neem altijd de pil…het mag niet…ik…”� David slaat troostend zijn armen om me heen. “Een bloedtest liegt nooit. Ik weet waarover ik spreek.”� Snikkend kijk ik hem aan. “Hoe bedoel je?”� “Ik vertel het je later wel.”� mompelt David. “Jij moet nu beslissen wat je gaat doen. Ik ga je keuze niet beïnvloeden.”� “Ik laat het weghalen.”� antwoord ik meteen. “Ik ga nu naar het ziekenhuis, laat het weghalen en zwijg erover tegen Tom. Anders zou hij me overhalen om het te houden.”� Ik sta vastbesloten op en ga even naar de badkamer om mijn roodbetraande ogen te drogen en wat make-up op te doen zodat niemand ziet dat ik geweend heb. “Wil je dat ik meega?”� vraagt David bezorgd. “Nee, ik ga wel alleen.”� antwoord ik glimlachend. “En ik zal Ashley ook meebrengen.”� Ik gris nog snel mijn schoudertas van het bed en loop de kamer uit. “Moet je naar het ziekenhuis?”� vraagt Tom die voor de deur op de grond zit. “Ja, gewoon de pleister laten vervangen.”� antwoord ik. “Ik zal wel meegaan.”� Tom staat al recht maar ik hou hem tegen. “Ik ga wel alleen.”� glimlach ik. “Ik breng Ashley mee en daarna gaan we waarschijnlijk nog even shoppen.”� “Ga dan maar.”� lacht Tom. Hij is er liever niet bij als Ashley en ik shoppen, dat weet ik. Vechtend tegen mijn tranen loop ik het hotel uit. Hoe kan ik nu zwanger zijn? Tom gebruikt altijd een condoom en ik neem de pil. Ik weet wel dat een condoom kan scheuren en dat de pil 1 procent kans heeft op falen maar ik had nooit gedacht dat het bij mij zou voorvallen. Ik denk wel dat abortus de beste oplossing is, ik kan nu niet voor een kind zorgen. Tom zou er volgens mij ook nog niet klaar voor zijn maar hij zou me wel overtuigen om het te houden. Daarom heb ik het hem niet verteld. Misschien vertel ik het hem wel nooit maar dat zou niet eerlijk zijn. We gaan trouwen dus moet ik het vertellen, anders zou hij me niet meer vertrouwen. Zuchtend stap ik uit en loop het ziekenhuis in. Ashley komt al meteen naar me toegelopen. “Ik moet nog even iets doen.”� zeg ik snel en loop naar de dokter die me gisteren verzorgd heeft als ik hem voorbij zie lopen. “Ik ga wel mee hoor.”� glimlacht Ashley. Ik zucht even en wil iets zeggen maar laat Ashley dan toch meekomen. “Ben je zeker van je beslissing?”� vraagt de dokter alsof hij kan zien dat ik voor abortus kom. Ik knik. “Ik kan het nog niet.”� “Ik respecteer je beslissing.”� glimlacht de dokter voorzichtig. “Kom maar mee.”� Samen met Ashley loop ik achter de dokter naar zijn kantoor. “Lot, waar gaat dit over?”� vraagt Ashley niet-begrijpend maar ik antwoord niet, ik zal het straks wel vertellen. “Neem morgenvroeg bij je ontbijt deze pil. Dat is de gemakkelijkste manier.”� De dokter geeft me een doosje waar 1 pilletje in blijkt te zitten. “Je manager zei dat ik de rekening moest opsturen dus je zult zelf niet moeten betalen.”� zegt de dokter als ik mijn portefeuille wil nemen. “Bedankt.”� Ik schud nog snel even zijn hand voor ik weer naar buiten loop met het doosje in mijn handen. “Lot, waarom moet je dat pilletje nemen?”� vraagt Ashley van zodra we in de auto zitten. Zuchtend steek ik het doosje in mijn schoudertas en kijk Ashley aan. “Ik ben zwanger.”� “Wat?”� vraagt Ashley al even geschrokken als toen David me dit vertelde. “En dat pilletje is voor?”� “Abortus.”� antwoord ik mompelend. “Lot, dat kun je niet menen.”� zegt Ashley geschrokken. “Ik kan het niet, Ashley. Ik ben een rockster, ik ben nog niet klaar om zwanger te zijn.”� verdedig ik mezelf. “Wat zou jij doen als je ongepland zwanger zou zijn?”� “Ik weet niet…”� “Voila, ik heb besloten dat ik voor abortus kies. Ik denk wel dat jij dat ook zou doen.”� zeg ik kwaad. “En zeg niks tegen Tom, hij weet hier niks van.”� “Lot, dat-”� “Laat het gewoon, Ashley. Ik beslis over dit ding in mij, niemand anders.”� Ik leg een hand op mijn buik en blijf strak voor me uitkijken. Ashley zucht even maar lijkt toch toe te geven. Enkel zij zal weten dat ik zwanger ben. Zelfs Sam zal ik het niet vertellen want die gaat het dan aan Bill vertellen en die verteld dat natuurlijk tegen Tom, dat is voorspelbaar. Alleen Ashley en David zullen het weten en niemand anders. Van zodra ik uit de auto gestapt ben komt Tom naar me toegelopen. “En hoe was het?”� vraagt hij meteen en legt voorzichtig een hand op mijn rug, net op de plaats van mijn wonde. “Goed.”� antwoord ik glimlachend. “Ik heb je koffers al gemaakt want we vertrekken binnen een half uurtje naar het vliegveld.”� zegt Tom fier. “We gaan zo naar België, dat duurt niet zo lang als met de bus.”� “Bedankt.”� Ik druk dankbaar een kus op zijn wang en loop het hotel in, recht naar David z’n kamer. “Kan ik je even spreken?”� vraag ik voor ik de kamer inloop. Ik ga op David zijn bed zitten en neem het doosje met het pilletje uit mijn tas. “Ze hebben me dit gegeven.”� Ik geef het hem en kijk hem aan. “Moet je dat niet innemen en zijn werk laten doen ofzo?”� Hij neemt de bijsluiter uit het doosje en begint te lezen. Zijn ogen vliegen over de letters heen. “Ja, je moet het morgenvroeg innemen en dan werkt het vanzelf.”� zegt David als hij alles gelezen heeft. “Wil jij dat bijhouden?”� vraag ik voorzichtig. “Ik wil niet dat Tom dit vindt.”� “Ja tuurlijk.”� antwoordt David glimlachend en steekt het doosje in zijn rugzak. “Ik zal het je morgen wel geven.”� “Oké, bedankt.”� Ik geef hem zomaar een knuffel en loop dan de kamer weer uit. Ik ben echt blij dat we zo’n goede manager hebben.***En inderdaad. De volgende dag roept David me na het ontbijt bij hem. “Ik kom direct.”� zeg ik snel tegen Tom en loop achter David naar zijn hotelkamer. Ik haal even diep adem voor ik het pilletje uit de verpakking haal. “Hiermee eindigt het dus.”� mompel ik in mezelf. “Je moet het niet nemen, Lot.”� zegt David nog maar mijn besluit staat vast, ik kan nog niet zwanger zijn. “Vaarwel, klein dingetje, het spijt me.”� zeg ik tegen mijn buik en leg er even mijn hand op voor ik het pilletje met wat water doorslik. Ik zucht opgelucht, het is voorbij. “Wat wou je gisteren eigenlijk nog zeggen?”� vraag ik David. “Ik zal het je een andere keer vertellen.”� mompelt David snel maar daar ben ik niet blij mee. “Vertel het nu gewoon.”� “Het ligt nogal moeilijk, Lot.”� David staart naar de grond. “Maar als je het zou graag wilt weten zal ik het je vertellen.”� Ik glimlach dankbaar en ga in kleermakerszit tegenover David zitten. “Je weet dat mijn dochter dezelfde naam heeft als jij.”� Ik knik begrijpend. “Daar is een reden voor.”� zucht David. “Mijn vrouw en ik zijn al samen van toen we 15 waren. Je weet hoe dat gaat met jonge mensen en toen we beide 16 hebben we het voor de eerste keer gedaan en spijtig genoeg is ook bij ons de condoom gescheurd. We konden het niet over ons hart krijgen om voor abortus te kiezen dus is mijn vrouw bevallen en heeft ze daarna het kindje afgestaan aan een Belgische familie.”� Geschrokken kijk ik David aan. Belgische familie? “Dat waren jouw ouders.”� “Je gaat me niet zeggen dat ik jouw dochter ben.”� zeg ik hoofdschuddend. “Toch wel. Jij heet eigenlijk Charlotte Jost.”� zucht David. Hij neemt zijn portefeuille en haalt er een foto uit. “Dit ben jij net na je geboorte.”� Met opkomende tranen in mijn ogen kijk ik naar de foto die ik maar al te goed herken, hij heeft altijd op mijn kamer gestaan. “Ik verwacht niet dat je me nu pap gaat noemen ofzo. Ik wil gewoon dat je weet dat ik je vader ben.”� “Bedankt om het te vertellen.”� Ik sla snikkend mijn armen om David heen. “Nu weet je ook hoe het komt dat jij en Charlotte zo goed op elkaar lijken en het zo goed met elkaar kunnen vinden.”� Tranen van opluchting rollen over mijn wangen. Ik ben echt blij dat ik nu de waarheid weet. Nu weet ik tenminste waarom Charlotte en ik zoveel op elkaar lijken. “We hebben ook elk jaar bijgelegd voor je verjaardagscadeau.”� zegt David als ik hem langzaam loslaat. “Daarom heb je een auto gekregen voor je 18e verjaardag.”� “Maar hoe komt het dan dat Sam en ik ook zo op elkaar lijken?”� vraag ik niet-begrijpend. “Dat komt gewoon doordat jullie beide make-up dragen en jullie haar zwart geverfd hebben.”� antwoordt David. “Vroeger had je donkerblond haar.”� “Dat weet ik. Maar echt bedankt om het te vertellen.”� glimlach ik en sta recht. “Het betekent veel voor me.”� “Voor mij ook.”� David geeft me nog een knuffel en laat me dan terug naar Tom z’n kamer gaan. “Waarom moest je naar David?”� vraagt Tom direct als ik de deur achter me sluit. “Hij moest me iets vertellen.”� antwoord ik. Ik ga hem niet vertellen waarom ik echt naar David moest, hij zou flippen. Ik neem Tom zijn hand vast en kijk hem aan. “David is mijn vader.”� zeg ik fluisterend. “Echt?”� vraagt Tom geschrokken. “Dat kan niet.”� “Het is echt waar.”� zeg ik duidelijk. “David en zijn vrouw zijn mijn ouders. Ze was zwanger toen ze 16 was, gescheurde condoom.”� Hopelijk begint Tom nu niet over het gevaar van gescheurde condooms. Ik denk dat ik dan zou beginnen wenen en me schuldig zou voelen omdat ik dat pilletje net geslikt heb. Ik mag er van mezelf geen spijt van krijgen, ik wil gewoon verder gaan met mijn leven en daar hoort nog geen kindje in thuis. Nog niet, later waarschijnlijk wel maar nu zeker nog niet. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen en dat gaat niet als ik zwanger ben of als ik een zoon of dochter heb. Binnen 5 jaar wil ik er zeker aan beginnen maar nu echt nog niet. “Lot, over gescheurde condooms.”� Ik zucht in mezelf als Tom me doordringend aankijkt. “3 dagen geleden is mijn condoom gescheurd. Ik durfde het niet te vertellen omdat je dan misschien zou panikeren en denken dat je zwanger zou zijn maar je neemt toch de pil, niet?”� Hij klinkt zo zeker van het feit dat ik de pil neem dat ik hem niet durf vertellen dat ik wel degelijk zwanger was. “Ik zou het niet aankunnen om je nu al zwanger te zien. Ik wil nog van mijn leven als gitarist genieten.”� Ik sla mijn ogen neer en vecht weer tegen mijn tranen. Wat als ik het hem nu vertel? Zou hij dan kwaad zijn omdat ik het hem niet verteld heb? Of omdat ik besloten heb om voor abortus te kiezen? “Schatje, is er iets?”� Tom heft bezorgd mijn hoofd op en kijkt in mijn betraande ogen. “Ik…ik…”� stotter ik. “Ik was zwanger.”� Ik knijp mijn ogen dicht, ik wil Tom niet zien. Ik ben er bijna zeker van dat hij nu kwaad gaat zijn. “Was?”� vraagt Tom, ik hoor duidelijk tranen in zijn stem. “Ik heb net een pilletje genomen waardoor de zwangerschap wordt stopgezet.”� mompel ik. Ik durf hem eerlijk gezegd nog altijd niet aankijken, hij gaat echt kwaad zijn. “Het spijt me.”� fluistert Tom en slaat zijn armen stevig om me heen. Niet-begrijpend kijk ik hem aan. “Ben je niet kwaad?”� “Nee,”� Tom schudt zijn hoofd, “het spijt me dat ik je al die miserie heb aangedaan. Als ik je had gezegd dat die condoom gescheurd was, had je dat pilletje niet moeten nemen. Ik ben blij dat jij er net zo over denkt als ik, we zijn nog niet klaar om ouders te worden. Binnen een paar jaar zullen we het er misschien nog eens over hebben maar nu nog niet.”� Opgelucht sla ik mijn armen rond zijn nek en druk mijn lippen stevig op de zijne. “Ik ben blij dat je mijn beslissing respecteert.”� glimlach ik met tranen in mijn ogen. “Dat vind ik maar normaal.”� glimlacht Tom terug. Blij sla ik mijn armen rond zijn middel en geef hem een stevige knuffel. “Maar nu moeten we wel gaan soundchecken.”� zegt Tom na een paar minuten van geknuffel. Ik knik teleurgesteld, neem Tom z’n hand en samen lopen we naar de lobby van het hotel waar de rest al op ons aan het wachten is. David kijkt me glimlachend aan van zodra ik hem ook lachend aankijk en een arm om zijn middel sla. “Hey, pap.”� Een nog grotere glimlach verschijnt op David zijn gezicht nadat ik dat gezegd heb. “Mijn kleine meisje.”� Hij trekt me wat dichter tegen zich aan als we naar het busje dat voor het hotel staat lopen.

Reacties: