FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Opdracht 5. Na zonsondergang

Het was negen uur 's avonds. Hoewel het zomers meestal veel langer licht was liep de dag nu dan echt tot zijn einde. Kinderen liepen richting huis om vervolgens te vragen of ze nog een uurtje langer mogen opblijven en de lokale supermarkt sloot zijn deuren. Morgen zou er een nieuwe dag voor de deur staan en kon iedereen weer vrolijk zijn gang gaan. Maar voor nu zou iedereen hun deuren sluiten en binnenshuis blijven. Er waren enkelen die over straat liepen. Mensen die waarschijnlijk op weg naar hun vrienden waren om eens een avond volledig los te gaan en de volgende dag brak de hele dag in bed door te brengen. Het was tenslotte maar een keer in de week vrijdagavond.
Hij zat niet binnen samen met zijn gezin televisie te kijken, hij was ook niet op weg naar zijn vrienden. Die had hij niet eens. Hij zat alleen. Buiten, op het meest verlaten plaatsje van het dorp. Het was een prachtig uitzicht. De zon zakte langzaam weg en scheen haar laatste stralen, waardoor de lucht oranje – rood werd. Hij vond de zonsondergang altijd veel mooier dan de zonsopgang. Ondanks de zonsopgang het teken was van een nieuwe dag. Een dag waar van alles zou gaan veranderen, over de hele wereld. De zonsondergang gaf volgens hem mooiere kleuren. Volgens hem was het alsof moeder natuur alle mensen goedenacht zei en hen aangaf dat het tijd was om te rusten. Om de boel de boel te laten en alles even los te laten.
Maar zodra deze zon onder was, kwam een heel andere wereld tot leven. Als de mensen sliepen vingen de roofdieren hun prooien, kwamen de uilen tot leven en schenen de sterren hoog aan de hemel. Na zonsondergang was alles zoveel mooier. Dan was de wereld weer precies zoals het hoorde te zijn. Dan kwam de natuur weer tot leven in poging om te overleven van dat wat nog over was. Hij deed het vaak, buiten zitten kijken naar hoe de zon achter de horizon verdween. En soms was hij enorm boos om wat voor een schade de mens had aangericht aan de wereld. Want het was altijd de mens die ervan kon profiteren. Geen enkel dier had er om gevraagd. Het werd gewoon van hun af genomen en ze konden er niks aan doen. Want het waren dieren.
Soms vond hij het jammer dat hij niet geboren was in het tijdperk waar al deze gebouwen nog bossen en meren waren. Waar mens en dier bijna samenleefden. Hij vond deze tijdperken veel interessanter dan het heden. En vaak als hij daar zo zat, en de zon onder was gegaan, dacht hij aan deze tijdperken. Over hoe heerlijk het moest zijn geweest om daarin te leven. Natuurlijk was hij zich ook bewust van de nadelen, maar die bedacht hij er vaak niet bij. Alleen de voordelen. Soms schreef hij ze zelfs op. En als er dan eens in de maand zijn moeder ging bezoeken op het kerkhof van het dorp, las hij deze verhalen aan haar voor. Hij wist nog goed hoe mooi zij zijn verhalen altijd vond en hoe indrukwekkend ze het altijd vond dat een jongen van tien de wereld al zo voor zich zag liggen. Soms maakte ze zich er zorgen over, maar dat had nooit gehoeven volgens hem. Op de dag dat ze overleed, had hij gezworen had hij elke maand langs zou gaan. Want hij had toch niks beters te doen en hij vond het fijn om tegen haar te praten. En elke keer als hij iets geschreven had, wat bijna elke maand wel voor kwam, zou hij het haar voorlezen en zou hij weten dat ze glimlachend zat te luisteren. En elke keer als hij klaar was hoorde hij het haar fluisteren. Dat hij op een dag alles zou publiceren. Dat hij de wereld moest laten zien wat ze hadden aangericht. Hij wist nog goed dat moeder zich er soms schuldig om voelde, omdat ze net zo blind was als elk ander persoon. Maar hij nam het haar niet kwalijk. Hij wist dat hij anders dacht dan de anderen. En hij zou net zo lang door gaan tot hij iedereen had overgehaald om te stoppen met het vernietigen van de waardevolle natuur.
Dat duurde alleen nog heel lang. En op dat moment zat hij, en keek hij hoe de lucht donkerder en donkerder werd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.