FanFic.nl

The Outside World • One Direction

OO1

Gespannen loop ik naar beneden waar mijn moeder bezig is met.. Iets. 'Moeder?' Vraag ik. 'Ja. Wat is er Yara?' Vraagt ze kil. Ja.. Zo is mijn moeder. Streng en kil. Altijd al geweest en dat zal ook niet snel veranderen. 'Mag ik even naar buiten om bramen te plukken en kijken of er nog wat anders eetbaars te vinden is in het bos?' Vraag ik zachtjes. Met een strak gezicht kijkt ze naar me op. Nu gaat het komen hoor. Uitbrander. 'Ben je voor het donker wordt terug en kijk je goed uit?' Snel knik ik. Mag ik dan toch..? 'Dan is het goed' Ze gaat weer verder met.. Iets. Een grote glimlach komt op mijn gezicht te staan. 'Dankuwel moeder' Antwoord ik beleefd.
Snel pak ik een mandje om de bramen in te doen en ik trek ook even een iets dikker vestje aan. 'Tot straks' De deur doe ik voorzichtig achter me dicht en ik snuif de buitenlucht op. Wat is het toch fijn om weer een buiten te zijn. Langzaam begin ik met lopen. De tuin uit en het bospad op. Hier in de buurt is een meertje. Dat had ik ooit ontdekt toen ik 10 jaar was en verdwaald was. Het is inmiddels 6 jaar geleden en nu weet ik precies de weg in het bos. Nouja.. Niet heel het bos natuurlijk maar het deel om ons huis heen. Automatisch loop ik naar het meertje toe.
Daar aangekomen ga ik vlak bij het water zitten. Mijn hand rijkt naar water en zachtjes strijk ik eroverheen. Iets nats voel ik op mijn vingertoppen. Ja duh. Ik zit met mijn hand in het water en dan kan je niet verwachten dat je droog blijft. Lekker slim ben je ook weer Yara.
Mijn moeder zorgt al mijn hele leven voor me en altijd heb ik in dit bos gewoond. Ze zegt altijd dat alle andere wezens zoals wij heel erg gevaarlijk zijn. Ze doen je pijn zegt ze. Nog nooit ben ik een wezen zoals ik hier in het bos tegengekomen. Gelukkig maar. Ik en mijn moeder zijn de enige goede, de rest is heel erg gevaarlijk. Niet mijn woorden! Die van mijn moeder.
Al een tijdje zit ik aan de rand van het meertje te genieten van de zon tot ik vage geluiden hoor. Snel kijk ik om me heen of ik dat geluid zie maar alles lijkt normaal. Snel sta ik op en loop naar de dichtstbijzijnde boom. Mijn voet zet ik op een tak en zo klim ik omhoog.
Rustig maar toch gespannen zit ik in de boom met mooi uitzicht over het meer. De geluiden worden harder wat betekent dat het dichterbij komt. Ik houd mijn adem in en wacht gespannen af.
Er komen vijf.. Tja.. Wat zijn het? Dingen? Stoelen? Nee. Dat kan niet. Stoelen lopen niet. Ze komen steeds dichterbij waardoor ik ze goed kan bekijken. Allemaal zijn ze iets groter dan ik. Ze hebben een neus. Net als ik. Twee ogen. Net als ik. Zouden ze dan ook... Mensen zijn? Ja. Nu zie ik het goed. Het zijn jongens. Moeder zegt altijd dat mensen gevaarlijk zijn en jongens zijn nog gevaarlijker. Ze lopen naar het meertje toe en gaan zitten op de plek waar ik eerst zat. Inpikkers.
'Eindelijk zeg. Een beetje rust' Zegt een van hun met blond haar. Hun gezichten kan ik niet zien want ze zitten met hun ruggen naar me toe. 'Dude, dit is onze 2e week van de vakantie. Toen hadden we ook al rust' De jongen met het zwarte haar geeft de blonde een duw. Dude? Wat is dat? Een soort van... Stoel? Ja, ik heb iets met stoelen, ik weet verder ook niet.
Ik bekijk de jongens eens goed. Er is er eentje met blond haar, een met zwart haar, een met bruin krullend haar en dan nog 2 met bruin haar. Ingewikkeld zeg. Ze zitten nog steeds met elkaar te praten en ze gebruiken de hele tijd rare woorden: Dude, sukkel, klote, kut, en zo nog veel meer.
Het begint steeds donkerder te worden en nu moet ik echt naar huis. Voorzichtig probeer ik op te staan van de tak, wat al best moeilijk is. O... Hoe kom ik hieruit? Voorzichtig zet ik mijn voet op een tak eronder, helaas is die niet sterk genoeg en met een vaart val ik omlaag.

Reacties: