FanFic.nl

Broken by cancer (AF)

Capitolo tre

*Gale, mijn vriendje en ik komen aan in zijn auto en praten nog even over onze avond.
,,Nola! Papa denkt dat de schildpadeieren uit gaan komen.” mijn broertje Jonah komt naar ons toegerend. ,,Kom op nou!” hij trekt me uit de auto en Gale en ik rennen met hem mee naar het strand. Jonah gaat op zijn knieën zitten. ,,Cool!” Vol verwondering bekijken we de kleine schildpadden, hoe ze met hun kleine pootjes naar de zee gaan. Een grote glimlach vult mijn gezicht. Gale schijnt met een zaklamp op de schildpadden. ,,Waarom doe je dat?” vraagt Jonah.
,,Ik leid ze naar de zee.”
,,Ik haal wat te drinken voor ons.” Zegt mijn vader en loopt van ons weg.
,,Oké.” zeg ik even tegen hem en blijf naar de schildpadden kijken, terwijl Gale ze helpt naar de zee. Jonah glimlacht breed en volgt met mijn blik de schildpadjes. ,,Ik kan niet geloven dat we dit kunnen zien.” Gale slaat zijn arm om me heen en schijnt bij de laatste schildpadjes zodat zij ook naar de zee kunnen. Voorzichtig pak ik er eentje en help hem de goede richting op. Ze moeten natuurlijk wel veilig in zee komen. Papa moet dit zien! Ik draai me om, maar dan schrik ik. Mijn vader ligt in het zand en hoest heel erg hard. ,,Papa!” schreeuw ik en ren naar hem toe, gevolgd door Gale en Jonah. ,,Gale, bel een ambulance!”

Niet veel later zijn we in het ziekenhuis. Ik sta op de gang te wachten totdat de zuster uit de kamer komt waar mijn vader ligt. Ik ga op de grond zitten, met mijn rug en hoofd tegen de muur. Wat is er aan de hand? Dan komt er een zuster uit zijn kamer.
,,Hé.” zegt ze vriendelijk.
,,Wat is er met hem aan de hand?” ze komt naast me zitten.
,,Je vader heeft longkanker.”
,,Hoe lang heeft hij nog te leven?”
,,Moeilijk te zeggen. Maar we geven niet op oké?” ik knik. ,,Ik wil je iets vertellen.” ik kijk haar aan. ,,Toen je vader twee maanden geleden begreep hoe erg het was, wou hij geen medicijnen meer.”
,,Waarom?”
,,Omdat hij hier wou zijn, voor jou en je broertje. Daarom.” Ik sta op en loop de kamer in van mijn vader. Hij kijkt me aan en speelt wat met zijn verstelbare bed. Normaal zou ik er wel om moeten lachen, maar niet op dit moment.
,,Je hebt tegen me gelogen pap!”
,,Ik heb niet tegen je gelogen.”
,,Wel waar! Je zei dat het goed met je ging, maar dat is niet zo!”
,,Ik hoopte dat het weg was. Liegen is iets anders.”
,,Zeg eens eerlijk pap. Is dit waarom je Jonah en mij hebt uitgenodigd? Zodat je niet alleen hoefde te zijn terwijl je dood zou gaan?” hij knikt even zacht. ,,Waarom heb je het ons niet gewoon verteld?”
,,Ik wilde niet dat het deze vakantie alleen over mijn ziekte zou gaan.”
,,Daar gaat het wel om papa, nu wel!” zeg ik huilend.
,,Nee dat is het niet. Dit is alleen een slechte wending van een geweldige vakantie.”
,,Ik hou van je papa.”
,,Ik ook van jou lieverd.” ik ga bij hem in bed liggen.

Één maand gaat voorbij met mij en mijn vader in zijn huis. Jonah is al eerder opgehaald door mijn moeder en wilde dat ik ook mee ging, maar dat wilde ik niet. Ik wilde bij mijn vader blijven, totdat hij weg zou zijn. Ik zit achter de piano en speel het nummer af waar mijn vader aan gewerkt heeft en kijk of hij alles gehoord heeft, maar dan zie ik zijn glas water die omgevallen is en weet ik dat het voorbij is. De tranen gaan over mijn wangen. Ik sla de piano hard dicht en ren het huis uit...weg van alles...weg van mijn vaders huis en weg van mijn vaders dode lichaam. Weer zie ik het moment dat hij in mekaar zakt op het strand...*
Mijn het zweet op mijn voorhoofd schrik ik wakker. Waarom droom ik toch elke keer weer over mijn vader en die rotperiode?! Ik wil het vergeten! Ik moet het vergeten! Waarom zou je in godsnaam verder moeten leven als je leven niet meer compleet is? Wat heeft je leven voor zin als de belangrijkste persoon overleden is? Mijn moeder daar heb ik ook helemaal niks aan. Zij had een half jaar nadat mijn vader overleden was al een nieuwe vriend en nu denkt ze dat ik haar niet gezien heb. Het feesten en mijn leven leiden zoals ik nu doe houd me op de been en laat me niet zo vaak aan die periode denken. Ik ga rechtop zitten en kijk rond. Waar ben ik? Dan voel ik een hand tegen mij aankomen. Even schrik ik en kijk naar rechts. Jake ligt naast me. Ik schudt hem wakker en hij kijkt me slaperig aan.
,,Goedemorgen.” hij schrikt en stapt uit bed als hij mij ziet. ,,Nou, zo eng ben ik nou ook weer niet.” zeg ik lachend.
,,Sorry, maar is er iets tussen ons gebeurd gisteravond?”
,,Nee, niet dat ik weet. We hebben heerlijk gedronken en gekletst gisteravond in de discotheek.”
,,Daarna.”
,,Weet ik niet Jake. Maar ik denk niet dat er iets is gebeurd, want ik had in de toiletten al iemand gehad, weet je nog?” Jake begint te lachen.
,,Ja, dat is waar. Maar ik ga even naar de badkamer.” Zegt hij. Hij pakt zijn kleren en loopt de badkamer in. Natuurlijk kijk ik hem even na. Ik val op jongens en tja dan kijk je gewoon. Het liefst zou ik nu met hem mee gaan de badkamer in, maar ik hou me in. Ik pak ook mijn kleren en kleed me in zijn slaapkamer om.

Tien minuten later komt hij de badkamer weer uit.
,,Oh, ik heb barstende koppijn.” Zegt hij. Ik glimlach naar hem.
,,Kater.”
,,Ja, maar dat gaat wel weg. Ik moet eigenlijk naar school, maar ik heb echt geen zin.”
,,Wie zegt dat je moet?” ik kijk hem aan.
,,Mijn moeder. Die is nu beneden aan het ontbijten, ik kan niet zomaar thuis blijven.”
,,Zeg dat je naar school gaat. Maar zodra je buiten bent, gaan wij samen naar de stad.” hij knikt en kijkt me even aan voordat hij de deur opent.
,,Als jij nou heel stil de voordeur uitgaat en heel even wacht en dan weer aanbelt, dan lijkt het net alsof je mij komt ophalen voor school.” ik knik en loop zachtjes achter hem aan, met mijn tas in mijn handen. Zachtjes open ik de voordeur en sla hem dicht. Hoe lang zou ik moeten wachten om weer aan te bellen? Ik loop heen en weer. Ik heb best wel hoofdpijn, maar naar huis ga ik niet. Waarschijnlijk is William bij mijn moeder en in hem heb ik helemaal geen zin! Ik weet het al. Ik pak mijn pakje sigaretten en steek een sigaret op. Heerlijk die nicotine! Eigenlijk neem ik er pas een als ik ontbeten heb, maar aangezien ik niet thuis ben en toch moet wachten, kan ik er net zo goed eentje roken. Ontbijten doe ik straks wel met Jake in de stad. Ik wacht nog acht minuten en dan bel ik aan. Ik hoor voetstappen en dan verschijnt het gezicht van Jake, die voor me staat met zijn rugzak op zijn rug.
,,Gelukt.” zegt hij. ,,Mijn moeder denkt dat we naar school gaan.”
,,Nou, op naar de stad dan!” zeg ik, geef hem ook een sigaret en samen lopen we richting de stad.

Reacties: