FanFic.nl

It started with an elevator|| Niall Horan [Afgerond]

Thirty One~Abortion Clinic

Nerveus friemel ik met mijn vingers, terwijl ik met heen en weer schietende ogen de ruimte scan. Om te voorkomen dat paparazzi ons samen de kliniek zag ingaan, ben ik alleen gekomen. Niall zit nu thuis, waarschijnlijk dood te gaan van de zenuwen. Het alleen komen was een slecht idee, denk ik nu zo. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment uit elkaar kan knappen van de zenuwen. Een luid gekrijs laat mijn hoofd omhoog schieten en ik zoek naar de bron. Een klein kind vangt mijn oog, hard krijsend naar zijn moeder die hem zijn knuffel ontneemt. Ik zucht geïrriteerd en rol mijn ogen. Kan dat kind nou echt zijn mond niet houden? Het is maar een knuffel, geez. Dan frons ik. Wat doet een kind in een abortiekliniek? Zijn dit soort klinieken niet bedoeld om kinderen weg te laten halen? Mijn vraag is snel beantwoord als er een vrouw op het stel afloopt en de moeder van het kind haar bezorgd aankijkt. Hun lippen bewegen, maar ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Al snel vertrekt het drietal en is het weer stil. Ik val weer terug in het friemelen met mijn vingers. ‘Miss O’Brienn?’ Nerveus spring ik op. ‘D-dat ben ik.’ Het meisje in de verpleegsteroutfit, wenkt me. Met gespannen spieren loop ik naar haar toe. ‘I-Ismay O’Brienn.’ De verpleegster schud mijn hand en glimlacht. ‘Nynke. Volg mij maar.’ Ik knik en we lopen een hal in. Na vijf minuutjes komen we bij een kamer en gebaard Nynke mij naar binnen te gaan. Ik knik naar haar en loop de kamer binnen, waar een aardig uitziende dame mij haar hand aanreikt. ‘Malika.’ Ik schud haar hand en glimlach nerveus. ‘Ismay O’Brienn.’ Ze gebaart naar een stoel en ik ga zitten, waarna ik mijn benen over elkaar sla. ‘Goed, Ismay. Ik ga je een paar vragen stellen en je gegevens noteren, waarna we een afspraak zullen maken voor de behandeling. Mocht dat mogelijk zijn.’ Ik knik en ze glimlacht. ‘Het komt wel goed.’

Na een half uurtje sta ik weer buiten, de brief met de datum voor de afspraak op zak. Daarnaast heb ik ook nog een foldertje over de behandeling en wat ik moet doen voor de operatie. De zenuwen zijn compleet verdwenen en ik besluit om naar Starbucks te gaan. Het korte stukje lopen vul ik door naar mensen te kijken en me af te vragen wat hun verhaal is. Grinnikend om mezelf stap ik de Starbucks in en bestel een Mocha Frappuchino en een muffin. Met de twee items in mijn hand zoek ik een tafeltje op en ga zitten. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond zodra ik de eerste slok heb genomen. ‘Lekker,’ mompel ik tegen mezelf. Dan grijpt mijn hand een van de vele roddelblaadjes op het tafeltje en begin ik erdoor te bladeren. Ondertussen neem ik slokken van mijn drinken en wat hapjes van mijn muffin. Dan, zodra alles op is, valt mijn mond open. Met een klap sla ik het blaadje dicht en spring op, waarna ik de Starbucks in een snelle pas verlaat. Dit is niet goed. Totaal niet goed.

Met een klap vliegt de deur van mijn appartement open en storm ik naar binnen. Met mijn voet schop ik de deur weer dicht en gooi mijn tas op de bar. ‘Niall, waar ben je?!’ roep ik gestrest. Met een handdoek om zijn middel komt hij de woonkamer in. ‘Wat is er aan de hand?!’ roept hij verschrikt. Voor een moment laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden, totdat hij met een knip van zijn vingers mijn aandacht weer naar hem toetrekt. ‘Ismay?! Wat is er?!’ Ik slik en pak het tijdschrift uit mijn tas. Niet-begrijpend kijkt hij ernaar. ‘Ehm, wat?’ Gestrest doorzoek ik het tijdschrift, totdat ik het artikel weer gevonden heb. Met een geluid van ritselend papier draai ik het tijdschrift om en duw het bijna in zijn gezicht. ‘Ze hebben ons gespot. Zoenend.’


Met een hand ruk ik het tijdschrift uit haar hand en laat mijn ogen over de woorden schieten. ‘Fuck,’ mompel ik dan. Ze knikt en zucht. ‘Niall, ze hebben ons al meerdere malen gespot op dates en zo, wat als ze me vandaag de kliniek in hebben zien gaan?’ Met grote ogen kijk ik haar. Opeens woedend draai ik me om en gooi het tijdschrift naar de muur. ‘FUCK!’ roep ik boos. Met beiden handen trek ik aan mijn haar. Een smalle hand beland op mijn schouder en ik ontspan meteen. ‘Het spijt me, Ismay,’ mompel ik. Met tranen in mijn ogen kijk ik haar aan. ‘Ik heb je hier in mee gesleept.’ Een kleine glimlach settelt zich op haar lippen. ‘Ik wist dat dit zou kunnen gebeuren, Niall. Ik date nou eenmaal een beroemdheid.’ Kort grinnik ik en plaats een kus op haar voorhoofd. ‘Ik hou van je, weet je dat?’ Haar adem stokt hoorbaar en ik kijk haar bezorgd aan. Kleine tranen branden in haar ogen. ‘Hee hee, gaat het?’ Ze knikt en glimlacht dan. ‘Dat was de eerste keer dat je het zei,’ fluistert ze. Verbaasd knipper ik met mijn ogen. ‘Oh.’ Ze glimlacht en veegt een traan weg. ‘Ik hou ook van jou, Nini.’ Mijn hart maakt een klein sprongetje en ik glimlach breed, waarna ik mijn lippen op die van haar plaats.

Als ik me terugtrek, leun ik mijn voorhoofd tegen de hare. ‘Ik hou van je,’ mompel ik weer. Ze giechelt en kust mijn lippen kort. ‘Ik hou ook van jou.’ Een tijdje staren we elkaar aan, totdat ze lacht. ‘Oke, genoeg mushy stuff voor vandaag.’ Ik lach met haar mee en gebaar dan naar mijn lichaam. ‘Ik ga me even aankleden, oke?’ Ze knikt en ik sta op, waarna ik naar haar kamer loop. Om eerlijk te zijn liggen de meeste kleren hier, omdat ik ook mijn meeste tijd hier besteed. Zodoende komt het dat ik een spijkerbroek pak en een shirt, waarna ik beiden aantrek. Aangekleed en wel, met een beanie op mijn haar, loop ik weer naar de woonkamer en zak naast Ismay op de bank. ‘Dus, hoe was het in de kliniek?’ Ze zucht en legt haar hoofd op mijn schouder. ‘Ik wou dat je erbij was. Ik was zo nerveus.’ Langzaam strijk ik door haar haar en plaats een kus op haar voorhoofd. ‘Ik wou ook dat ik erbij was, chipmunk.’ Ze glimlacht en kijkt naar me op. ‘Afgezien van dat was alles wel oke. Mijn arts, Malika, vroeg me een aantal vragen, waarna we een afspraak maakte voor de behandeling, operatie what ever.’
‘Wanneer is het?’ Ze denkt even na. ‘Over twee weken.’ Ik knik en denk snel aan mijn agenda. ‘Dan ben ik vrij. Ik ga mee.’
‘Wat? Nee! Niall, mensen zouden ons kunnen zien!’ Ze gaat rechtop zitten en kijkt me in paniek aan. Ik pak haar handen en kijk haar recht in haar ogen aan. ‘Dat maakt me niets uit. Ismay, mijn vriendin ondergaat een operatie. Ik ben daarbij, oke? Het maakt niet uit wat je zegt.’ Timide knikt ze. ‘Oke dan.’ Een klein kusje plaats ik op haar neus en ik glimlach. ‘Mooi zo.’

Reacties: