FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

The first of September.

Ik bestond al eeuwen uit hout en ijzer. En ik wist dat het nog eeuwen zo zou blijven. Ik bevond mij tussen twee dikke eikenhouten muren in. De muren zeiden nooit iets tegen mij, dus ik betwijfelde ten zeerste of ze überhaupt konden horen of praten. Gelukkig deden de muren nog wel iets goeds, ze hielden mij warm, ze hielden mij op de juiste plek en zorgde ervoor dat er twee verschillende ruimtes onstonden, ieder aan een kant van mij. De eerste kamer was rond op de houten muren na. Die muren waren van dik grijs, massief steen, ze waren ruw en enigzins hobbelig. De muren hadden verschillende decoraties; wandtapijten met taferelen van vervlogen tijden, toortsen die nu nog uit waren, en hemelbeden met zwart-gele gordijnen, nachtkastjes en vier ramen die uitzicht hadden op een weids omheind terrein. Elk raam liet een ander gedeelte zien. Deze beelden herinnerde me aan lang, heel lang geleden. Aan toen ik net gemaakt was, en door mensenhanden hiernaartoe werd gebracht. Een vrouw met rood haar en een vriendelijk, geduldig gezicht had vreemde woorden tegen me gemoppeld en met een houtenstok tegen me aangetikt. Vanaf dat moment was ik een waakzame en magische deur. De bedden stonden met het hoofdeinde tegen de stenen muren en waren nu netjes opgemaakt, klaar voor de slapers. Zo ging het al eeuwen. Zeven jaar kende ik de slapers, om alvorens weer nieuwe leerlingen erbij te krijgen. De aantallen verschilde tussen de vijf en de vijftien. Naast slapen, hadden de jongens er ook gesprekken met elkaar of vrienden, maar ook zo hun intieme momenten. Met elkaar of met meisjes. Mensen praatte nooit tegen mij, maar ze konden me ook niet negeren. Het enige wat de jongens hoefden te doen bij mij was met hun toverstok, de lange houten stokjes waar ze vreemde woorden met riepen, tegen me aan te tikken. Op die manier bracht ik hen automatisch naar de juiste slaapzaal. Maar voordat ze bij die slaapzaal konden komen moesten ze eerste door de andere ruimte, die ik ook kon zien. Deze ruimte was net als de slaapzalen rond, stenen muren. Alleen heel wat groter en anders ingedeeld. Er zaten links en tegenover me ramen, hoog, breed en acht stuks. Ook hier zag ik verschillende stukken van het terrein. Rechts is een stenen muur en een rond eikenhouten deur. Door die deur zouden de jongens straks samen met de meiden binnen komen. Ik wist dat het vandaag zou zijn, aangezien er een kalender aan de muur hing met de eerste dag van september erop. Aan de muren hingen wandtapijten, banieren met zwart en geel. Er was ook een groot haardvuur waar nu nog geen vuur in brandde. ik wist dat het niet zo heel lang meer zou duren voordat de kinderen tussen de elf en de achttien jaar weer in deze ruimte zouden zitten, pratend, schrijvend, lezend, lopend, stoeiend, zoenend. Ik wist het al vanaf het moment dat ik in deze scharnieren werd gehangen. Toen de banken, stoelen, tafels, poefen, zitzakken en kleden werden neer gezet en gelegd. De voorkorven aan de wand gingen met een zacht gesputter aan, terwijl buiten de zon verdween en een donkere nachthemel tevoorschijn kwam. Ik luisterde naar de vlammen in de haard, het knappen van het hout, naar de wind die buiten woei. En ik wachtte geduldig tot de leerlingen weer door de deur zouden komen. Waar ze tot eind juni doorheen zouden gaan, naar binnen en naar buiten. Ik wachtte tot ze zouden komen en weer langs me zouden heen lopen, naar de gezamelijke ruimte en naar de slaapzaal. Ik wachtte op ze zoals ik dat al meer dan duizend jaar geleden deed. Pas toen het laat op de avond was ging de deur open. Het licht op de gang zette de kamer even in een ander licht. En werd het standbeeld links van me verlicht. Het standbeeld beelde mijn toenmalige maakster uit. Ze droeg een eenvoudig gewaad, welliswaar van marmer, maar desondanks ontzettend levendig. Ze hield een weegschaal in haar hand die gelijk hing, het teken van haarzelf, gelijkheid. Aan haar voeten, op de sokkel, lag een das tevreden naar de ronde kamer te kijken, te kijken naar hoe de leerlingen in groepjes binnen druppelde. Mijn blik viel op een van de jongens die diepblauw haar had dat alle kanten op stond. Hij was in een enthousiaste discussie verwikkeld met een lang, hoogblond meisje dat lachte toen hij op de dichtsbijzijnde bank sprong, "Thuis!!!" joelde hij en viel met een plof! op de bank waaruit stofdeeltjes opvlogen. Het meisje hield zich overeind aan de bank om niet te vallen van het lachen toen de jongen door zijn overige klasgenoten bedolven werd door kussens. Hij lachte gesmoord en schudde de kussens van zich af.
Ik zuchtte tevreden, tegelijk met mijn buurvrouw-deur. Zij was precies hetzelfde als ik was, alleen was zij bedoeld voor de meisjes. Ook kon ik haar nooit aankijken, onze vrouwe stond tussen ons in.
We waren tevreden, ik was blij dat de kinderen weer terug waren. Nu werden we weer gebruikt. Nu waren we niet meer alleen.
De rust was weggegaan toen de eerste leerlingen binnen waren gekomen. Nu zou ik eindelijk weer verhalen horen, zou ik niet meer ongebruikt in de muur blijven staan. Niet dat er tijdens de twee maandelijkse afwezigheid niks gebeurde, maar mensen gaven aan gezelschap toch mijn voorkeur.
ik keek hoe de leerlingen binnen kwamen en heette ze zwijgend welkom. Ze maakten me nieuwsgierig wat er dit jaar allemaal zou gebeuren. Maar ik zou het allemaal zien en horen. Van de jongens én de meisjes. Ze hoorden hier. Net als ik.
Bij Huffelpuf, heette deze ruimte hen welkom Thuis.

Reacties: