FanFic.nl

Apocalypse

Hoofdstuk 2: Verhaal - Deel 1

*** Edward's Gezichtspunt ***

Het is twintig jaar terug dat ik trouwde met mijn Bella, ja ja, MIJN Bella!. Nou hebben we in de tussentijd wel onze huwelijksgeloften vernieuwd, vijf jaar terug. Het is dan ook al twintig jaar geleden dan onze mooie dochter Renesmee ter wereld kwam. Ze is nu gelukkig getrouwd met Jacob.

Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat hij eerst verliefd was op mijn vrouw en dat hij nu mijn schoonzoon is. Ze trouwde zeven jaar geleden, Renesmee was vijf jaar daarvoor al gestopt met verouderen. Ook is het alweer vier jaar geleden dat Max tot onze familie is toegetreden. Hij is half man, Half vampier, net zoals Renesmee. We vonden hem toen hij nog maar een paar maanden oud was, al leek hij al een stuk ouder dan dat. Rosalie en Emmett namen hem mee naar huis en hebben hem opgevoed alsof het hun eigen zoon was. In de tussentijd is Max veertien jaar oud, erg intellectueel en is hij erg eenzaam. Alleen weet hij zelf niet waarom. Hij zegt dat hij zijn echte ouders niet mist, omdat hij ze niet kent. Maar daar heb ik zo mijn eigen theorie over. Hij zou kunnen verlangen naar gezelschap en dat is begrijpelijk, als je het op die manier bekijkt leeft hij namelijk in een huis vol met koppels. Afgezien van dat, denk ik zelf dat er gaten zijn in zijn leven die wij als familie niet zouden kunnen vullen.

"Pap!!! Kom hier!! Snel!!" Schreeuwt Renesmee dan ineens. Ik glimlach, ik hou ervan als ze me zo noemt. "Ja lieverd?" vraag ik haar als ik de lounge kamer binnen kom lopen. Zoals gewoonlijk is ze weer eens aan het bekvechten met Jacob. "Hij wil mijn telefoon niet terug geven! Zeg dat hij hem terug geeft pap!" jammert ze terwijl ze omhoog komt en hem probeert af te pakken. Ik gniffel diep van binnen. Ze riep me zodat ik zou zorgen dat haar echtgenoot haar telefoon terug geeft, wat is ze stiekem toch nog een kind en ik vind het heerlijk! "Jacob, geef die telefoon terug aan haar. Je maakt haar van streek. Waarom heb je zo wie zo haar telefoon?" vraag ik hem, terwijl ik een glimlach probeer te onderdrukken. Hierop haalt Jacob zijn schouders op en geef de telefoon terug. Op dat moment komt net Bella binnen lopen, zich zelf druk makend, zoals gewoonlijk.

"Wat is er aan de hand?" vraagt ze terwijl er frons rimpels verschijnen op haar voorhoofd. "Jacob had Ness uhm.. Renesmee haar telefoon en wou die niet terug geven. Niets ergs aan de hand." Vertelde ik haar eerlijk. Ik hield er niet van om haar bezorgd te zien kijken. "Ow, ze schreeuwde, dus ik dacht...." zei ze terwijl haar stem weg stierf. Ik nam haar in me armen en knuffelde haar om haar te troosten. "Liefje, kalmeer. Je maakt je teveel zorgen." fluister ik haar toe zodat ze zich weer beter voelt, terwijl Alice de kamer komt binnen gedanst.

"Wie gaat er mee winkelen??" zong ze vrolijk. Ja, helaas. Ik denk dat ze nooit zal veranderen. Daar in tegen zie ik wel meteen het gezicht van mijn dochter oplichten. Die hield er wel van om met haar modebewuste tante te gaan winkelen! "Ikke, ikke, ikke!!" schreeuwt Renesmee, ze springt zo erg op, dat ze nog net niet van de bank afvalt. In de tussentijd voel ik Bella ongemakkelijk bewegen in mijn armen. Ze weet dat ze geen keus heeft, Alice zou haar zo wie zo mee nemen. Alice pakt Renesmee bij haar hand en kijkt dan vragend op naar mijn vrouw. "Geef je me een keus?" vraagt Bella dan met een vleugje hoop in haar stem, ook al weet ze dat het een onmogelijke vraag is. "Nee, natuurlijk niet!! Kom op, pak je tas dan gaan we!" beantwoord Alice haar vraag. Ze grijpt Bella haar hand en begeeft zich naar de hal. Als ze in de hal staat stopt ze plotseling en kijk Renesmee aan. Net alsof ze een visioen heeft. Snel kijk ik in haar gedachte en zie wat zij ziet.

"Alice? Wat is er?" vraagt Bella terwijl de frons rimpels weer verschijnen, maar Alice geeft geen antwoord. Terwijl Bella haar hoofd omdraait en mij aankijkt vraagt ze "Edward?" "Onze toekomst is verdwenen. Ze probeert te achterhalen waardoor dat komt. Het kan niet door Renesmee, Jacob of Max komen. Ze kijkt om hun heen." beantwoord ik haar vraag. Bella knikte en even zag ik een vleug van opluchting over haar gezicht gaan, dit omdat de winkelsessie nu niet door kon gaan. Ik keek in Alice haar gedachtes en kon zien dat Bella, Esme en Rosalie aan het huilen waren, ik, Emmett en Carlisle probeerde onze vrouwen te kalmeren en Alice zat naast Jasper. Jasper lag op de grond. Hij was niet dood, maar Alice kennende zou ze zich wel heel erg zorgen maken om hem.

"JASPER!!" schreeuwt Alice dan ineens. Binnen enkele seconde staat hij naast haar. "Je riep me?" vroeg hij aan haar. "Je bent in orde hé? Niks aan de hand toch? Niet gewond? Je moet me NU zeggen dat je in orde bent!" gooide Alice er hysterisch uit. Op voorbaat rolde ik al met mijn ogen. Hij staat verdorie naast je en dan vinden mensen dat ik me te snel druk maak. "Ja, alles in orde met mij, nergens last van. Wat dan?" vraagt hij verward terug, hij snapt niet waarom Alice zo van streek is.

"Alice! Kalm! Er is niks aan de hand. In je visioen glimlachte Jasper." probeer ik haar gerust te stellen. Daarvoor in de plaats kreeg ik een bozig gezicht van haar terug. "Hij lag op de grond! Bella, Rosalie en Esme huilden!" legt ze uit. Soms kon ze zo een Drama Queen zijn.... "Wat is er?" vroeg Bella fluisterend terwijl Rosalie, Emmett, Carlisle, Esme en Max van boven komen en Jacob vanuit de keuken de kamer in komt. Ze waren allemaal behoorlijk in de war nu.

Opnieuw legt Alice uit wat ze gezien had in haar visioen. Ze was echt overstuur geraakt en je hoefde echt niet de gave van Jasper te hebben om dat te merken. Jasper legt zijn hand op haar schouder en probeert haar te kalmeren. "Je moet even rustig worden. Er gaat niks met mij gebeuren, geloof mij!" zegt hij dan op geruststellende toon. "Wacht? Jasper gaat sterven? Whoohoo" juicht Emmett vrolijk, tot iedereen hem met een boze blik aan kijkt. "Ow shit, het was serieus bedoeld? Ik dacht.." valt Emmett stil terwijl hij naast Rosalie plaats neemt.

"Misschien is het handig dat we even met zijn alle in de familie kamer gaan zitten?" Carlisle haatten het wanneer zijn kinderen zo overstuur waren als nu. In stilte nam iedereen plaats in de stoelen en op de grote bank. We zaten met zijn alle te wachten tot dat iemand het ijs zou breken en Carlisle wou net wat zeggen, toen we geklop op de deur hoorden. Iedereens gedachtes waren verwarrend.

Wie zou hier nou langskomen? We wonen in The Middle of Nowhere! Bedacht Emmett zich. "Ik zal maar eens gaan kijken wie er voor de deur staat" zegt Carlisle terwijl hij verward opstaat, hij wou ook graag weten wie er aanklopte. Terwijl hij de kamer uitloopt richting de deur laat Bella haar schild over ons twee heen vallen zodat ik haar gedachtes kan horen.

Edward, weet je wie er aan de deur staat? Denk je dat het te maken heeft met Alice haar visioen? Het enigste wat ik kon doen was mijn schouders ophalen, ik had geen idee. Als antwoord geeft ze een knikje met haar hoofd en trekt haar schild weer op. We hoorde hoe Carlisle de deur open deed en luisterde naar de vreemdeling.

"Is dit het huis van de familie Cullen?" vroeg de zachte stem, het was een meisje. Ik probeer naar haar gedachtes te luisteren, maar ik hoor helemaal niks. Het is net alsof ze totaal aan niks denkt. Erg vreemd. "Uhmm.. Ja dat is het. Maar wie ben jij als ik vragen mag?" Vroeg Carlisle. In zijn gedachte zag ik dat hij keek naar een meisje van ongeveer veertien jaar, haar huid is erg bleek, ze heeft stijl, maar rommelig haar en in haar kleren zitten verschillende scheuren. Verder droeg ze een rugzak en had ze in haar linkerhand een stuk papier vast. Ze lijkt menselijk.

"Ik ben..." zei het meisje aarzelend. Ze liet een diepe zucht ontsnappen en keek naar haar voeten, "Ik ben iemand." Het was duidelijk dat ze aan niemand wilde vertellen wie ze was. Op het moment dat ze haar mond opent om weer te praten, begint het te regenen. Oh nee! Begint het ook nog eens te regenen. Hoor ik het meisje ineens denken. Dus ze heeft wel gedachtes. "Zou je willen binnen komen? Ik kan aan je zien dat je ons veel te vertellen hebt" bied Carlisle haar dan aan. Ze haalt haar schouders op en wil net een stap naar binnen zetten, maar aarzelt dan opnieuw.

"Ik stoor toch niet tijdens iets, hoop ik?" Vraagt het meisje dan nerveus. Alsjeblieft... Laat ik niet storen... Please, please, please. Ik onderdrukte snel een lach, maar het viel iedereen in de kamer op, behalve Max, die leek zich te bevinden in een soort roes. "Haar gedachtes." leg ik op zo een zachte toon uit, zodat alleen de rest het hoorde. Ze knikte waarna ze zich weer op het onbekende meisje focusten.

"Nee hoor, je stoort ons niet. Het is mijn genoegen om je binnen uit te nodigen." Beantwoord Carlisle haar vraag. "Uhmm.. oké" Zei het meisje aarzelend toen ze Carlisle volgde naar de familie kamer. Toen ze binnen kwam gebaarde Carlisle haar om plaats te nemen. Ze stopte bij de deur en keek om zich heen. Ze keek verbijsterd, maar nam de stoel wel aan. In haar handen klemde ze haar rugzak strak vast, het was net alsof ze het op elk moment op een rennen kon gaan zetten. Maar de enigste gedachte's die op dat moment echt mijn aandacht trokken waren die van Max. Hij vind dat ze er uit ziet als een engel. Daarna was ik helemaal gericht op de gedachtes van het meisje.

Oh nee! Ik stoor ze wel, bedankt maar weer voor mijn ongelukkige timing! Dacht ze. Het was voor ene klein moment helemaal stil in de kamer, totdat Carlisle de stilte doorbrak. "Ik zou je graag willen voorstellen aan mijn familie. Dit hier is Emmett, daarnaast zitten Rosalie en Max. Dat daar is Alice samen met Jasper. Dit zijn Bella, Edward, Renesmee en Jacob" Stelt hij ons één voor één voor met gebaren. "En dit is mijn geliefde vrouw Esme en ik ben Carlisle." Vervolgt hij terwijl hij een arm om Esme heen slaat. Het meisje knikt iedereen een beetje angstig toe.

"Dus, wat is jouw naam?" Vraagt Alice dan als eerst van iedereen. Het meisje aarzelt lichtelijk en zei "Ik ben... Amelia." Haar stem was zacht, net een gefluister. Ze keek rond en even bleven haar ogen hangen bij Max, die terug keek. "Amelia hoe?" Vraagt Alice dan. "Gewoon Amelia." Zei het meisje met meer vertrouwen in haar stem. "Je hebt geen andere naam?" Vroeg Alice dan, nog steeds erg beleefd blijvend. "Nee.." Beantwoorde het meisje haar vraag.

Ik hoor nog een andere naam te hebben?!? Waarom heeft niemand dat me ooit verteld? Wacht... Ik ken niemand... Maar toch!!! Ik liet een zachte lach ontsnappen, ze is erg dramatisch. Het meisje kijkt me in de tussentijd met verwarde ogen aan. "Maar waarom ben je hier? Wat heeft je tot ons geleid?" vraag ik haar dan op een rustige toon. Ze kijkt naar haar voeten en iedereen kon de spanning in haar voelen. Tot ze ontspande.

Op het moment dat ze begint te ontspannen, hield Jasper op met ademen. Langzaam werden zijn ogen steeds zwarter. Hij had dorst. Iedereen in de kamer, behalve Max en Amelia keken naar Jasper. Hij stond op het punt om Amelia aan te vallen. "Jasper, ik zou je even buiten willen spreken. Emmett en Edward, jullie ook graag." Vraagt Carlisle dan, terwijl hij zijn ogen op Jasper hield. We knikte en we liepen met hem de kamer uit.

"Gaat het Jasper?" Vraagt Carlisle bezorgd als ze in de andere kamer staan. "Haar bloed. Het lijkt wel alsof het naar me zingt, maar in de tussentijd..." gaf hij eerlijk toe, waardoor hij meteen zijn ogen beschaamd naar de grond keek. "Je moet jezelf bedwingen en ik weet dat je dat aankan en dat je de druk kan weerstaan." zegt Carlisle verzekerd terwijl hij een hand op zijn schouder legt, Jasper zucht diep. Dan horen we ineens voetstappen, het was Amelia en ze keek verontschuldigend. Meteen stopte Jasper weer met ademhalen. Het was net alsof ze ons gesprek had gehoord.

"Het spijt me zo!" verontschuldigt ze zich, met een blik die verried dat ze elk moment in huilen uit kon barsten. We keken elkaar verward aan, ze had ons gesprek dus gehoord? Hoe kan dat? Ze is menselijk! "Ik moet gaan, ik ga!" zegt ze dan snel. Ze loopt terug naar de woonkamer om haar rugzak te pakken. Met zijn vieren liepen we terug naar de familie kamer. We waren allemaal gigantisch in de war. Hoe kon ze ons gesprek nou horen? We hadden zo zacht gepraat, dat alleen vampieren het konden horen. Maar wat als ze nou wel een vampier is? Maar dat is onmogelijk. Ze ruikt naar een mens!

"Wat bedoel je?" Vraagt Carlisle dan. "Ik bedoel, ik weet dat jullie vampieren zijn en ik weet dat vampieren houden van de geur van bloed. Ook weet ik dat jullie vegetarische vampiers zijn, jullie drinken alleen het bloed van dieren. En ik zorg ervoor dat jullie je ongemakkelijk voelen!!" legde ze op een snelle manier uit. Nu keek iedereen verward. Hoe kon ze weten dat we vampieren zijn? "Je geloof in vampieren?" Vraagt Emmett dan op een manier alsof ze spoken zou zien. "Ja daar geloof ik in, dit omdat een bepaald deel van me dat ook is, jullie snappen vast wel wat ik bedoel." Zei ze. Dus was ze een vampier, maar waarom rook ze dan niet zo? Ze ruikt totaal naar mens en geen vleugje vampier of wat dan ook.

"Hoe weet je dat wij vampieren zijn?" vraagt Carlisle dan, ook al wist hij al wat het antwoord zou zijn, voordat hij de vraag stelde. Onze geur. Maar als je half mens, half vampier bent, net zoals Max en Renesmee, dan zou haar reukvermogen niet zo goed zijn om te vertellen dat we vampieren zijn. Ze wist het door te kijken naar onze ogen? "Mijn.. moeder vertelde me dit." beantwoord ze de vraag terwijl ze huiverde.

"Waar is je moeder op dit moment?" vraag ik haar terwijl ik naast Bella ga zitten. "Ik weet het niet." zegt ze terwijl ze opnieuw naar haar voeten kijkt. Foto's van haar moeder overstromen haar geest, blijkbaar heeft haar moeder haar verlaten. "Maar hoe heeft ze je deze informatie gegeven dan?" vraag ik haar dan. Ze loopt op me af en geeft me het papier wat ze in haar handen heeft. Het was een brief. Ik lees hem door en terwijl ik lees zie ik een vlek, een water vlek. Ze moet hebben zitten huilen toen ze de brief las.

"Waar is dat bericht?" vraag ik dan. Ze laat me zien waar ik het kan vinden en gaat dan weer zitten. "Welk bericht?" Vraagt Rosalie dan. "Het gaat over de brief. Ik zal het hard op voorlezen." Ik ben er zeker van dat Amelia het niet erg vind. Snel verbergt ze haar gezicht tussen haar knieën, terwijl ze niks zegt. Alice stond op en ging naast haar zitten, Jasper zat aan de andere kant van haar. Zijn dorst helemaal vergeten. Ik keek naar Jaspers geest, hij concentreerde zich op de gevoelens van Amelia. Verrassend genoeg was ze niet boos, ze was rustig, kalm. Iets wat erg vreemd was.

"Wanneer ging je moeder weg?" vraagt Bella dan. Amelia kijkt Bella aan en zegt dan "ze verliet me.. ongeveer drie en een half jaar geleden" "Wat heb je gedaan in die tijd?" vraagt Bella. "Niets eigenlijk. Leren over dingen, waarvan ik niks wist. Ik hou niet bepaald van die herinneringen, maar als je het wilt weten, zal ik je alles vertellen." "Onee! ik wil je geen ongemakkelijk gevoel geven. Ik denk dat het beter is dat we het bericht lezen wat ze erbij heeft gedaan." zegt Bella terwijl ze Amelia lief aankijkt. Maar terwijl ze de brief leest verschijnen er frons lijnen in haar voorhoofd, ze begrijpt het niet. "Huh? Ik begrijp het bericht niet. Wie wil het proberen?" zegt Bella dan. Alice staat op, pakt het bericht over en gaat naast Amelia zitten.

"Oké dit staat er in het bericht." Begint Alice. "Ik weet dat je mij niet kent, maar je hebt net mijn dochter ontmoet. Ik verliet haar toen ze zes maanden oud was. Ik moest wel. Het was voor haar eigen veiligheid. Ik weet dat ze me haat, voor de keuze die ik heb moeten nemen. Maar ik weet zeker dat jullie zullen begrijpen hoe het is om iemand te verlaten waarvan je houd. Ik wil jou en je familie graag om een gunst vragen. Ik wil graag dat je op mijn dochter let. Als je het niet wilt, kun je er dan voor zorgen dat ze gezond is en een woning heeft om in te wonen. Hartstikke bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn bericht te lezen. Veel liefs, Hilary, Amelia's moeder." Amelia kijkt Alice vol onzekerheid aan.

Ze zorg ervoor dat ik op jacht ga naar mensen, vampieren, die echt gewoon vanuit hun natuurlijk vriendelijk zijn. Die dit soort dingen niet kunnen weigeren. Puur zodat ze voor me kunnen zorgen? Wat is er met haar zelf gebeurd? Ze verdient het feitelijk niet eens om een moeder te zijn! Ik kan vrij goed voor me zelf zorgen. Hoor ik Amelia denken. Langzaam glijd er een eenzame traan langs haar gezicht. Meteen zodra ze dit voelt, trekt ze haar knieën op en verstopt haar gezicht hier in.

"Hoe oud ben je eigenlijk?" vraag ik haar dan. "Ik ben vier." beantwoord ze mijn vraag, terwijl ze zich nog steeds tussen haar knieën verstopt. Snel kijk ik in Jaspers geest om te zien hoe ze zich voelt. Ze voelt zich nog steeds erg rustig, vredig. Dat is vreemd. Ze is al zo lang alleen en ze is er vredig mee. Ik snap het niet. Ik voel echt medelijden met haar, het hielp me herinneren aan de tijd dat ik Bella verliet. Maar Bella is genezen daarvan, Amelia totaal niet. Ik wil haar nu nog meer helpen. En ik ben niet de enigste die dit denkt.

Bella komt naast me zitten en slaat haar arm om me heen. "Amelia, ik weet hoe het is, als iemand je verlaat. Iemand waarvan je houd. En ik weet zeer zeker dat het heel erg veel pijn doet." Even kijkt ze me aan en ik zie de pijn in haar ogen verschijnen, ja, ook Bella wil haar helpen. Amelia kijkt haar aan. "Wie heeft jou dan verlaten?" vraagt ze dan, haar stem was nauwelijks een gefluister. "Dat was Edward." verteld Bella haar, terwijl ze me aankijkt. Amelia keek me even aan en keek toen weer naar Bella. Van binnen voel ik het schuldgevoel alweer opkomen. Ik zou mezelf nooit vergeven dat ik haar toen verlaten had, zelf nu niet, twintig jaar later.

"Maar, hij kwam terug toch?" vraagt ze dan, terwijl ze weer heen en weer kijkt. "Ja dat deed hij. En je zal nooit kunnen voorspellen op je moeder misschien nog terug komt." beantwoord Bella haar vraag. "Maar ik wil eigenlijk niet dat ze terug komt" zegt Amelia dan terwijl ze naar haar voeten kijkt, het klonk alsof ze het echt meende. Bella gooide haar schild weer om mij heen en dacht We moeten haar helpen Edward! Ik knik als teken dat ik het had begrepen en ze laat haar schild weer terug schieten. In de tussentijd stond Amelia op, wreef in haar ogen en zei "Het is tijd voor mij om te gaan." Ze loopt naar haar rugtas, pakt hem op en staat op het punt om de kamer te verlaten.

Tijd voor plan B. Hoor ik haar dan denken. Ik vraag me af wat plan B is. Renesmee staat op en loopt naar haar toe. Ze legt haar hand op haar schouder, Amelia draait zich langzaam om. "Alsjeblieft, ga nog niet. Waar wil je naar toe gaan?" Amelia reageerde niet. Ze keek om hoog, naar het plafon. Iedereen kijkt elkaar nogal verward aan, het hielp ook niet bepaald dat er op dat moment totaal geen gedachte's door haar hoofd gingen. "Nou?" Zegt Renesmee dan stomverbaasd. Ook deze keer reageert Amelia niet, maar kijkt ze opnieuw naar het plafon.

Toen drong het tot me door. "Met kijken naar het plafon bedoel je dat je zelfmoord wilt plegen?" vraag ik haar dan. Als reactie haalt ze haar schouders op en iedereen kijkt haar geschokt aan. Als dit al plan B is, vraag ik me zeker af wat plan A is... "Waarom?" vraag ik haar na een paar minuten stilte. Ze reageert totaal niet op de vraag. Daarin tegen draaien haar gedachtes overuren. Zodat ik niet hoef na te denken waar ik woon en waarom mijn moeder me verliet en alle antwoorden die ik wil hebben. Ik hoef niemand meer tot last te zijn. Maar wacht eens even, wat als iemand van hun gedachtes kan lezen? Ja geweldig, dat zou mij weer overkomen hoor! Maar als iemand dat kan, zal ik zorgen dat hij of zij niks te horen krijgt. Maar nu klink ik toch wel heel erg stom.. Ook al is het maar in mijn gedachtes. Maar vampieren kunnen bepaalde krachten hebben, misschien zit er wel iemand tussen die het kan. Ik kan het risico eigenlijk niet nemen. Voor zo ver ik zelf weet heb ik niet eens krachten. Shit.. als er wel iemand mee kan luisteren met mijn gedachtes, hoort hij nu alles wat ik denk... Ik kan maar beter aan niks denken. En meteen hoorde ik niks meer.

Hoe kan ze haar gedachtes ineens afsluiten? En hoe weet ze dat sommige vampiers gedachtes kunnen lezen? Amelia nam een stap naar de voordeur toe. "Alsjeblieft, ga nog niet. Kan je ons vertellen wat er gebeurd is? Ik vind het naar om je zo weer weg te laten gaan." Stond Renesmee meteen weer op. Amelia zucht en knikt met tegenzin. Ze gaat weer naast Bella zitten, terwijl Renesmee aan de andere kant van haar gaat zitten. Ze legt een hand op mijn gezicht. "Papa, ik heb honger." Ik knik en sta op. "Om te beginnen. Wie heeft er honger?" "Ikke!!" roepen Renesmee, Jacob en Max gelijktijdig uit. Ik kijk naar Amelia, ze zal wel honger hebben. Nou ja, vergeet dat, ze zal wel uitgehongerd zijn. Maar ze gaf totaal geen reactie en bleef stil.

"Amelia, heb je trek?" Vraag ik. "Nee." Beantwoord ze mijn vraag, maar zodra ze het zegt begint haar buik te rommelen. Wow, dat was luid! Nee, dat gebeurde toch niet echt. Pleasse, ze me dat het niet waar is! O god, dat gebeurde wel. Hoor ik haar denken... en ja ik ben het met haar eens, dat was luid! "Liefje, waneer was de laatste keer dat je iets at?" Vraagt Esme dan bezorgd. Amelia haald haar schouders op en dacht Ongeveer drie maanden geleden, misschien iets korter of langer. Wacht, de gedachtelezer... Die hoort dit natuurlijk ook! Esme kijkt haar aan en zegt "Vertel me, wanneer heb je voor het laatst gegeten?" Amelia laat een zucht ontsnappen en geeft zich over. "Ongeveer drie maanden geleden." Zegt ze met zachte stem. Iedereen kijkt haar geschokt aan, hoe heeft ze dit kunnen overleven? "Hoe kon je zo lang zonder eten?" vraagt Esme dan geschrokken. "Ik moet meteen wat voor je maken!" springt ze op en meteen rent ze naar de keuken. Een paar minuten later komt ze terug met vier dampende kommen. Ze geeft er één aan Renesmee, Jacob, Max en Amelia. In de schaaltjes liggen noedels.

"Bedankt" Zegt Amelia. Ze pakt haar vork en begint met eten. Als haar kom voor de helft leeg is, stopt ze met eten en zet de kom op tafel. "Ik zit vol." We kijken haar allemaal aan, alsof ze gek is geworden. Ze heeft in drie maanden tijd niks gegeten en ze heeft genoeg aan een halve kom met noedels? Het raarste is dat ze de waarheid spreekt. Ze moet gewoon totaal geen honger hebben. "Weet je zeker dat je in die drie maanden totaal niks hebt gegeten?" Vraag Esme nog bezorgder. Amelia knikt zachtjes. Esme perst haar lippen op elkaar, pakt haar kom en zet hem weg in de keuken.

"Kun je het ons nu vertellen?" Vraagt Renesmee dan. Amelia knikt en zucht vervolgens. "Hmm.. waar moet ik beginnen?" Zegt dan ze meer tegen zich zelf. "Waar woonde je?" Vraag ik dan, om haar op weg te helpen. "Mijn jeugd heb ik in Engeland gewoond denk ik, kan ook Schotland zijn. Ik ben geboren op het platteland. Eerst woonden ik samen met mijn beide ouders, maar mijn vader verliet ons toen ik ongeveer drie maanden oud was. Drie maanden daarna verliet mijn moeder me ook. Iedere twee weken kwam mijn tante kijken bij me en als je het mij vraagt heeft ze niet echt goed werk geleverd.

Mijn vader is half vampier, mijn moeder was een mens toen ze mij kreeg. Dus ik werd geboren als een kwart vampier. Toen mijn moeder me kreeg, was ze stervende. Dus mijn vader besloot om haar te veranderen in een vampier, zodat ze het zou overleven. Ik wist niks van vampieren af, tot mijn moeder het me verteld, vlak voordat ze weg ging. Ze vertelde me dat ik een kwart vampier ben en dat er meerdere vampiers bestaan. Ze vertelde me over vegetarische vampieren en vampieren die bloed dronken en hoe vampieren gemaakt werden. Ze vertelde me wie de Volturi waren en de volgende dag was ze vertrokken.

Ik was helemaal alleen en de eerste keer dat mijn tante me kwam opzoeken, beet ze me. Wat ervoor zorgde dat ik een half vampier werd. Ik denk dat ik nooit helemaal vampier ben geworden, omdat er gewoonweg niet genoeg gif in mijn bloed zat. Of mijn gif reageerde op een andere manier op haar gif. Maar het was de manier waarop ze naar me toe liep en me beet, dat me vooral liet schrikken. Dus ik heb nu elke nacht nachtmerries, maar ik negeer ze. Het eerste jaar daarna hoopte ik dat ze terug zou komen. Ik wachtte en wachtte, maar ze kwam niet terug. Na een jaar wachten had ik er genoeg van en hoefde ze van mij ook niet meer terug te komen. Ik wilde alleen maar antwoorden, net zoals ik dat nu wil. Vanaf dat ze weg ging ben ik gaan leren, ik bestudeerde van alles en leerde me zelf dingen aan. Dit gewoon voor als het in de toekomst nodig mocht zijn. Toen kreeg ik de brief, en bleek ik die handigheden nog nodig te hebben.

