FanFic.nl

Zwanger...

Hoofdstuk 2: Rooie Rose

Ik verlaat dan uiteindelijk de badkamer, na vele tranen en pogingen om te bewijzen dat die verdoemde zwangerschapstest verkeerd zit. Ik weet dat ik het aan iemand moet vertellen en als er één persoon is aan wie ik dat zou kunnen, dan is het Teddy. Hij weet altijd precies wat er moet gebeuren in een crisis situatie en hij zal me zeker proberen te helpen. Alhoewel, nu ik erover nadenk, zal hij waarschijnlijk ook Scorpius een goede schop onder zijn kont geven, net zoals James en Albus.

Ik moet het waarschijnlijk nog als eerst vertellen aan Scorpius. Maar iets in mijn verstand zegt me, dat ik het beter zo lang mogelijk bij hem vandaan kan houden. We hebben elkaar namelijk niet echt gesproken. Hoe dan? Hoor ik je vragen, hoe kan ik dan zwanger van hem zijn terwijl we amper met elkaar spreken? Nou ja, het was een mengsel van vuurwiskey en wraak. Zoals de meeste ongewenste zwangerschappen zijn..

Het is bijna twee maanden terug dat James besloot om een groot feest te geven in de Griffoendor kamer, ter eren van zijn achttiende verjaardag. Het waren de gebruikelijke ballonnen, die nooit zouden ontploffen of leeg lopen (al probeerde mensen het wel), de gehele voorraad van Zacharinus Zoetwarenhuis, denk hierbij aan boterbier, vuurwiskey en natuurlijk allerlei soorten eten vanuit de Zweinstein keukens. En als laatste natuurlijk een gastenlijst, deze was langer dan de laatste volkstelling. En het waren niet eens alleen maar Griffoendors. James broer, Albus zit namelijk in Zwadderich. Dus hij en als zijn vrienden waren ook uitgenodigd. Het wachtwoord van de Griffoendor toren was veranderen en iedereen die iemand was in het kasteel, kon komen om feest te vieren.

Onder de vrienden van Albus, was Scorpius Malfidus zijn beste vriend, helaas. Hij is een knappe jongen met blond haar dat recht in zijn bruine ogen valt. Hij is vrij lang en de zoeker van het Zwadderich Zwerkbal team. Ik ben keeper van ons team, tenminste, dat ben ik nu nog. Ik vraag me af of mijn bezemsteel over drie maanden nog wel van de grond af komt. Het is vreemd dat ik straks misschien nooit meer "Wemel is onze koningin" zal horen, als ik een doelpunt van het andere team red.

Maar goed, terug naar Scorpius. Zoals ik al zei, hij is knap, maar hij is niet onweerstaanbaar ofzo. Ook hij krijgt de ongelukkige dingen die elke tiener krijgt. Maar toch is zijn zicht veel beter dan dat van welk dier of wezen wat woont op Zweinstein. Maar we konden het verder gewoon nooit echt met elkaar vinden. Het was niet dat we ruzie hadden of iets, maar meer een wederzijdse afkeer. Dat is dan ook gewoon de reden waarom ik zo geschokt ben door deze gebeurtenis.

Maar terug naar James zijn verjaardags-feestje. Eerder op die dag had mijn soort van vriendje Carl, het met me uitgemaakt, terwijl iedereen in de school mee keek. Ja, je hoort het goed! De hele school heeft gehoord hoe hij het deed! HET WAS DE HELE SCHOOL DIE MEEKEEK!! Het was tijdens het avond eten dat Carl opstond van de Ravenklauw tafel en naar onze tafel schreeuwde "Owh! Rose!! Ik denk niet dat we nog met elkaar uit moeten gaan!" Hij was echt gewoon een complete klootzak! Meteen draaide James en Albus zich naar me om met de vraag of ze hem in elkaar mochten gaan slaan, maar ik vroeg ze daar in tegen om het te laten gaan. Later die dag liep ik hem tegemoet terwijl hij Chastity Finch kuste, een meisje uit mijn jaar. Chastity had een geweldig glimlach. Ze gaf me zelfs die middag nog een high five, prachtige meid!

Niemand maakt het uit met Rose Wemel, terwijl de hele school meekijkt! Terwijl Carl in de tussentijd had gekregen wat hem toe kwam, zijn verdiende loon, was ik gewoon nog steeds boos tijdens James's zijn feest. Ik vond troost in de eerste de beste dronken idioot die ik tegen kwam, helaas was dit dus Malfidus. Hij zei alles was een normale jongen zei op dat moment "je bent te goed voor Carl" en "Hij weet niet hoe gelukkig hij zou zijn met je!" Blah Blah Blah.

Maar wat de reden ook was, deze zinnen werkte dit keer voor mij. Nooit eerder hadden ze gewerkt voor me, maar ik was verbaast dat de jongen, waarmee ik in al de jaren ervoor nooit een woord gewisseld had, juist op dit moment met me sprak, me een veilig gevoel gaf en met me flirten. En voor ik het door had stonden we te zoenen. En hij is een goede kusser. Voordat ik het door had waren we in mijn slaapzaal. Onhandig trokken we elkaars kleding uit. Plotseling herinneren ik me hoe onhandig ik me voelde, maar niet in staat om te stoppen met wat er ging gebeuren. Het was alsof het dier in me het overnam. Mijn gezonde verstand was nergens meer te vinden. Op dat moment, dacht ik niet eens meer na over de voorzorgsmaadregelingen die je hoorde te treffen, die moesten gebeuren voor dit instinct het overnam, Ik bedoel, dit had ik nog nooit eerder meegemaakt, maar blijkbaar wist Malfidus wat hij deed, dus hij nam de leiding over. Maar daar heb ik nu spijt van. Zelfs achteraf hebben we amper een woord gesproken, we vonden het allebei gewoon erg vreemd. We spraken af het er nooit meer over te hebben, met niemand, ik denk dat we allebei de schaamte voelde, van wat er net gebeurd was. En zo zijn we elkaar weer gaan negeren. Natuurlijk word dit erg moeilijk, nu ik zwanger van hem ben.

Ik zit in de gemeenschappelijke ruimte te lezen in een boek over de dood. Het voelt alsof ik aan het wachten ben tot ik bezwijk onder mijn verschrikkelijke lot. Maar sterven lijkt gewoon simpel weg veel makkelijker. Dom komt binnen door het portret gat met haar tas, die om haar schouder heen hangt. Ze laat zich vallen in de stoel naast me en schud haar blonde haar naar achter. In de tussentijd pakt ze een doos uit haar tas met hierin de beste Gelei van Zacharinus Zoetwarenhuis. Ze houd de kom onder mijn neus, zwijgend vraagt ze me of ik ook wat wil. Ik schud lichtelijk me hoofd, als teken dat ik geen trek heb. Ze zucht en kijkt me aan met een vertrouwde blik in haar ogen, ze heeft zin in roddels. Ik zucht terug en knik nee als teken dat ik deze niet heb. Ze knikt begripvol. Ze slaat op haar knie, pakt haar tas op en loopt naar de slaapzaal. En dan realiseer ik me, dan ik een volledig stil gesprek heb gehad met mijn nicht. Nu ik erover na denk, dit is niet de eerste keer. Dit soort gesprekken hebben wij nog best vaak.

Het is drie dagen en zes uur terug dat ik de test deed. In die drie dagen en zes uur, heb ik in totaal vijftig keer gehuild. Er is momenteel maar weinig nodig om mij van streek te maken. "Hey Rooie." Zegt James als hij de gemeenschappelijke kamer binnen komt lopen om huiswerk te maken. "Waarom haat je me zo?" Schreeuw ik terwijl ik de kamer uit ren. Ik laat een geschrokken en bange James achter in het portret gat.

Ik loop door het kasteel en stiekem hoop ik dat ik iemand betrap op het overtreden van de regels, gewoon puur zodat ik iemand kan straffen. Snel poets ik mijn badge met mijn mouw, alsof vingerafdrukken hem minder intimiderend maken. "Pardon?" vraagt een klein Huffelpuf meisje dan. "Ik kan de noordertoren niet vinden, zou je me daarbij kunnen helpen?" Ow ja! Perfect! "Ow je kan het niet vinden? Dat kost je dan 10 punten aftrek voor Huffelpuf!" Langzaam zie ik tranen verschijnen in de ogen van het meisje en ik zweer het bij Merlijns moeder, dat als ze begint te huilen ik der in het gezicht zal schoppen. Ze heeft niks om zo verdrietig over te zijn. Snel rent het meisje weg met haar gezicht in haar handen.

Ja je kunt maar beter rennen! Mijn moeder zou zich schamen voor me, ik behoor mijn macht niet te misbruiken. Maar ik was ook niet van plan met Scorpius te slapen. Papa had me namelijk gezegd dat ik niet te dicht bij hem in de buurt moest komen, op mijn allereerste dag op Zweinstein.

Ik loop naar beneden, naar de keukens zodat ik boos kan worden op de huiselfen, puur omdat ze zo klein zijn. Dan knal ik ineens op Albus in. Hij kijkt een beetje zenuwachtig, maar op een vrolijke manier. "He Rooie!" Grijnst hij. Waarom noemen die domme zwartharige Potter jongens me nou de hele tijd Rooie?!? "Val me niet lastig Albus Severus!" sis ik hem toe. "Zo wel, dan zal ik je vermoorden! En geloof mij, dat is een belofte!" Hij kijkt me aan en ik zie in zijn ogen dat hij me gelooft. "Wie heeft er aan jouw uilenkooi geschud?" Met boze ogen kijk ik hem aan. Hij grijnst op een hinderlijke manier terug. Waarom ben jij zo blij?" vraag ik hem dan op botte toon. "Jenny gaat eindelijk met me mee uit." zegt hij vrolijk. Ik staar in zijn groene ogen en haal mijn schouders op. "Nou kom op Rooie! Het is Kerstmis!!"

Kerstmis. Verdomde Kerstmis! Zie ik er uit als iemand die zich momenteel bekommerd om kerstmis?! Albus ziet de blik op mijn gezicht. "Kom op, we gaan morgen naar huis. Zien we Teddy weer eens!" Dat is dan ook het enigste wat me op kan vrolijken. Teddy Lupos is mijn nummer één vertrouweling. Ik weet gewoon dat ik hem kan vertellen over mijn zwangerschap en hij zal het tegen niemand zeggen, zelfs niet tegen Victoria. En als ik thuis ben, heb ik niet de kans om de vader van mijn kind tegen het lijf te lopen. Dat is altijd een plus punt. "En Scorpius komt trouwens naar ons huis toe voor de kerst." Zegt Albus. Ik voel hoe mijn hart stopt met kloppen. Oké, dat is dus een probleem. "W-waarom?" Albus blijft maar praten over Scorpius zijn ouders, die naar Brussel toe zijn gegaan... of misschien zei hij wel dat het klootzakken zijn. Echt luisteren deed ik niet. Het vooruitzicht om met Scorpius Malfidus de kerst door te brengen, is genoeg om wie dan ook te laten flauw vallen. Ik ren weg bij Albus, terwijl hij midden in een zin zet en zet koers naar Banning zijn kantoor.

Schoolhoofd Banning zit achter zijn bureau, op drie kussens. Dit zodat hij over het bureau kan kijken. Hij is bijna net zo klein als de huiselfen en dit wou ik net tegen hem zeggen, tot ik me bedacht dat het niet bepaald een handig zet is, als je iemand om een gunst komt vragen. "Professor? Ik vroeg me af of het te laat was om mijn naam op de lijst te zetten van blijvers, tijdens de kerst vakantie." Vraag ik hem. Dan kijkt Banning pas op van zijn aantekening, net alsof hij nu pas doorheeft dat ik er stond. "Oh, hallo juffrouw Wemel!" "Hallo." zeg ik zo beleeft mogelijk. Banning begint zacht te neuriën en ik herhaal de vraag. "Oh nee, helaas is het al te laat. Je zult naar huis toe moeten tijdens de vakantie, juffrouw Wemel. Tenzij het echt een noodgeval is. Er is toch niks aan de hand thuis?" Mijn gedachtes gaan niet snel genoeg en nu ben ik dus gedwongen om naar huis te gaan, naar de rest van mijn familie. Soms wenste ik dat het toegestaan was om de wenkbrauwen van de schooldirecteur te vervloeken, maar helaas. We krijgen niet altijd wat we wensen, toch?

De volgende ochtend stond ik erg vroeg op. Mijn koffer stond al helemaal ingepakt, aan het einde van mijn bed. Snel kijk ik de slaapzaal rond, voor het geval ik per ongeluk iets ben vergeten in te pakken. Ik zit te denken om nog een zwangerschapstest te doen, voordat we naar huis toe gaan en ik het mam en pap moet vertellen, maar ik weet dat het weinig uitmaakt. Ik ben zeker weten zwanger. De ochtendmisselijkheid van die ochtend, om verdorie zes uur, maakte het me wel duidelijk.

Tijdens het ontbijt heb ik amper wat gezegd, gelukkig had niemand dit door. James en Fred praten zoveel, dat het net lijkt alsof de hele tafel in gesprek was. "De Cannon's zijn zoveel beter dan de Tornado's!!" schreeuwt James naar onze neef, waarbij hij de tafel onder sproeit met stukjes voedsel. Wat een aantrekkelijke familie heb ik toch.. "De Cannon's zijn niet meer waard dan een hoop drakenpoep!" Sproeit Fred terug, niet merkend dat er kruimels van James zijn ontbijt, in zijn haar zitten. Alle andere Griffoendors kijken verstoort op naar James en Fred, die ruzie lopen te maken over hun favoriete zwerkbal teams. Ik denk dat ik het met James eens ben. Dit doordat pap me altijd al in de truien van de Cannon's liet rondlopen, al sinds mijn geboorte. Het is paps zijn favoriete team, hij zou me benen breken als ik het opnam voor een ander team.

"Rooie! Je bent het met me eens toch?" vraagt James, meteen voel ik hoe iedereen aan de tafel zijn aandacht op mij vestigt. Ik kijk van James naar Fred en weer terug. Ik voel hoe hun ogen zich in mijn ogen boren. "Sorry Fred," zeg ik. "Maar ik ben een geboren Cannon's fan. Maar James, behoor jij niet eigenlijk een Harpies fan te zijn?" James kleur lichtelijk rood, maar haalt zijn schouders op en gaat verder met zijn ontbijt naar binnen werken. Natuurlijk is hij geen fan van de Holyhead Harpies, het team bestaat alleen maar uit vrouwen. Maar mijn tante Ginny, James zijn moeder, speelde in dat team. Toen James eenmaal geboren was, stopte ze ermee. Dus je zou een soort van verwachten dat hij wel achter dat team zou staan. Maar nee, want ja, James was nou eenmaal een vreemde jongen.

Na het ontbijt begeven we ons allemaal naar het Zweinsveld Station, om hier weer op de Zweinstein Express te stappen. Ik probeer mijn best te doen en ver voor Albus en Scorpius uit te lopen en hierop rent Dom dus een stukje harder om naast me te komen lopen. "Ben je aan het oefenen voor een Marathon?" vraagt ze hijgend, terwijl ze mijn arm vast pakt om me af te remmen. Ik kijk haar verontschuldigen aan, maar langzamer lopen is geen optie tot ik de trein bereikt heb. Ik heb het allemaal al in mijn hoofd gepland. Ik zal een coupé krijgen met Dom, Molly, Lucy, Louis, Hugo en Lily. Dan is die coupé vol en kan de rest lekker ergens anders gaan zitten. De eerste stap in "Vermeid-meneer-blondie" is gezet.

Maar helaas, natuurlijk werkt het weer niet op die manier. Want de laatste paar dagen gaat niks zoals ik het plan. De derde en vierdejaars Lily, Louis, Roxanne en Hugo besluiten namelijk om in een andere coupé te gaan zitten, met een aantal van hun vrienden. Lucy zit met een aantal van haar eerstejaars vrienden en geen van mijn zesdejaars vrienden gaat naar huis voor Kerstmis. Dus één keer raden met wie ik uiteindelijk mijn coupe moet delen. Albus, James, Fred, Dom, Molly en natuurlijk Scorpius.

In het begin, is het niet zo heel erg vreemd. James en Fred zetten hun woordenwisseling van die ochtend weer verder voor en Albus en Scorpius doen met alle plezier mee. Blijkbaar is Albus een Cannon's fan en Scorpius is een volgeling van de Wimbourne Wasps. Dom is fan van het Franse team Quaffle Punchers en Molly heeft totaal geen interesse in georganiseerde sport of enige andere vorm van sport. Ze lijkt precies op haar vader, ome Percy. Maar toen ze uitgepraat waren over Zwerkbal, viel er een ongemakkelijke stilte. Ik wou dat iemand de stilte zou verbreken, want het gaf me een erg ongemakkelijk gevoel. Ik probeer te denken aan iets wat ik zou kunnen zeggen, maar er schiet me werkelijk niks te binnen. Ik ben echt mega slecht in het starten van een gesprek. "Trek is aan me vinger." Vraagt Fred dan. Oké, misschien was de stilte toch beter.

Tegen de tijd dat we op het platform aankomen, is het donker buiten. Papa, Ome Harry, Tante Angelina, Ome Bill en Ome Percy staan er allemaal om ons op te halen. Ik ren op pap af en geef hem een "ik ben nog steeds een klein meisje, ook al ben ik zwanger" knuffel. Hugo kijkt mijn vader totaal niet aan, misschien zit hij in de "te cool voor ouders" fase. Ome Harry kijkt me grijnzend aan en ik glimlach terug naar mijn peetvader. Hugo die kijkt alleen maar met een boze blik rond.

De hele weg in de auto naar huis, probeert pap een gesprek te voeren met mij en Hugo, maar zijn pogingen zijn zinloos. Hugo negeert bewust elke opmerking die pap maakt, terwijl ik, in een poging om hem aan mijn goede kant te houden, zo nu en dan een reactie terug mompel. Ik denk dat als ik mijn nieuwtje verteld heb aan mijn ouders, pap de enigste is die ervoor kan zorgen dat mam me niet vermoord. Ik kan hem dus maar beter te vriend houden.

Als de auto voor ons huis stopt, voel ik dat mijn hart veel sneller klopt dan normaal. Ik weet gewoon dat mam zal zien dat er iets mis is met me, als we binnen komen. Ze is zo opmerkzaam! Ik kon een kind van negen jaar oud zijn en pap zou niks merken aan me. Maar mam heeft een zesde zintuig lijkt het soms wel en is een uitstekende geest lezer. Misschien is ze weel een volleerde legilimens, ik maak meteen een mentale notitie om haar dit te vragen.

Ze zit aan de keukentafel en is bezig met "belangrijk ministerie werk". Als ze ons ziet, springt ze op om ons te knuffelen. Eerst loopt ze naar Hugo toe, maar hij duwt er weg en stormt naar boven toe, naar zijn kamer. Mam kijkt even op met een verbaasde blik in haar ogen en haalt dan een hand door haar kastanjebruine haar. Ze kijkt naar mijn vader en die haalt als antwoord zijn schouders op. "Laat hem maar even." Dan draait ze zich om naar mij en omhelst me. Ze duwt me dan iets naar achter, maar houd mijn schouders vast. "Eet je wel goed?" vraagt ze me dan "Je bent echt veel te dun!" In een paar maanden denk je daar wel anders over. Oeps, ik mag hopen dat ze geen legilimens is... "Natuurlijk mam." beantwoord ik haar vraag. Ze trekt een wenkbrauw op en kijkt me onderzoekend aan, maar gelukkig begint pap net over zijn werk, dus is haar aandacht nu op hem gericht. Stiekem loop ik snel de kamer uit en de trap op naar mijn slaapkamer. Als ik langs de kamer van Hugo loop, hoor ik dat hij luistert naar heftige death metal muziek.

Het ouder worden is een moeilijke en lastige stap voor sommige mensen.

Reacties: