FanFic.nl

Worthy to Say [5-shot]

they usually come about ten o’clock

Het liep tegen tien uur in de avond en hij zat op de bank met een biertje in zijn hand, staarde naar de tekeningen die met permanente stift op de witgeverfde muren waren aangebracht. Het had iets – iets van sfeer, iets van brutaliteit. Hij had het gaaf gevonden, de eerste keer dat hij het zag. De tweede keer. Zelfs die bewuste middag nog, toen hij al zijn meubilair door de deur had getild en zijn nieuwe kamer had ingericht. Dat was het begin geweest van zijn nieuwe leven, had hij gedacht. En het was waar – hoewel op een andere manier dan hij misschien verwacht had. Daar zou hij snel genoeg achter komen.
Tegenover hem zat een jongen van tweeëntwintig, een vierdejaarsstudent die in het huis aanwezig was omdat hij in het weekend simpelweg niet graag naar huis ging. Zijn bruine haar was aandachtig in model gebracht, zijn blauwgrijze ogen namen de nieuwkomer nieuwsgierig in zich op. Zijn naam was Louis en hij was, op Niall na, de enige aanwezige in het studentenhuis – de andere drie inwoners brachten het weekend thuis door. Niall nam zijn gezelschap aandachtig in zich op, en realiseerde zich dat iets aan de jongen hem de stuipen op het lijf joeg. Hij dacht dat het de grijns om zijn lippen was, die eruit zag alsof er iets stond te gebeuren wat Louis bij voorbaat al een geweldig avontuur vond.
De klok in aan de wand duidde aan dat het kwart voor tien ’s avonds was. Niall onderdrukte een geeuw, wilde niet dat zijn nieuwe huisgenoot dacht dat hij een watje was en vroeg naar bed moest. Hij had zo het gevoel dat hij met dergelijke informatie de rest van zijn verblijftijd achtervolgd zou worden, en dat was iets wat hij liever voorkwam. Als hij de kans had.
Hij nam nog een slok van zijn bier.
‘Het is warm,’ zuchtte hij, terwijl hij het flesje op de grond neerzette. Hij zat op zijn bed, dat net opgemaakt was met schoon, babyblauw beddengoed. Louis zat in de bureaustoel, draaide ononderbroken rondjes, sprak: ‘Nog wel.’
Niall keek hem vragend aan, trok één wenkbrauw op. ‘Hoezo? Is het straks ineens weer koud?’
Hij verwachtte een opmerking die hem de grond in zou boren, maar die kwam niet. Louis knikte alleen maar, waarbij de grijns van zijn gezicht verdween en hij Niall recht aankeek. ‘Ja,’ beaamde de oudste toen. ‘Straks wordt het koud.’
‘Straks als in, over een paar weken?’ vroeg Niall. ‘Als het weer winter wordt, en zo?’
‘Nee, straks als in over…’ Louis keek op de klok. ‘Dertien minuten.’
‘Dertien minuten?’
‘Ja, als de klok goed loopt.’
‘Wat?’
‘Als ‘ie niet goed loopt, dan weet ik het niet.’
‘Waarom over dertien minuten?’
‘Omdat het dan tien uur is.’
Louis dronk de laatste slok van zijn bier op, zette het lege flesje met een klap op het bureau. De verzameling flesjes die er al stond trilde lichtjes, maar niet genoeg om te vallen. Gelukkig, dacht Niall. Het zou geen goed begin van zijn nieuwe leven zijn, biervlekken in zijn tapijt.
‘Wat is er met tien uur?’ vroeg Niall.
‘Ze komen rond tien uur.’
‘Wie?’
‘Ze.’
‘Wie?’
‘Blijf je doorgaan?’
‘Ja,’ flapte Niall eruit, voor hij zich realiseerde dat hij zijn huisgenoot beter niet op stang kon jagen. ‘Ik bedoel,’ voegde hij er stamelend aan toe, toen hij Louis’ geërgerde gezichtsuitdrukking zag, ‘je spreekt zo cryptisch en ik –’ word er bang van, zei hij in zijn hoofd, maar hardop zei hij iets anders: ‘snap je niet.’
‘Je snapt me snel genoeg.’
‘Waarom niet nu?’
‘Kun je geen elf minuten wachten?’ vroeg Louis, terwijl hij opnieuw een blik op de klok wierp.
‘Jawel…’ stamelde Niall, ‘maar ik zou het gewoon graag alvast weten. Gewoon zodat – gewoon…’
‘Maak ik je bang?’
‘Nee!’ wierp Niall tegen, sneller dan hij had willen doen.
‘Jawel,’ grijnsde Louis.
‘Nee.’
‘Oh nee?’
‘Nee.’
‘Ik stel het niet op prijs als je tegen me liegt.’
‘Oké… misschien word ik er een beetje ongemakkelijk van. Maar ik ben niet bang! Het is gewoon – een nieuwe kamer, nieuw huis, nieuwe mensen… Ik ben een beetje uit mijn doen.’
‘Aha.’
‘Ja.’
‘Goed.’
‘Ja?’
‘Wil je het weten?’
‘Ja.’
‘Ze komen rond tien uur.’
‘Wie?’
‘Graag of niet.’
‘Graag.’
‘De één was gewoon een burger. Een jaar of dertig, bakker – of slager, of barbier, iets in die richting. De ander was iets jonger – zevenentwintig, achtentwintig. Zoiets. Hij had een badge. Weet je wat dat betekent, Neil?’
‘Niall.’
‘Dat vroeg ik niet. Weet je wat het betekent?’
‘Ja.’
‘Wat dan?’
‘Hij was een smeris.’
‘Goed zo,’ sprak Louis, op een toon die het midden hield tussen minachting en verveling. Waar was Louis geweest tijdens de instemming? De andere jongens hadden zo aardig geleken.
‘Hij was een smeris, precies. En hij oefent nog steeds graag zijn beroep uit, snapt niet dat zijn badge allang niet meer geldig is, zeker niet omdat dat ding niet eens meer solide is. Maak dat hem maar eens wijs. Probeer maar. Kan ik lachen.’
Niall reageerde niet.
‘Dan niet,’ sprak Louis. ‘Mij best. Ik kan sowieso wel lachen vanavond. Ze komen over negen minuten. Je kunt ze horen, en je kunt het weten door de manier waarop ze kloppen.’
‘Kloppen?’
‘Ja, kloppen. Op de deur. Weet je wel? Zoals mensen doen als ze beleefd zijn en binnen willen komen. Of doen jullie dat niet in Ierland?’
‘Jawel.’
‘Oké, nou, dan snap je prima wat ik bedoel, lijkt me.’
‘Ja,’ beaamde Niall, waarna hij twee tellen stilviel. Toen ging hij verder: ‘Alleen… Er is toch niemand, hier? We zijn alleen thuis, toch? De andere jongens zijn bij hun ouders of hun vriendinnen of – ik weet niet waar, maar niet hier. Toch?’
De grijns nam Louis’ gezicht weer over, deed een rilling over Nialls rug lopen. En die rilling werd alleen maar heviger toen Louis antwoord gaf: ‘Klopt. Maar je bent nooit alleen, Niall, dat leren ze je in Ierland toch zeker ook wel?’

Reacties: