FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfuitdaging april ~Off With Her Head~

Off With Her Head – Ghost Town

De verwoede verwensingen die het losgaande publiek naar het hoofd van het meisje wierp trilden door de stoffige warme lucht in Rome. Mensen sprongen op hun banken, vooral proberend niet uit te glijden over de gladde, slijtende stenen zittingen. Het jonge meisje, die op haar knieën in het zand van de arena van het Colosseum zat, zag er doodsbang uit. Haar zwarte, geklitte lokken waren over haar olijfkleurige schouders neergelegd, haar ogen, omlijnd door lange wimpers, groot en donkerbruin als die van een paard.
Ze was de prinses van de straat – Aurelia, heette ze. Ze had geen ouders meer, maar wel twee zusjes die ze in leven moest houden. Niemand deerde zich om wat er met hen zou gebeuren na de executie.
Ze had geen geld die dag. Al een week nauwelijks, maar die dag was er niks. Ze was uitgehongerd. Haar zusjes waren uitgehongerd. Eén brood zou niet erg zijn, dacht ze. Eén brood zouden ze vast snappen. Ze stal een brood van het leger, werd achterna gezeten door een hoge officier, en toen zij struikelde viel hij ook, recht op het zwaard dat hij in zijn hand had.
De getuigen beweerden dat Aurelia het zwaard van de man afpakte en het zinneloos door zijn ribben heen duwde, en dat ze lachte toen hij in zijn eigen bloed stikte. Ze had alles ontkent, zei dat ze een brood had gestolen en dat hij op zijn eigen zwaard was gevallen, maar dat geloofde de rechtspreker niet. Ze was woest geworden en had hem een onrechtspreker genoemd, ze gilde als een krankzinnige terwijl haar mond beledigingen vormde, maar begon toen te huilen en had hem gesmeekt haar alsjeblieft vrij te laten, zodat haar zusjes niet dood zouden gaan.
Niet dat het de rechtspreker toegaf. En nu was ze daar, op het punt om onthoofd te worden. Ze huilde in stilte. Haar tranen maakten strepen op haar met grond besmeurde gezicht.
Ik was verlamd. Als stond ik als wachter bij één van de openingen, ik had het gevoel dat ik zelf daar aan de schandpaal stond. Alsof de beledigingen naar mijn hoofd werden geworpen. Het hoofd dat er later werd afgehakt.
Straks zou er één van de wachters naar voren worden geroepen om de executie uit te voeren. Ik hoopte met heel mijn hart dat ik niet werd opgeroepen, alleen mijn hart zonk tot aan mijn sandalen toen de omroeper mijn naam door het gebouw heen liet schallen.
De wachter naast me klopte me op de schouder toen hij zag dat ik onder mijn helm verbleekte. Hij fluisterde iets wat ik niet verstond en gaf me een duw. Ik liep de arena binnen onder luid gejuich en liet mijn hand naar mijn zwaard glijden, waarbij ik het heft stevig vastklemde. Een golf van misselijkheid verspreidde zich door mijn maag, en ik haalde diep en trillerig adem om het enigszins weg te werken.
Ik stond eindelijk naast het meisje. Ze keek niet op, maar haar schouders schokten. Toen ik mijn zwaard uit de koker haalde gonsde het de beweging door mijn lichaam. Aurelia begon te trillen.
Terwijl ik mijn zwaard ophief stormden er duizenden gedachten en vertwijfelingen door mijn hoofd heen als een wervelstorm, maar eentje stond er bovenuit als een bloem in een zee van gras die zich volledig uitsprak toen ik het zwaard met kracht die ik niet van mezelf kende liet neerdalen op haar nek.



Maar die gedachte ging op in het gejuich en gestamp van het publiek toen mijn zwaard de grond aanraakte, en nog geen seconde later het hoofd terwijl mijn aandacht was gevestigd op twee kleine meisjes die de wachter waar ik naast stond vasthield bij de schouders. Ze huilden in stilte en ik probeerde mezelf te laten geloven dat het niet het einde was.

Reacties: