FanFic.nl

Wedstrijden

Muziek helpt

Muziek helpt. Dat is wat die mensen altijd zeiden. Ik snapte het niet. Liedjes werden gezongen om mensen te bespotten of om iemand te laten lachen. Waarom zou muziek helpen?
Ik snapte het pas toen ik het hoorde. Echte muziek. Niet gezongen door iemand die ik kende. Muziek dat uit een ander land kwam. Een vreemd land, dus een vreemde taal. Een taal die lieve woorden sprak, geen gemene.
Met verbazing luisterde ik er naar, al wou ik dat toen nog niet toegeven. Misschien kón ik het wel niet toegeven. Ze zeggen dat dat toen niet mijn schuld was... Uiteindelijk moest ik de koptelefoon weer doorgeven aan de volgende. Met tegenzin deed ik wat me gevraagd werd, zoals ik bijna alles deed wat me gevraagd werd.
Daarna gingen we tekenen. Ik weet het nog goed. Ik wou de kleuren tekenen die de muziek doorgaf, de beelden... maar ik wist niet hoe dat eruit moest zien. Toen die mensen begonnen aan te dringen tekende ik maar een boom. Ik wou niet vertellen wat ik eigenlijk wou tekenen. Ik kende ze net. Het was iets waar een ander om zou moeten lachen. Kleuren en beelden van muziek... dat bestond niet. Ik kon het niet zien. Hoe zouden zij me het dan kunnen laten zien, als ik het zelf niet eens kon?
Uiteindelijk was dat wel wat ze gedaan hebben. Ik leerde de vreemde taal te verstaan, langzamerhand. Het scheen Engels te zijn. Dat het bestaande woorden waren met een echt verhaal maakte de muziek nog veel mooier. Het was er eigenlijk om jezelf te laten zien. Om te tekenen, te schrijven, te praten over wat je mee hebt gemaakt... maar eigenlijk was alles goed, zeiden ze. Dus dat ik de woorden snel leerde en goed oplette, maar niet praatte, was vast ook goed. Al wou dat opletten niet altijd. Dan dacht ik aan de geweren en de drank... aan die grote mannen en aan wat ze allemaal hadden gezegd. Dan rende ik naar buiten en pakte ik de koptelefoon met muziek. Ik wou wel blijven zitten en luisteren, echt waar, maar wat ze allemaal deden, en hoe dichtbij ze soms kwamen... Het leek dan zo stom allemaal. Ze wouden ons helpen, maar na al die tijd hadden ze mijn gedachten nog niet weggenomen. Ik dacht nog steeds aan vroeger. Aan de pijn.
Ik ging dan ergens verderop zitten en zette de muziek aan. Ik mocht niet wegelopen, maar ik was niet echt weg. Ik was dichtbij, maar ook weer niet. Waarschijnlijk dichtbij genoeg, want ze werden nooit boos. Soms kwam er wel even eentje kijken, in het begin rende ik dan weg. Ze bleven meestal staan en volgden me niet. Later wouden ze praten, maar dat wou ik niet. Ik was dan zo verdrietig en boos, en eigenlijk vooral bang, dat ik gewoon alleen wou zijn met de muziek. Alleen dan kwam het goed. Dan werd ik langzaam weer rustig en kwam ik weer terug.
Ik heb ze wel eens horen praten over me. Eentje was boos omdat ik steeds de muziek meenam. Ik moest leren dat ik dat niet moest doen. De ander zei dat het niet erg was, dat het me hielp... Ik weet niet hoe het verder ging. Ik rende weg. Het was een van de enige keren dat ik moest huilen. Hoe kon ik nou beter worden als ik geen muziek had? Hoe kon ik dan rustig worden? Wat als ik niet rustig werd?
Ik maak me er nog steeds zorgen om, maar ik denk nu dat het ook dan misschien wel goed komt. Een poosje geleden hadden we weer een lastige les waarbij ik boos werd en wegrende. De koptelefoon met de muziek die eraan hangt, lag niet op de tafel van de leraar, dus ik rende weg zonder de muziek. Ik verstopte me in de bosjes, want ik wou geen vragen. Na een poosje hoorde ik geritsel. Ik keek op en zag één van die mensen voor me staan. Ik schoof achteruit en keek hem boos aan. Hij haalde de koptelefoon tevoorschijn en legde hem voor me neer. Ik bleef er naar kijken. Pas toen hij weg liep, pakte ik hem en zette ik hem aan.
Vanaf dat moment kreeg ik hoop. Hoop dat alles toch goed zou kunnen komen. Dat ze me zouden kunnen helpen. Ik besloot om te doen wat al deze zangers ook hebben gedaan. Ik pakte een vel papier en begon het op te schrijven. Alles wat er in mijn hoofd speelt. Alle gedachten en gevoelens. Net als een liedje. Dat zou ze vast trots maken.

Reacties: