FanFic.nl

The hungergames (Hele orginele titel jaja, sorry ik ben echt heel slecht in titels bedenken)

1. De trekking

Hijgend ren ik door de smalle steegjes. Het is nog maar een klein stukje tot het plein waar de trekking wordt gehouden. Ik ben er bijna en trek mijn jurk weer recht, tijd om bij te komen is er niet. De geluiden van de mensen op het plein zijn al duidelijk hoorbaar, en net als ieder jaar bezorgt het me weer kippenvel. Tussen de menigte zoek ik naar de rij meisjes waar ik bij hoor. Ze staan aan de rand van het plein in een lange rij. Ik sluit aan en voordat ik het weer ben ik al aan de beurt. Na een klein prikje in mijn vinger mag ik weer verder lopen.
Ik zoek een plekje en staar naar het scherm dat boven het tijdelijk gebouwde podium hangt. Het beeld blijft een lange tijd zwart. Pas als er meer mensen aan komen lopen springt het scherm aan. Mary's stem klinkt door de speaker.
Ze laat de film zien die we ieder jaar te zien krijgen maar toch sta ik weer met open mond te kijken. Als de film is afgelopen loopt het magere jonge meisje, Mary, over het podium richting de grote glazen bollen waar de namen in zitten. Ik ben blij dat ze er nooit zo'n show van maakt, het is helemaal geen feestje. Hoe dichter Mary bij de bollen komt, hoe onrustiger de meisjes om me heen worden. Tot mijn eigen verbazing ben ik helemaal niet zenuwachtig. Van de meesten zitten de namen er veel vaker in dan die van mij, dus de kans dat ik getrokken word is heel erg klein.
Mary moet op haar tenen staan om met haar hand diep genoeg in de bol te komen. Ze pakt een van de briefjes en loopt terug naar het midden. Op het moment dat ze het briefje openvouwt, schiet er een rilling langs mijn ruggengraat. Alle meisjes om me een houden hun adem in. Mary’s ogen glijden over de naam op het blaadje, en daarna over onze gezichten. ‘Alice Reed’ klinkt het door de luidsprekers. Ik hoor verschillende meisjes om me heen opgelucht zuchten. De meisjes die om me heen staan wijken uiteen waardoor er een open cirkel om me heen ontstaat. De tijd lijkt stil te staan, dit kan niet waar zijn.
De enige reden waarom ik beweeg is omdat de meisjes achter me beginnen te duwen. Ze duwen me steeds verder naar voren totdat ik verlamd op het podium sta.
Mary vraagt me naar mijn naam. Iets wat nergens op slaat want die heeft ze net voorgelezen. Alsof er iemand anders in mijn plaats zou gaan… Alle ogen kijken me geschrokken aan en ik zoek tussen alle gezichten naar mijn moeder. Ze staat ergens achterin en verbergt haar gezicht achter haar handen. Ik zucht en kijk de andere kant op. Een jaar geleden mijn zus, en nu ik. In mijn laatste jaar…

Het geroezemoes wat ontstond na het omroepen van mijn naam houdt op als Mary naar de andere bak toe huppelt. Ze vist er een briefje uit. ‘Jammie Adams!’
Vanaf hier kan ik goed zien hoe er een kring om “het slachtoffer” ontstaat. Een kleine donkerblonde jongen stapt dapper naar voren. Ook zijn naam wordt nog een keer herhaald. Hij krijgt ook nog een paar vragen voorgeschoteld. Ik probeer mijn aandacht er bij te houden maar het enige waar ik aan kan denken is het geschreeuw van mijn moeder toen we mijn zus zagen sterven op het kleine beeldscherm in onze woonkamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.