FanFic.nl

Secret

Kom op Alli, je kunt het.

Allisons POV
Ik druk nog snel een kleine kus op Justins zachte lippen waarna ik me omdraai en mijn straat in loop. 2 weken waren weer voorbij gegaan en voor mijn gevoel ging alles perfect. School ging goed, thuis ging goed, vrienden gingen goed en vooral Justin ging goed. Ik glimlach zwakjes bij die gedachte en loop wat sneller. Nadat Kelsey Justin had gezien 2 weken geleden is er niet meer over gepraat. Af en toe zie ik haar wel bezorgde blikken naar me gooien als ik meld dat ik met hem af ga spreken. Natuurlijk alleen tegen haar. We hadden de anderen het nog niet verteld en om eerlijk te zijn, dat was ik niet van plan en hopelijk Kelly ook niet. Ik haal een hand door mijn haren en frons licht als ik wat druppels op mijn arm voel. Geweldig. Regen. Ik zucht diep en ren nu naar mijn huis toe. Ik haatte regen. Het was koud, nat, verpestte je haar en je make-up. Eenmaal binnen doe ik mijn jas en pumps uit en kijk even om me heen. Het was stil. Eigenlijk te stil voor een huis als dit waar altijd werknemers rondliepen schoon te maken, te koken of wat ze ook deden. Ik haal mijn schouders maar op en loop dan naar boven tot ik een kuch hoor. ‘Mam?’ Vraag ik terwijl ik me omdraai en de vrouw die me had gemaakt zie staan. ‘Ik dacht dat je vanavond laat pas thuis zou zijn? Is er iets gebeurd op het werk?’ Mijn moeder was redactrice van een magazine en dat nam veel tijd in beslag. Was ik ondertussen wel aan gewend. ‘Maakt dat uit dan? Had je plannen soms?’ Ik trek mijn wenkbrauw op en houd mijn hoofd wat schuin. ‘Eh nee.. En ik vroeg het me gewoon af?’ Er klopte iets niet. Die gedachte werd alleen maar bevestigd zodra ik mijn vader zijn kantoor uit zie lopen en naast mijn moeder komt staan. ‘Wat is er aan de hand?’ Yup, er was iets flink mis. Mijn vader zou vanochtend naar Japan zijn gevlogen voor zaken. Dit klopte echt niet. Als ze niks zeggen zucht ik diep. ‘Kunnen jullie niet gewoon zeggen wat er is in plaats van daar zo stom te staan kijken?’ Zeg ik geïrriteerd nu. ‘Allison, we zijn je ouders en zo praat je absoluut niet tegen ons. Je bent nu al aan het veranderen door hem.’ Ik verstar als mijn moeder dat zegt. ‘Wat? Waar heb je het over?’ Fluister ik. Ze wisten het. Ze wisten over hem. Ze wisten over Justin. En ik wist zeker dat niemand ons had gezien. Kelsey. ‘Ik denk dat je wel weet waar we het over hebben Allison. Hoe kun je ons dat aandoen?! Ik hoop dat je snapt dat je die jongen nooit meer mag zien hé?!’ Ik krimp in elkaar als mijn vader dat zegt. ‘Wie heeft het verteld?’ Wat hij net zei negerend. ‘Dat is van geen belang nu. Je ziet die jongen niet meer. Punt uit.’ Ze konden dat niet doen. Ik hield van Justin en hun reputatie kon me niet meer schelen. ‘Nee. Niet punt uit of wat dan ook. Toevallig geef ik om die jongen, die Justin heet. Toevallig geef ik enorm veel om heb. Toevallig houd ik van hem en jullie kunnen dat niet stoppen. Het enige waar jullie om geven is jullie freaking reputatie. Maar weet je wat? Het kan mij niet schelen wat jullie over me denken. Of wat de rest van de wereld denkt. Ik houd van hem en jullie gaan me niet stoppen om me met hem om te laten gaan!’ Schreeuw ik boos. Ik ren naar de lange trap op, de woorden die mijn ouders naar me schreeuwen negerend. Ik vis mijn mobiel uit mijn broekzak onderweg naar mijn kamer en bel Justin. In mijn kamer doe ik de deur op slot en haal een koffer te voorschijn die ik zonder aarzelen begin te vullen. Ik moest hier weg. Niet alleen vanwege Justin. Dit leven, dit gevangenis leven was niet voor mij bestemd. ‘Kom naar het eind van mijn straat. Ik kom daar straks naar toe met mijn koffer okay? Ze weten het.’ Zeg ik zodra hij opneemt en kijk even naar de deur als mijn vader er op begint te slaan. ‘Shit, het spijt me babe. Ik kom er meteen aan. Bel meteen als er nog iets gebeurt. Dan kom ik je halen.’ Ik glimlach zwak door zijn antwoord. ‘Zal ik doen.’ En hang dan op waarna ik mijn toilettas erin doe met de benodigdheden en mijn portemonnee met creditcards. Ik pak de lader van mijn telefoon nog en sluit de koffer dan goed. Ik loop naar het raam en bijt op mijn lip waarna ik na heel even aarzelen de koffer naar beneden laat vallen. Het was niet de eerste keer dat ik zo wegglipte. Kom op Alli, je kunt het. Na mijn korte peptalk klim ik uit het raam en begin mijn weg naar beneden te maken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.