FanFic.nl

The Outside World • One Direction

OO6

Louis begeleid me naar de rest en voor ik het weet zitten we met z'n zessen in een kringetje. Met rood behuilde ogen kijk ik de jongens aan. 'Yara? Wat is er aan de hand?' vraagt Liam. Gelijk kijk ik weer naar mijn handen. 'Mijn moeder,' mompel ik. 'Wat is er met haar? Mocht het niet?' vraagt Niall. 'Ik wou dat ze dat gezegd had,' zeg ik eerlijk, want dan was ze er tenminste nog. Je kan niet nog iets zeggen als je dood bent. Dat gaat niet. Nooit niet. 'W-wil je dan niet bij ons zijn?' vraagt Niall. 'Nee! Dat is het niet! Ik vind het leuk echt, maar.. Mijn moeder is dood.' Het laatste mompel ik zachtjes. Verschrikt kijken ze me aan. Zayn komt naar me toe geschuifeld en slaat een arm om me heen. Weer rollen de tranen uit mijn ooghoeken. Hoe kan een mens zoveel tranen hebben?!
'W-wie zorgt er dan voor je? Ik bedoel.. Je bent nog maar zestien...' verbreekt Harry de stilte.
'Niemand. Mijn moeder is er niet meer dus ik sta er alleen voor,' zucht ik, meer in mezelf dan tegen de jongens. 'Je staat er niet alleen voor. Wij zijn er ook nog!' zegt Niall en de rest knikt instemmend. Dankbaar kijk ik ze aan. 'Wil je anders met ons mee?' vraagt Zayn.
Met hun mee? Naar de stad? De wereld waarvan mijn moeder altijd zei dat ik moest oppassen daarvoor? Gewoon met vijf jongens mee gaan? 'Het is niet eng hoor, en anders beschermen we je wel,' zegt Harry, die het zelf duidelijk een goed idee vindt. Dat vinden ze allemaal. 'En je kan hier niet alleen blijven. Dat sta ik niet toe,' zegt Louis met een grijns, maar in zijn blik zie je toch een sprankje serieusheid.
'Ik kom hier niet onderuit he?' vraag ik zuchtend. Allemaal hebben ze een grijns op hun gezicht. 'Nope.’

'En hier woon ik.' We staan voor het huisje van mij en mijn moeder. De jongens stonden erop dat ze meegingen. 'Wacht maar even in de woonkamer dan ga ik mijn spullen halen.' Gehoorzaam gaan ze naar de woonkamer terwijl ik naar mijn kamer loop. Ik pak mijn rugzakje en prop daar mijn vest in, twee broeken en drie shirts. Dat is toch wel genoeg? Oja.. Ondergoed. Snel doe ik dat er ook bij. Het pas precies. Nog een keer kijk ik mijn kamer rond. Ik heb eigenlijk amper spullen, alleen kleren.
Met de rugzak om blijf ik stil staan voor de kamer van mijn moeder. Ik wil haar nu niet zien. Ik kan het niet. Dat is te pijnlijk. 'Ik hou van je moeder. Vaarwel,' mompel ik voor de laatste keer voordat ik me omdraai en weer naar de woonkamer loop.
Met grote ogen kijk ik naar het tafereel wat afspeelt in het mini-woonkamertje. Harry en Zayn zijn Niall aan het kietelen die over de grond rolt van het lachen en Liam zit in de grote schommelstoel met Louis op zijn schoot die een liedje over wortels aan het zingen is. 'Eeh.. Jaa...' mompel ik. Als ze me opgemerkt hebben gaan ze gelijk allemaal recht staan. Met grote ogen kijken ze naar mijn rugzak.
'Zijn dat al je spullen?' vraagt Zayn met zijn stem vol ongeloof. 'Eh.. Ja.. Heb ik meer nodig dan?' 'Ja Zayn. Dat jij nou 32 paar schoenen hebt,' lacht Harry.
'Het zijn er 31,' zegt Zayn beledigd waardoor we allemaal nog harder moeten lachen.
'Zullen we dan zo maar eens gaan?' stelt Liam voor. 'Waarheen?' Domme vraag. 'Naar ons huis. In de stad weet je wel,' legt Niall uit alsof ik een klein kind ben. 'Oja...' mompel ik.
Liam en Louis lopen voorop, daarachter Harry en Niall en naast mij Zayn. Voor de laatste keer kijk ik om naar het huisje. Hier kom ik niet meer terug. Ik ga weg. Voorgoed.
Is dit nou wel zo slim? Met vijf jongens meegaan? Waarvoor mijn moeder altijd heeft gewaarschuwd? Ik schrik op uit mijn gedachten als Zayn me aanraakt. Verrast kijk ik hem aan. 'Waar zat je met je gedachte?' vraagt hij. 'Of dit nou wel zo slim is,' zeg ik eerlijk. 'Vertrouw ons.' Een glimlach komt tevoorschijn op zijn gezicht.

We zijn al voorbij het meertje gelopen waar we elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Volgens Zayn zijn we al bijna in de "stad". Ik ben er eigenlijk best wel bang voor, maar ze zeiden dat ze me zouden beschermen dus dat zal ik dan maar geloven ook al weet ik het niet zeker.
Langzaam komen er huizen in zicht en we lopen nu op een weg van iets wat ze asfalt noemen. Het is helemaal niet natuurlijk hier. Er is nog wel gras maar dat gaat over in huizen. Het zijn net blokken beton. 'En? Hoe vind je het?' vraagt Zayn in mijn oor. 'Lelijk. Helemaal geen natuur,' zeg ik eerlijk waardoor Zayn begint te grinniken. We komen langs een groot bord waar wat jongens op staan. Abrupt blijf ik stil staan. Het zijn niet zomaar jongens. Maar het zijn Liam, Louis, Harry, Niall en Zayn! Verbaast blijf ik kijken van het stuk papier naar de echte jongens die voor me staan.
'Hoe.. Kan het dat jullie daar ook zijn?' vraag ik terwijl ik naar het papier wijs waar ze op staan. Verbaast kijken ze elkaar aan en daarna beginnen ze te lachen. 'Dat is een momentopname. Het is een foto,' legt Louis uit. 'Fo-to' herhaal ik. 'Maar waarom zijn jullie dat dan en niet iemand anders?' vraag ik. Ze kijken elkaar moeilijk aan. Harry komt naar me toe en slaat een arm om me heen. 'Kom. We gaan naar ons huis,' fluistert hij. Beduusd knik ik. Het blijft raar.
We zijn nog steeds niet aangekomen bij hun huis. Het is hier echt groot zeg! Ik kijk om me heen en allemaal meisjes kijken terug. Ze wijzen naar me en naar de jongens. 'Waarom wijzen ze naar ons?' Fluister ik tegen Zayn. Hij maakt een wegwuifgebaar en gebaart dat we verder moeten lopen. Ze zijn ook lekker duidelijk zeg.
We blijven stil staan voor een héél groot huis in een rustige straat. Trots kijken ze ernaar. Een zachte 'Wow' komt er uit mijn mond. 'Vind je het mooi?' vraagt Louis. 'Wat dacht jij dan?!' Als een wild konijn begin ik op en neer te springen. 'En we zijn nog niet eens binnen,' zegt Niall lachend.
Met grote ogen kijk ik de kamer rond waar we in zijn beland. Er staat een grote bank en verder nog heel veel meer spullen, waarvan ik niet precies weet wat het is. Maar één ding valt gelijk op. Het is echt een troep. 'Wat een rommel,' mopper ik. Weer beginnen ze allemaal te lachen. 'M-mag ik hier echt blijven?' vraag ik vol ongeloof. 'Tuurlijk!' Zayn slaat een arm om me heen.
Een piep-geluidje schalt er door de woonkamer. Verschrikt kijk ik op. Harry zucht en haalt een zwart ding uit zijn zak. Ze zeiden dat dat een mofiel was? Mofiel? Nee dat was het niet. Mobiel! Ja dat was het. 'Fuck. Paul komt overmorgen,' zucht Harry. Gelijk zucht de rest ook. 'Wat betekent fuck?' vraag ik schaamteloos. Ik heb echt geen idee wat dat betekent.
Allemaal beginnen ze te grinniken. 'Leg dat maar eens uit Harry!' Liam geeft een duwtje tegen Harry's schouder.
'Nou... Kijk... Fuck is een scheldwoord en dat zeg je dus als iets.. Even niet gaat zoals je wilt.' Harry's wangen kleuren langzaam rood.
'Ja dat had ik ook wel door door al de gezucht van jullie. Maar wat houdt het in?' vraag ik nieuwsgierig. Nu beginnen ze allemaal keihard te lachen en Harry kleurt nog roder, waarschijnlijk omdat hij het moet gaan uitleggen.
'Fuck betekent... Neuken... Weet je wat dat is?' Ik schud mijn hoofd.
Harry zucht. 'Dude leg het gewoon ui,' moppert Zayn. Harry zucht weer maar hij begint het toch uit te leggen.
'Neuken is dat de penis van een man in de vagina van een vrouw gaat,' zegt hij dan toch maar. Gelijk begint de rest te lachen. 'IEWL!' roep ik uit. 'Dat is vies,' mompel ik daarna gelijk.
'Maare... Wie is dan die Paul?' vraag ik nieuwsgierig. Harry werpt een moeilijke blik op de rest. 'Dat is.. Eeh.. Een vriend van ons..' mompelt hij. 'En waarom is dat dan fuck?' Ja, nu weet ik een deel maar ik wil wel echt alles weten. 'Soms is hij nogal irritant.' 'Oh. Vervelend,' mompel ik.

Reacties: