FanFic.nl

Apocalypse

Hoofdstuk 3: Jagen - Deel 1

*** Bella's Gezichtspunt ***

We rennen met zijn alle het huis uit om Amelia te zoeken. Ze kan ze hard rennen! Veel sneller dan Edward en Jacob, in zijn wolven vorm. We rennen en rennen en we denken dat we haar kwijt zijn geraak, maar haar geur is nog zo vers. Ze stopt zodra ze Amerika bereikt heeft, ze bevind zich in een bos en zit boven in een boom te huilen. Ik wil haar gewoon mee naar huis toe nemen en haar zeggen dat alles in orde is. Ze is waarschijnlijk vergeten dat ze hoog boven in een boom zit en ze valt. Ze schreeuwt hard door de pijn en daardoor kunnen we haar vinden. Ze ligt rechts naast de boom als we bij haar zijn. Ze ziet onze gezichten en haar ogen vallen dicht. Haar hart blijft door kloppen, ook al heeft ze zoveel pijn. Ik kniel naast haar neer en ik draai haar hoofd om, zodat ik haar gezicht kan zien. Het is helemaal bedekt met bloed, haar hoofd moet de grond hard getroffen hebben. Carlisle knielt ook naast haar neer en onderzoekt haar gezicht. Dan pakt hij haar zachtjes op in zijn armen. "Is alles goed met haar?" Vraag ik. Hij knikt en ik weet dat hij haar moet opereren. Hij moet al haar wonden hechten en waarschijnlijk zal ze ook een bloed transfusie moeten krijgen. Ze is zo ontzettend mager, maar ik zag daarnet dat haar buik wel opgezwollen is. Het arme kind is waarschijnlijk ondervoed. Ik voel zo een medelijden met haar. Ik leun tegen Edward zijn borst en hij slaat zijn armen om me heen. Hij fluistert in mijn oor "Het komt goed met haar."

"Mijn hart breekt gewoon, ze voelt nu al als een deel van onze familie. Ik wil dat alles goed is met haar! Ze is zo ontzettend klein en ze heeft nu al zoveel meegemaakt. Het doet me denken aan de tijd waarin jij me verliet. Ze heeft gelijk, jij bent terug gekomen naar me. Dat wilde ik ook. Maar zij wil dat niet, zij wil niet dat haar moeder terug komt. Ze houd waarschijnlijk nog wel van haar, alleen weet ze dat zelf niet. Ik haat het om haar zo te zien, ook al ken ik haar niet." Zeg ik slikkend. "Ik voel echt een band met haar en dat meen ik." Edward werd stijf toen ik het had over het moment dat hij bij me weg ging. Hij zal het zichzelf waarschijnlijk nooit vergeven. Hij ontspant en zegt dan "Ik weet het. Ik voel die band ook met haar. Het gaat allemaal goed komen met haar, ze heeft een hele sterke persoonlijkheid. Ze waardeert de relatie met haar moeder totaal niet, ze waardeert onze relatie wel. Je weet wel, de relatie tussen mij, jou en Renesmee. Dat is de reden waarom ze weg rende, ze wil niet dat wij onze dochter in de steek laten, zoals haar ouders deden. Ze weet dat het nooit zal gebeuren, maar ze wil niet stil zitten en toekijken." Ik kijk hem geschokt aan. Hecht ze echt zoveel waarde aan onze relatie? Aan onze familie? Ze wilde niet dat iemand van ons de pijn ooit voelde, die zij voelt. Hoe kan ze zo onbaatzuchtig zijn? Ze is bijna haar hele leven alleen geweest, heeft nooit over andere hoeven nadenken behalve haar zelf.

"Echt waar?" Vraag ik hem. "Ja echt waar." Zegt hij dan. "Zullen we het even laten rusten?" Vraag ik hem dan. Als antwoord pakt hij mijn hand vast en zetten we het op een rennen. Terwijl we terug rennen praten we niet met elkaar, onze gedachtes voor ons zelf houdend. Als we het huis bereiken gaan we van rennen over naar lopen. We lopen samen het huis binnen en gaan op de bank zitten. Renesmee en Jacob kwam binnen lopen, hand in hand. "Mam, Pap. Jullie moeten me zeggen dat alles goed is met haar! Ik weet dat ik haar niet ken, maar ze voelt nu al aan als een klein zusje." Jammert Renesmee. Ik kijk naar Edward en hij laat een diepe zucht ontsnappen en zegt "Het komt goed. Je opa is boven bezig met haar. En hoe bedoel je, ze voelt nu al aan als een klein zusje?" "Ze is zo klein en zo hulpeloos. Het voelt gewoon alsof ik haar kan helpen als een grote zus." Zegt Renesmee met een blik die zegt 'je weet wel wat ik bedoel'. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ze voor mij al aanvoelt als een dochter voelt. Dat is ook het geen wat ze momenteel nodig heeft, een familie. Het enigste wat er nog moet gebeuren is dat Edward het met me eens is. Ik laat mijn schild over hem heen vallen en denk Edward je weet nu dat Renesmee zich al als een grote zus voelt. Als ik je eerlijk moet bedenken voelt Amelia voor mij al aan als een dochter. Wat dacht je ervan om haar te adopteren?

Edward kijkt me aan en zegt "Liefje, het is een goed idee en ze voelt ook zo voor mij. Maar ik denk dat dit niet het moment is en dat we haar wat ruimte moeten geven. Ze heeft veel meegemaakt en waarschijnlijk zal ze weg willen rennen. Niet dat ik wil dat ze dat doet hoor, maar misschien dat ze met de tijd toestemt om bij ons te blijven. Als ze zich wat prettiger voelt bij ons en daarnaast moeten we wel kijken of de rest van de familie het er mee eens is." Ik knikte en ik laat mijn schild weer terug komen. Hij heeft gelijk. Wat als ze beslist om niet bij ons te blijven? Wat als ze er echt van door wil gaan? Dan kom Carlisle van boven gelopen, terwijl Rosalie, Emmett, Max, Esme. Jasper en Alice ook de kamer binnen komen lopen. Ook hun willen natuurlijk weten wat Carlisle komt vertellen.

"Dus Carlisle, is alles goed met haar?" Vraag ik hem. "Ja, alles is goed, maar ze is in een kritieke toestand. Ze heeft littekens over haar hele lichaam en ze heeft een hoofdwond. Haar linkerarm is gebroken en daarnaast is ze ook nog eens ondervoed, ze zal snel iets moeten eten anders zal ze sterven. De enige reden waarom ze zo snel vol zit is omdat haar maag veel kleiner is dan het hoort te zijn. Ze zal elk uur een beetje voedsel en water nodig hebben. Ook heeft ze een bloed transfusie gekregen, ze kreeg er 5 liter bloed bij." Verteld hij. "We kunnen haar niet laten sterven. Ze moet bij ons blijven. We moeten er gewoon voor zorgen dat ze eet en er inspanning voor doen om haar te redden. Ik wil niet dat ze sterft en ik denk dat jullie het allemaal met me eens zijn. Daarna zullen we haar gewoon moeten laten doen wat ze zelf wil doen." Zeg ik, terwijl iedereen als antwoord knikt.

Edward huivert dan en ik kijken hem aan. "Wat is er?" Vraag ik hem. "Amelia, ze heeft een nachtmerrie. Ze negeer het en ik weet niet hoe het haar lukt. Ze zou schreeuwend wakker horen te worden, tenzij Carlisle der slapend houd." Zegt hij. Ik was het met hem eens, ze zou inderdaad schreeuwend wakker moeten worden. "Waar gaat de nachtmerrie over?" Vraagt Rosalie. "Ik weet het niet zeker, ik gok dat het haar tante is, die haar liet schrikken en dan ook nog alle vampieren die haar ooit gebeten hebben." Na een paar minuten laat hij een zucht van opluchting ontsnappen. Ze word waarschijnlijk wakker. Edward begint te glimlachen.

"Edward, waarom lach je? Wat denkt ze?" Vraag ik hem om uitleg. "Ze is net wakker geworden. Ze heeft haar ogen nog niet goed open gedaan, maar ze weet dat ze zich bevind in een witte kamer. Ze denkt dat ze gestorven is en in de hemel is." Beantwoord hij mijn vraag. "Nou ja, dat is natuurlijk niet grappig, maar de manier waarop ze denkt wel." Legt Edward dan uit terwijl hij mijn hand pakt en me omhoog trekt uit de bank. We lopen naar boven terwijl de rest ook opstaat en ons volgt.

Reacties: