FanFic.nl

The Outside World • One Direction

OO5

Volgende dag
'Moeder? Het is zo fijn buiten. Is het goed als ik de komende tijd wat vaker naar buiten ga?' vraag ik zo lief als ik kan. Ze haalt haar blik weg van het breiwerkje waar ze gisteren aan begonnen was en wat nog af moet en knikt. 'Dankuwel moeder.'
Zo snel als ik kan ren ik naar buiten, op weg naar het meer. Op weg naar die enge jongens die toch niet zo eng zijn.
Het meertje komt tussen de bomen al in zicht, en er zitten ook wat dingen langs het meertje. De jongens zo te zien. Langzaam loop ik erop af.
'Heey! Yara je bent gekomen! Dude, dat word dan vijf euro.' Harry steekt zijn hand uit naar Zayn die er zuchtend een papiertje in legt. 'Hoi,' piep ik verlegen. Nu staan ze allemaal op en ze lopen naar me toe.
Niall is als eerste bij me en slaat zijn armen om me heen. Nog best bang knuffel ik terug. Ook de andere geef ik een knuffel.
'Waarom moest Zayn een papiertje aan Krullenbol geven? Sorry Krullenbol ik ben even je naam vergeten,' verontschuldig ik me aan Krullenbol.
'Ha! Ze weet mijn naam nog wel!' roept Zayn vrolijk en Krullenbol maakt een verontwaardigt geluidje. 'Hij heet Harry,' fluistert Louis in mijn oor. 'Oh… sorry Harry,' zeg ik met een grijns. 'Maar waarom dat papiertje?' vraag ik nogmaals. 'Kijk, Zayn dacht dat je vandaag niet zou komen omdat je ons eng vind.' Ik knik terwijl Liam het begint uit te leggen. 'En Harry dacht van wel. Dus ze gingen wedden.
Maar je bent wel gekomen zoals Harry zei en toen moest Zayn vijf euro geven.' 'Euro? Wat is dat?' vraag ik. Hij gaf toch gewoon een papiertje? Met open mond kijken ze me aan vast omdat ik dat niet weet. Niall begint met het uitleggen van geld.
'Oooh.. Dus.. Oooh.. Nu snap ik dat. Maar hebben jullie dan veel van die euro's?' vraag ik. Ze wisselen een betekenisvolle blik met elkaar uit, waar ik natuurlijk niks van snap.
'Genoeg,' zegt Liam dan. Ik knik begrijpend. Bang kijk ik weer naar de jongens. Vragend kijken ze me aan. 'Gaan.. Jullie me pijn doen?' vraag ik zachtjes. Verbaast kijken ze me aan.
'Nee! Waarom zouden we dat doen?!' Zayn is de eerste die wat zegt. Ik haal mijn schouders op en kijk naar de grond. 'Wat heb jij thuis allemaal geleerd zeg?' vraagt Harry vol ongeloof. Ik kijk op en begin te vertellen.
'Nou, mensen zijn heel erg gevaarlijk en ze willen je pijn doen en jongens zijn nog enger en gevaarlijker. Die willen je vermoorden,' leg ik simpel uit niet beseffend dat ik nu met vijf jongens ben. 'Wat?!' roept Niall waardoor ik verschrikt ineen duik. Liam wrijft over mijn rug heen ter teken van geruststelling.
'Yara, dat is helemaal niet waar. We zouden je nooit pijn doen of vermoorden,' zegt Zayn kalm. Met grote ogen kijk ik op. 'Echt?' Allemaal knikken ze. 'Maar je moet wel beloven dat je me niet meer krullenbol noemt,' zegt Harry. Ik knik. 'Oke dan Krullie' Zeg ik met een grijns. 'Oke, oke maar dan noem ik jou.. Eeh.. beauty?' Zayn, Liam, Louis en Niall beginnen allemaal te lachen maar ik kijk ze raar aan. 'Wat betekent beauty?' vraag ik waardoor ze nog harder beginnen te lachen. 'Ja leg dat maar eens uit Krullie,' zegt Niall tegen Harry die licht rood kleurt. 'Nou.. Dat.. Dat zegt eigenlijk dat je heel mooi bent,' zegt hij terwijl hij nog roder wordt. 'O.. Dankje.. Denk ik,' mompel ik waardoor Zayn lachend een arm om me heen slaat. 'Je bent echt grappig,' zegt hij lachend. 'Eeh.. Dankje.. Denk ik.’ Ik val in de herhaling. Ik weet het.
Nog steeds zitten we met z'n zessen in een kringetje aan het meer. 'Wanneer moet je eigenlijk thuis zijn?' vraagt Liam opeens. Ik kijk naar de lucht. Het is al aan het schemeren. 'Ehh.. Ik denk zo meteen,' zeg ik eerlijk.
'Aah.. Kan je niet iets langer blijven?' Harry zet een pruillipje en puppyoogjes op. 'Eh.. ik kan het altijd vragen.’ Vragen kan geen kwaad. Toch? 'Oke dan gaan wij mee!' roept Niall vrolijk.
'Nee!' roep ik verschrikt uit waardoor ze me raar aankijken. 'I-ik ga wel even alleen. Ik zeg dat ik wat langer wegblijf en dan kom ik terug oke?’ Blij knikken ze, maar aan hun blikken kan ik zien dat ze me nog steeds raar vinden, en dat ze lang niet alles snappen. Fijn. We zeggen elkaar nog even gedag en dan loop ik het bospad op weg naar huis.

Snel open ik de voordeur en ik loop automatisch door naar de woonkamer. Ik had verwacht dat mijn moeder weer zat te breien in de grote schommelstoel maar die is leeg. Ook brand het vuurtje niet. 'Moeder?' vraag ik hard. Geen antwoord. Het blijft stil. 'Moeder?!' roep ik nu wat harden. Weer geen antwoord. Zo snel als ik kan ren ik naar haar kamer. Ik open de deur dan mijn ogen worden groot van schrik. Snel ren ik naar haar bed toe waar ze op haar rug ligt met haar ogen gesloten. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar pols. Geen teken van leven. 'Moeder!' roep ik hard. Niks. Geen antwoord. Stilte. 'Moeder,' snik ik. De tranen rollen over mijn wangen. Ze is er niet meer. Ze is dood.
Hoe kan dat nou zomaar?! Ze was kerngezond! Nog meer tranen rollen over mijn wangen terwijl ik de hand van mijn moeder vastpak. Ik hou van haar. Heel erg veel. Waarom moest het dan zo eindigen?!
De jongens! Daar moet ik weer heen.
Zuchtend sta ik op van mijn moeder en ik verlaat het huis. Nog steeds rollen de tranen over mijn wangen naar mijn hals.
Het meertje komt in zicht en daar zitten ze al in een kringetje. Snel veeg ik mijn tranen weg en ik neem een grote hap lucht. Daar gaat ie.
'Heey!' zeg ik vrolijk, terwijl ik me helemaal niet zo voel. Maar dat hoeven zij niet te weten. Gelijk is hun aandacht op mij gericht. 'En? Mocht het van je moeder?' vraagt Liam. Mijn moeder. Had ze nou maar nog iets kunnen zeggen. Eén ding. Dat zou al genoeg zijn. Helaas. Ik probeer de tranen tegen te houden maar het lukt niet. Iets nats glijd over mijn wang. Gelijk staat Louis op en komt naar me toe gesneld. Hij legt voorzichtig een arm om mijn schouders en ik laat mijn tranen de vrije loop.

Reacties: