FanFic.nl

cristina's eyes (tijdelijk gestopt)

5

in de bus richting de kiesceremonie zitten alleen maar mensen uit oprechtheid. ik zit achterin de bus en kijk om mij heen. een paar bankjes verderop zitten een paar jongens te discusseren over iets. ik zucht. als de bus voor de naaf stopt stap ik uit. het groepje jongens gaat roken. ik kijk omhoog. ik doe mijn best om het topje van de naaf te zien. zelfs als ik mijn hoofd in mijn nek leg zie ik het gebouw niet helemaal omdat het in de wolken verdwijnt. ik ren samen met een groepje jongeren naar de lift. het is vol en ik moet mijn armen tegen mijn lijf houden. als de lift bovenin stopt. stap ik uit, en loop richting de zaal waar ik over mijn toekomst moet gaan beslissen, okal weet ik voor welke factie ik ga. de zaal is in drie steeds breder wordende cirkels. op de rand van de cirkel staan de zestienjarigen van elke factie. we zijn nog geen leden. we zijn eerst aspiranten en als we de inwijding van de factie die we kiezen hebben gehaald mogen we ons pas een lid noemen. we gaan op alfabetische volgorde staan, op achternaam. ik kijk naar het vak van de onverschrokkenen. in de eerste en tweede cirkel zitten de mensen uit de facties. de orginisatie was vorig jaar voor oprechtheid dus dit jaar moet zelfverloochening de ceremonie leiden. de leider van zelfverloochening, marcus, gaat een toespraak houden en dan leest hij de namen voor. ik kijk naar de bakken. grijze stenen voor zelfverloochening, glas voor oprechtheid, water voor eruditie, aarde voor vriendschap en brandende kolen voor onverschrokkenheid. ik zie voor mij hoe marcus mijn naam roept, mij het mes aangeeft. hoe ik een snee in mijn hand maak en mijn hand uitsteek. hoe er een druppel helder bloed langzaam op de sissende kooltjes valt. ik schrik op als ik marcus door de microfoon hoor. 'welkom' zegt hij.'welkom bij de kiesceremonie. welkom op de dag waarop we de democratische filosofie van onze voorvaderen in ere houden, de filosofie die stelt dat elk mens het recht heeft om in deze wereldom in deze wereld zijn eigen pad te kiezen' 'onze pupillen zijn nu zestien jaar. ze staan op de rand van volwassenheid, en het is nu aan hun om te kiezen wat voor mens ze worden' marcus stem is plechtig en hij laat op elk woord de nadruk vallen. 'tientallen jaren geleden beseften onze voorouders dat een wereld vol oorlog niet werdt veroorzaakt door politieken ideologieen, geloofsovertuiging, ras of nationalisme. zij kwamen tot de conclusie dat het een tekortkoming in de menselijke aard is, omdat de mens instinctief genijgd is tot het kwade, in welke vorm dan ook. ze verdeelde zich in facties die ernaar streefden om de eigenschappen uit te roeien die volgens hen verantwoordelijk waren voor de chaos in de wereld' 'zij die agressie als oorzaak aanwezen werden vriendschap' mijn blik dwaalt af naar het vak van vriendschap. ze dragen vrolijke kleuren. 'zij die ontwetenheid als oorzaak aanwezen werden de erudieten' ik kijk naar eruditie. ze zijn in het blauw. 'zij die oneerlijkheid als oorzaak aanwezen werden oprechtheid' ik kijk naar mijn factie. mijn oude factie want ik kom er nooit meer. 'zij die egoisme aanwezen werden zelfverloochening' ik kijk naar zelfverloochening. ik zie hoe ze beleefde glimlachjes geven aan de rest van de zaal. 'en zij die lafheid aanwezen werden de onverschrokkenen' ik kijk nu naar de factie waar ik naartoe wil. ze zijn in het zwart. 'deze vijf samenwerkende facties leiden al jaren een vreedzaam bestaan, waarbij elke factie bijdraagt aan een andere sector vande samenleving. zelfverloochening voorziet in onze behoefte aan onzelfzuchtige leiders die ons regeren, oprechtheid levert betrouwbare en evenwichtige hoeders van de wet, eruditie zorgt voor intilligente leraren en weterschappers, vriendschap heeft ons begripvolle adviseurs en toezichthouders geschonken, en de onverschrokkenen bieden ons bescherming tegen gevaren van binnen en buitenaf. maar de invloed van de verschillende facties blijft niet beperkt tot deze gebieden. we geven elkaar veel meer dan ik hier kan opnoemen. in onze facties vinden we de zin, het doel van ons bestaan, en het leven zelf.' heel even is hij stil dan zegt hij: 'zonder onze factie zouden we niet overleven' dan is er weer een stilte. de stilte van de angst om factieloos te zijn. 'en daarom is dit een heugelijke dag: de dag waarop we onze aspiranten ontvangen, die samen met ons aan een betere samenleving en een betere wereld zullen werken' dan noemt marcus de namen op. het eerste meisje kiest voor vriendschap, waar ze ook is opgegroeid. 'james tucker' zegt marcus. als hij naar beneden loopt struikelt hij. hij weet vlak voor hij valt zijn evenwicht te vinden en zet een paar stappen. hij loopt met een rood gezicht naar marcus. hij pakt het mes en rukt het over zijn hand heen. hij kijkt van de oprechten naar de onverschrokkenen. dan steekt hij zijn hand uit en en valt het bloed op het glas. hij is de eerste factieoverstapper. zijn familie beschouwd hem als een verader, dat weet ik zeker. 'caleb prior' zegt marcus. ik zie hoe een jongen naar voren loopt, hij kijkt heel lang naar een meisje, zijn vriendin? hij pakt het mes van marcus. hij snijdt over zijn handpalm. ik zie hoe hij twijfelt. dan steekt hij zijn hand uit. erudiet. hij kiest voor eruditie. ik werp een blik op het meisje. ik zie hoe ze haar ogen dicht doet. ondertussen is er geroezemoes in de zaal. 'pardon'zegt marcus. 'stilte in de zaal!' roept hij. 'beatrice prior!' zegt marcus. het was zijn zusje dus. ik zie hoe ze diep inademt en naar voren loopt. ze werpt een blik op haar broer. even kijken ze elkaar aan. dan wendt ze haar blik naar de bakken. ik zie hoe ze haar rug recht. ze pakt het mes. ze trekt het over haar handpalm. ze kijkt van de bak van onverschrokkenheid naar die van zelfverloochening. dan haalt ze adem en duwt ze haar hand naar voren. ik hoor en zie hoe haar bloed sissend op de kooltjes valt. als ze naar het vak van zelfverloochening loopt houdt ze haar hoofd gebogen. dan hoor ik ineens mijn naam. ik loop zenuwachtig naar voren. ik neem het mes over van marcus. ik trek het over mijn handpalm. ik adem in en sluit mijn ogen. 'sorry' fluister ik. dan duw ik mijn hand boven de bak van onverschrokkenheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.