Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The Seven Years of Magic » How I became friends with a Gryffindor.
The Seven Years of Magic
How I became friends with a Gryffindor.
"Lautje, flauwthe! Kom eens hier schatteboutje!" een van mijn klasgenoten zong al kinderachtig dansend voor mijn neus. Inmiddels hadden ze al een slag gewonnen en hield ik altijd mijn mond, met de uitzondering van vragen van leraren. Ik negeerde mijn klas en zij mij niet. Was het maar zo'n feest. Ik las verder over de transfiiguratie van dier naar object, waar we nog lang niet aan toe waren, maar wat ik wel heel interessant vond. "Lautje leest een boek, Lorena!" gilde de jongen die ik in gedachten Missy noemde maar in feite Michael heette, naar Lorena Malfidus die giechelde en arrogant naar ons toeliep, "Is dat zo?" grijnsde ze hard, "Jazeker, en dan ook nog eens een Schoolboek!" juichte Missy Michael opgewonden om zijn gebruikelijke prooi. Ik negeerde ze nog steeds. "Wel, wel, Mevrouw Lautje, overtreden we de wet? Malfidus begon aan mijn boek te trekken. Ik keek eindelijk op, "Pas op, Malfidus!" waarschuwde ik haar, "Straks loop je een infectie op!" even keek ze verbrouweerd, de gelegenheid die ik greep op mijn boek dicht te slaan, in mijn tas te proppen en het net geopende lokaal in te glippen."Dus je bekend dat je walgelijk bent!?" snoof ze toen ze even later mijn tafeltje voorbij liep. Ik negeerde haar weer volkomen. Het ging haar niets aan dat mijn vader de infectie was waarover ik gesproken had. Het ging haar niet aan dat er ergens in mijn bloed een weerwolf zat. Professor Kist kwam door het schoolbord binnen gezweefd en controleerde of alle eerstejaars er waren, hetgeen helaas zo was. Want dát betekende dat ze de volledige aandacht op hun pest object konden leggen: Mij.
Ik richtte mijn aandacht op mijn brief naar Remus. Hij mocht onder geen bending te weten komen dat ik depressief aan het worden was, dat ik alleen at als er niemand in de Grote Zaal zat, en het vaak ook weer uit spuugde, al was dat vooral doordat ik nu bijna elke dag in de leerlingenkamer in elkaar werd geslagen. Hetgeen hij ook niet mocht weten. Ik bedacht me dat hij alleen nog maar mocht weten dat de lessen goed gingen. Ik haalde belachelijk hoge cijfers voor een eerstejaars in haar eerste periode. Halverwege de les bekeek ik een beetje sceptisch maar toch tevreden mijn afgeronde brief:
Lieve Remus,
Zweinstein, de toverschool van Europa als je het mij vraagt. De lessen zijn super interessant, zelfs Geschiedenis van de Toverkunst!
We kregen vorige week ons verslag van Kruidenkunde terug, en raad eens? Een Uitmuntend!
Als het goed is krijg ik vandaag mijn verslag over tegenvervloekingen van Verweer Tegen de Zwarte Kunsten terug.
Ik ben benieuwd welk cijfer ik daarvoor krijg! Het was best lastig en véél werk om te schrijven. Voornamelijk omdat ik linkshandig ben en de inkt zo leuk uitloopt...
Hoe is het daar? Al een beetje de maan overwonnen van deze week? Zo niet dan vraag ik Madame Pleister wel wat medicijnen en dan stuur ik je die op.
Over twee weken is het Halloween, professor Banning liet iets los over een bepaalde Halloween spreuk...maar wat het moet voorstellen: géén idee!
Ik ben benieuwd.
Verder gaat hier alles zo zijn gangetje.
Zwadderich is saai, en behoorlijk arrogant. Ik trek liever op met Griffoendors, behalve het feit daar gelaten dat ze écht niks te maken willen hebben met Zwadderich...dat is jammer, maar ik snap het wel.
Ik denk dat ik met de Kerst wel naar huis toe kom!
Schrijf je snel weer?
Ik mis je!
Je dochter.
Loki.
P.S. De klas heeft het strontirritante idee opgevat me Lautje te gaan noemen...nou vraag ik je! Ik ben elf! Geen één!
Ik sloot de brief met een lintje uit mijn zak en stopte de brief in mijn tas. Toen pas zag ik de rol perkament op mijn tafel die er eerder niet gelegen had. Verrast rolde ik hem open. Shit.
Laurentina, platina, weet je wel hoe cliché krullen zijn?
Hoe kom je zo bleek? In de meel gelegen?
Je bent zo dik als een varken, hoewel... nee een varken is nóg slank vergeleken met jou!
De kleren die je draagt, ze lijken wel oude kleren van mijn bet-bet-betovergrootvader....afschuwlijk!
Echt je hebt de uitstraling van een bloedverrader!
Lelijkerd!
He wat is dat? O wacht het was onze lieftallige Lautje!
Pah! Elke jongen verdient beter dan jij!
Je haalt goeie cijfers....serieus hoe Nerdy Wil je Zijn!!!
Je hebt grote ogen en een bolle kop, ik kan vergelijken met een Spook Booooeeeee!
Tong verloren? Of praat je altijd op Huiselfen toon?
Piepdoos.
Schijtlaars!
Een dikke plank, je moet toch wat meer soortgenoten eten!
Ik merk heus wel dat je jezelf in slaap huilt, huilebalk
Inderdaad, denk maar niet dat we dát niet merken, mietje!
Slappeling!
Zoutzak!
O kom op, je bent echt zó zielig! Je kunt beter in de keukens bij de huiselfen gaan werken, je bent echt zo slap!
Loser!
Lievelingetje van de Leraren ofwel driemaal L!
Ach stil dat snapt ze toch niet, daarvoor is ze te Dom, he, dombo?!
Waarom zit je altijd achteraan, mag niemand je zien, hoe zielig je wel niet bent?
Tss zij zielig? dacht het effe niet, zelfs onze huiself verdient beter dan zij!
Ik heb nog huiswerk te liggen Betweter, vanmiddag af!
Ik herinner me een incident een paar weken terug toen je zogenaamd wou helpen, dus naast een Loser ben je ook een Leugenaar.
Loser, Leugenaar, Lievelingetje, Luilak
Modderbloedje! Je bent een vader als de jouwe niet eens waard!
Ik dacht dat je wel meeviel, maar je resultaten tot nu toe zijn gewoon verbijsterend Zwak!
Ik slikte, en ik slikte nog eens, ik liet perkament vallen op het tafeltje. Ik balde mijn handen tot vuisten in een poging mijn trillende handen tegen te houden. Waarom deden ze dit elke les wéér? En wáárom bleven het pijn doen? Ik voelde de tranen branden. Ik griste in een opwelling mijn spullen bij elkaar en stormde het lokaal uit. Ik rende de dichtsbijzijnde trap af. Ik bleef rennen tot ik niet meer kon, ik bleef rennen zonder te zien waarheen. Buiten adem kwam ik pas aan de andere kant van het grote meer tot mezelf. Het rennen had me goed gedaan. Ik liet me op het gras vallen. Pijn zat nog in me en ik liet mijn tranen zijn beloop. Ik wist dat ik eigenlijk terug moest naar het kasteel, maar dat kon ik nu even niet aan. Ik huilde alles eruit. Het werd kouder in mij, kouder dan ik aandurfde. De pijn verdween en een soort kilte die alleen de winter kende nam bezit van me. Ik hoorde zachte voetstappen achter me en ik veegde mijn tranen weg. "Wat moet je?" vroeg ik agressief.
Kira schrikt een beetje van die toon. "Sorry, van professor Metler moest ik gaan kijken hoe het met je gaat. Ze zag je huilend het kasteel uit rennen" zei ze een beetje hakkelend. Ik keek op. "O, sorry, het was niet mijn bedoeling je aan te vallen. Het gaat wel." ik sta op en klop mijn kleren af. "Was er iets speciaals waarvoor je nog kwam?" vroeg ik nieuwsgierig, dat een Griffoendor zich in mijn buurt waagde.
"Professor Metler stuurde me achter je aan en nou ja ik maak me vaak ook zorgen als ik iemand zie huilen." gaf Kira toe hopend om niet als een stalker of een bemoeial te klinken. "O oke..." ik aarzelde..."Dankje, denk ik..." mompelde ik naar de grond kijkend. "Het is al goed," stelde Kira me gerust. "Zullen we gaan? Professor Mentler wou je nog spreken." liet ze er direct op volgen. Ik knikte en begon het pad naar Zweinstein terug te lopen. "Jij zit toch in Griffoendor?" vroeg ik om het stilgevallen gesprek op gang te houden. En omdat ik afleiding meer dan welkom vond. "Ja," antwoorde mijn jaargenote, "hoezo?" Ik glimlachte, "hoe is het daar?" Kira gaf glimlachend antwoord, ""Wel gezellig. Fred en George Wemel zijn altijd lol aan het trappen in de leerlingenkamer. De enige die daar niet zo blij mee is is hun oudere broer Percy." Ik lachte zacht terwijl we door de bosachtige omgeving verder terugliepen. Had ik dit echt helemaal gerend? Bizar! Stenen zo groot als een gekantelde auto sierden het pad aan weerszijden en de bomen leken me al duizenden jaren oud. We liepen een klein heuveltje over en pardoes hielde het bosje op. "Wauw..." fluisterde ik vol ontzag. We keken uit op het volle terrein van Zweinstein. Helemaal links was het Zwerkbalstadion dat glinsterde in de zon. Daarachter lagen wat velden en zag ik een begin van het Verboden Bos. Helemaal rechts lag het voltallige Verboden Bos en het huisje van de terreinknecht, Rubeus Hagrid. In het midden van die twee lag het inmense kasteel aan de voet van een reusachtig meer. Duizenden torentjes, ramen en overdekte bruggetjes die verschillende delen van het kasteel met elkaar verbond lagen voor ons. Ik bleef als betoverd staan en genoot van dit waanzinnige uitzicht. Ik wierp een blik opzij naar Kira die een verwonderde blik op haar gezicht had terwijl ze naar het kasteel keek. "Het blijft toch altijd weer een verbazingwekkend gezicht hoe prachtig Zweinstein is he?" lachte ze toen ze mijn blik ving. Ik knikte instemmend en liep om het Grote meer heen, naar het kasteel. "Ik wou dat ik ook in Griffoendor zat," zei ik na een lange stilte, hopende dat ik niet rood werd. Kira keek me verrast aan, "hoezo?" vroeg ze fronsend, "vind je het niet leuk in Zwadderich?"
Ik zuchtte, "Niet bepaald. Het voelt raar om er een te zijn. Ik heb er geen vrienden of bondgenoten, niemand wil samenwerken, niet dat ik dat wél wil met hén! Maar ik voel me er verre van thuis.." ik keek haar niet aan terwijl ik sprak. "Zou de sorteerhoed het dan fout hebben gehad? Ik dacht altijd dat de sorteerhoed iedereen bij de juiste afdeling indeelt." mompelde Kira fronsend terwijl ze wazig voor zich uit keek, na een korte stilte waarin ik haar woorden tot me door liet dringen voegde ze er peinzend aan toe "De sorteerhoed zou toch niet behekst kunnen zijn of wel?"
Ik keek haar fronsend aan, "Je zei de professor Metler ons wou spreken? Zou ze iets vermoeden? Over de sorteerhoed bedoel ik,"
"Geen idee, zou best kunnen," antwoorde Kira schouderophalend. Haar wazige bui is over gewaaid. Ik giechelde "Laten we gaan dan!" grijnsde ik ineens vol vuur, en begon te rennnen, onderwel gekke bokkensprongen makend. Kira kwam naast me rennen, "vanwaar die vrolijkheid opeens?" vroeg ze hijgend, een grote lach besierde haar gezicht. "Omdat je me mag," antwoordde ik olijk, "en omdat ik altijd in ben voor een beetje avontuur." ik keek haar ondeugend aan. "Zo te horen," begon Kira, "zou jij eigenlijk in Griffoendor moeten zitten," we lopen het bordes op, "Hoezo?" vroeg ik en om te voorkomen dat ik zou vallen sprong ik half vallend de drempel van het kasteel over. "Nou omdat je zegt dat je altijd wel in bent voor avontuur. Dat klinkt meer als iemand die in Griffoendor hoort dan in Zwadderich" antwoordde ze serieus. "O..." beduusd keek ik naar de enorme zandloper van Griffoendor.
Reacties:
Woh arme Loki.
Dat briefje van de Zwadderaars was echt zo hard. het deed gewoon pijn om het lezen, het zorgde er voor dat je echt met Loki mee leeft de arme schat. Wel fijn dat Kira met naar professor Metler gaat want daar kan wellicht een mooie vriendschap uitbloeien want als er iemand is die een goed vriendin verdiend is het Loki wel. daarbij ik denk dat hun vaders dat ook wel leuk zouden vinden.
ik hoop voor Loki dat ze snel op houden met pesten, want zo als boven het hoofdstuk ook al staat pesten is inderdaad geen spelletje, en je houd er je leven lang last van, dat is een dat zeker is.
houd je taai Loki: Ik sta achter je! ik bescherm je! door alle hoofdstukken te lezen en in hard op die pestkoppen te verwensen hopelijk helpt het
ze te horen is die sorteerhoed echt aan pensioen toe,
arme loki