Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Never good enough » Chocolade
Never good enough
Chocolade
Ik word wakker met mijn hoofd op de harde stenen. Een klein mannetje met een gekruld snorretje zit over me heen gebogen. Hij heeft mijn pols vast en schreeuwt paniekerig naar voorbijlopende mensen. De meeste negeren ons gewoon, een paar kijken heel even maar lopen daarna ook weer door. De man laat mijn pols los en probeert me overeind te helpen als ik ineens kippenvel krijg over mijn hele lichaam. Op mijn schouder ligt een bekende hand. Ik draai me zo ver mogelijk om en kijk in Roberts blauwe ogen. Hij glimlacht vriendelijk en praat in een vreemde taal tegen de man met de snor. De man met de snor kijkt wantrouwend naar Robert maar laat dan mijn hand lost. Hij roept nog iets wat ik niet kan verstaan en verdwijnt daarna in de mensenmassa. ‘Gaat het?’ Vraagt Robert zachtjes. Hij heeft me inmiddels opgetild en ik lig een beetje ongemakkelijk in zijn armen. Met al mijn kracht probeer ik te knikken maar voor de tweede keer word ik meegesleurd in een zwart gat.
‘Eindelijk wakker?’ Vraagt Robert lachend als ik mijn ogen open doe. Verbaasd kijk ik de kamer rond, we zitten weer in het gebouw waar ik al eerder ben geweest. Ik herken de geur, en de kamer. Het is de kamer waar ik me moest omkleden. Ik lig op een grote tafel, alle spullen zijn er af gehaald en op de grond gezet. ‘Ga je nog antwoord geven?’ Dringt Robert aan.
‘Uhm ja, ik denk dat ik wel wakker ben…’ volgens mij was het al lang duidelijk.
‘De meeste vallen flauw als ze me zien, niet als ik allang weg ben!’
Ik pak een van de kledingstukken die onder mijn hoofd liggen en gooi het naar Roberts hoofd. Even ben ik bang dat hij het niet kan hebben maar dan hoor ik zijn bekende lach ‘Dat doen de meesten ook niet als ze me zien!’. Ik voel dat mijn wangen rood kleuren. Voorzichtig probeer ik overeind te komen, mijn hoofd bonkt en de kamer begint weer te draaien. Robert pakt mijn schouder vast en duwt me weer terug in mijn liggende positie. ‘Ik ga eerst wel wat te eten voor je halen!’ Roept hij waarna hij meteen weer verdwijnt. Zuchtend haal ik mijn handen door mijn haar. Dit moet een droom zijn! Of ik ben op een vage manier in een cliché fanfic beland. Veel tijd om daar langer over na te denken heb ik niet want Robert komt alweer binnen lopen. Hij heeft een flesje ijsthee in zijn ene hand en een snicker in zijn andere. ‘Ik weet niet of je het lust,’ stamelt hij een beetje onzeker ‘maar het was het enige dat ik kon vinden op het moment.’
Dankbaar neem ik de snicker van hem aan. Met mijn tanden scheur ik het papiertje eraf waarna ik mijn tanden in de chocoladereep zet. Het is heerlijk en binnen een paar minuten heb ik de reep op en het flesje leeg gedronken. Blijkbaar zit er chocolade op mijn gezicht want Robert veegt met zijn vingers over mijn wang. Weer kleuren mijn wangen rood. Ik draai me naar de spiegel toe om te kijken of het echt zo erg is. Het valt mee, er zit chocolade op mijn lippen en een heel klein beetje op mijn wang. Met een glimlach veegt Robert de rest eraf. ‘Ga je mee?’ vraagt hij enthousiast. Nieuwsgierig sta ik op. Ik wil heel graag weten waar we heen gaan, maar het is leuker om dat niet te laten merken. Robert steekt zijn hand uit die ik grijnzend vastpak.
Reacties:
Leukk, maarre een vraagje? zou je mischien bij her vokgende chappie een berichtje kunnen sturen zodat ik het hoofdstuk niet,mis? Verder i love je storyyy
leuk!!