FanFic.nl

StandAlones.'

Crying And Lucky

Huilend liep ik over straat nadenkend wat er zojuist gebeurd was.
*Flashback*
Rustig met mijn muziek op liep ik naar huis, ik was bang, bang voor mijn vader dat hij weer dronken was en me weer wou slaan. Zuchtend stond ik voor de voordeur toen ik mijn sleutel in het slot deed werd de deur al open gedaan en daar stond mijn vader al klaar. Hij rook heel erg naar drank dat was voor mij rede genoeg om te weten wat er ging volgen. Hij trok me zo snel mogelijk naar binnen en gooide de deur met een klap achter me dicht. Hij sleurde me mee naar de keuken aan mijn haren 'Au Au Au PAPA STOP NIET DOEN! ' Ik gilde zo hard mogelijk maar het was te laat hij had een gloeiend hete pan gepakt en hem tegen mijn wang aangedrukt. Ik gilde het uit van de pijn, Toen de tranen over mijn wangen rolden begon ik nog harder te gillen. Zout in mijn brandwond. 'Het is godverdomme je eigen schuld' had mijn vader geroepen. ' Je verdiend geen leven je bent niks waard' Schreeuwde hij er nog achteraan. En toen hij de pan weer op wou pakken rukte ik me los uit zijn greep en rende naar de deur, ik gooide hem met een knal achter me dicht en rende weg. Weg van huis Weg van mijn vader.
*Einde Flashback*
Huilend ging ik op een bankje zitten en aaide zachtjes over mijn wang waardoor het nog meer pijn ging doen. Ik wist dat ik naar de dokter moest gaan maar ik kon het niet daar bellen ze altijd je ouders. Alleen had ik alleen nog maar een vader, mijn moeder was vorig jaar overleden en mijn vader dronk alleen nog maar en toen ging hij over op mij slaan, mij mishandelen hij deed mij zoveel mogelijk pijn om zijn pijn weg te halen. Van die lieve vrolijke vader was niets meer over het was een monster. En weer liepen de tranen over mijn wangen. Ik voelde opeens een hand op mijn schouder en ik schrok me rot. 'Gaat het' vroeg nu de jongen die voor mij stond. 'Een beetje' ik zei het zo zacht dat hij het misschien niet eens hoorde. Toen ik opkeek, keek ik in 2 fel blauwe ogen officieel de mooiste ogen die ik ooit gezien had. 'Wacht is even ik herken jou' zei ik nu wat harder. Toen hij mij op begon te meten (soort van kijken naar me) bleef hij bij mijn wang hangen en een piep kwam uit zijn mond. 'Ja ik ben Niall Horan en jij bent gewond en moet nu naar de dokter'. 'NEE' Gilde ik zo hard mogelijk. Verbijsterd keek hij me met zijn mooie blauwe ogen aan. 'Waarom wil je niet naar de dokter je hebt een brandwond' . Hij kwam naast me zitten en toen keek ik alleen naar de grond en besloot het hem toch maar te vertellen. 'Ik durf niet als je daar bent bellen ze je ouders' zei ik toen. 'Maar maar dat is toch goed ze zullen je beschermen' zei hij nu nog verbaasder.'Ja maar je begrijpt het niet.. 1 jaar geleden is mijn moeder overleden en mijn vader trok het niet meer hij ging drinken en nu werkt hij zijn pijn weg door mij te slaan door mij te mishandelen dan is zijn pijn minder' kreeg ik moeizaam door mijn mond. Met grote ogen keek hij naar me. 'I..is die brandwond ook veroorzaakt door je vader' ? Ik knikte heel snel en keek naar de grond. 'Ik ben nu bij je alles komt goed' . 'Je mag zolang bij mij wonen en ik ga voor je zorgen' . Dankbaar keek ik naar hem. Ik zag in hem mijn echte beste vriend. Ik vertrouwde hem.

*TijdSprong 1 Maand*

Het ging heel goed met mij.
Mijn vader heeft me een paar keer opgezocht maar uiteindelijk niet gevonden ik ben blij met zo'n iemand als Niall ik heb ook de andere leden van de band van One Direction ontmoet en ze zijn echt heel erg aardig. Uiteindelijk is het gebeurd.. Ik en Niall hebben gezoend en we zijn al een maand een stelletje. Alleen de jongens weten het en ik voel me echt thuis bij hun. Zo zie je maar Geluk bij Ongeluk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.