De dag dat ik de brief kreeg, weet ik niet precies meer, maar ik was nog steeds in Engeland." Legt Amelia uit. Ze pakt haar rugzak en pakt hier een ander stuk papier uit. Het is een landkaart, er was een route op getekend. "Ik kreeg de brief zo een drie maanden terug, zolang heeft het ook geduurd voor ik jullie kon vinden. In eerste instantie was ik niet van plan te komen. Maar ik bedacht me ook dat het me antwoorden kon geven. Wat ik als laatst had verwacht, was dat ze jullie zou vragen om mij te helpen..." Viel Amelia langzaam stil.

"Wat zijn die kruisen op de kaart?" Vraag ik haar, ik sta op en ga naast Bella zitten. Ze zit te huilen en ik sla mijn arm om haar heen om haar te troosten. Esme en Rosalie huilen ook, hun mannen waren bezig hun te troosten. Max had waterige ogen en wilde er voor zorgen dat Amelia zich beter zou gaan voelen. Het is alsof hij een soort verbondenheid met haar heeft. Renesmee was ook in tranen. Dit arme meisje was helemaal alleen op reis naar ons toegekomen. Ze moeten haar nu wel helpen, ik voel zoveel verdriet voor dit meisje.

"De kruizen zijn plaatsen waar ik ben gebeten door andere vampieren. Ik ben nog steeds geen hele vampier, ik had verwacht dat mijn gif wel zou reageren op hun gif." Fluistert ze zachtjes. Jasper was in de tussentijd op de grond gaan liggen. Alice zat naast hem en hij had een glimlach op zijn gezicht. Dit was precies het beeld wat ik had gezien in Alice haar Visioen. Dit moest dus gewoon gebeuren!

""Jasper? Jasper? Gaat alles goed met je? Praat tegen me!" Schreeuwt Alice dan. Jasper opent zijn ogen. "Ja, ik ben in orde." Zegt hij kalm. "Maar waarom lig je dan??" Vraagt Alice gepikeerd. "Amelia heeft een rustige uitstraling. Ik zou hier wel voor eeuwig kunnen liggen." Beantwoord hij haar vraag. Iedereen was nu helemaal in de war. Hoe kon ze zo rustig zijn terwijl ze haar tragische verhaal verteld? Amelia was net zo goed in de war als de rest en haalt haar schouders op.

"Er staan zes kruizen op de kaart, dus je bent zes keer gebeten, maar je bent geen vampier. Hoe kan dit? En waarom beten vampieren je zomaar?" vraagt Emmett. Ze haalt opnieuw haar schouders op. "Ik weet net zoveel als dat jullie nu weten" zegt ze. "Maar nu terug op de brief. Als je niet kwam, waar was je dan naar toe gegaan?" Vraagt Jacob dan.

"Als de brief me geen antwoorden zou geven, zou ik voor plan B gaan." Zegt ze. "Hebben jullie nog een idee voor me? Ik heb werkelijk alles al uitgeprobeerd. Ik heb mezelf verdronken, ik heb me plat laten rijden door een auto en ik heb me lichaam geprobeerd uit te honger en zoals jullie zien heeft dat ook niet geholpen. Wacht, ik heb een idee! Als ik mezelf nou van een Cliff afgooi! Dat heb ik nog nooit geprobeerd!" zegt ze en we kijken haar allemaal geschokt aan en vooral Max, hij is zeker niet gecharmeerd van haar idee om zelfmoord te plegen. Net zoals de rest van ons. Het ergste is nog, dat ze het zo gemakkelijk laat klinken. "We kunnen niet toestaan dat je dat doet." Verbreekt Carlisle dan de stilte. "Ik denk dat ik spreek namens de hele familie als ik zeg dat we graag hebben dat je bij ons blijft." Meteen knikte mijn hele familie. Nu kijkt zij geschokt. Ze pakte haar rugzak, stond op en liep de kamer uit.

"Mam! Pap! Doe iets!! Alsjeblieft laat haar niet gaan!" roept Renesmee huilend uit. Amelia draait zich met een verwarde uitdrukking om. Edward en Bella zijn Renesmee's ouders? Dacht ze. Een eenzaam traan stroomt langs haar wang. En ze rent het huis uit. Meteen staan we allemaal op en rennen ook naar buiten, om haar te zoeken. Het voelt nu alsof ze een deel van onze familie is!

Reacties: