FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 8

Het plan dat was bedacht, moest goed en zorgvuldig worden uitgevoerd. Alleen leken we het over goede oude meneer Jonhson maar niet eens te worden. ‘Harry, dat zal haar breken en dat weet je dondersgoed!’ Een lage grom verlaat mijn mond en ik stuur een dodelijke blik in Ivana’s richting. ‘Ivana, hij WEET het. We kunnen hem nu niet laten leven.’ Ze gaat over haar slaap met haar vingertoppen en zucht. ‘Oke, dit is wat we gaan doen,’ zegt Zayn en stapt in het midden van ons al kleine rondje. ‘Iedereen weet dat Johnson’s gezondheid achteruit aan het gaan is. Het is slechtst een kwestie van tijd voor hij de pijp uitgaat.’ Ik knik als motivatie om door te gaan en hij gaat door zijn haren terwijl een geniepig glimlachje over zijn gezicht trekt. ‘Ik zeg; we versnellen zijn overlijdensproces een beetje.’

‘Hier is uw cappuccino, geniet ervan.’ Met een glimlach loop ik van het tafeltje weg en verdwijn de keuken in. ‘Meneer Stone, weet u waar Mark is? Hij is nu al twee dagen niet langs geweest, terwijl hij normaal gesproken geen dag mist hier.’ Een frons glijdt over zijn gelaatstrekken. ‘Ik heb inderdaad al heel lang niet zijn vaste bestelling gemaakt.’ Met een zucht leun ik tegen de deurpost aan. Na eergisteren tegen Harry aangebotst te zijn, zijn mijn gedachten een bombardement van onbeantwoorde vragen. ‘Waarom ga je niet langs het bejaardentehuis? Dan zorg ik voor zijn dagelijkse bestelling.’ Ik glimlach en knik. ‘Klinkt als een goed plan, meneer Stone.’ Hij grinnikt en pakt een bagel uit de oven. ‘Wijsheid komt met de jaren, Rosy.’

Met de bagel in een zak in de ene hand, en de beker koffie in andere kom ik aan bij het bejaardentehuis. Zodra ik een voet binnen zet, overvalt me de bekende geur die je ook ruikt in ziekenhuizen. Een rilling loopt over mijn rug en ik baan me een weg naar de balie. ‘Wat kan ik voor u doen?’ De vrouw kijkt me met een glimlach aan. ‘Weet u misschien waar Mark Johnson’s kamer is?’ Haar blauwe ogen schieten van de mijne naar het computerscherm. ‘Kamer 307, op de derde verdieping.’ ‘Dank u wel.’ Met een ruk draai ik me om en loop richting het trappenhuis. Onder geen beding ga ik die lift in. Liften zijn niet mijn ding, en al helemaal niet meer sinds ik er in een kwam vast te zitten. Voorzichtig, zodat de koffie niet valt, sprint ik de trap op, waarna ik hijgend aankom op de derde etage. ‘Yup, ik moet echt weer liften gaan gebruiken,’ mompel ik hijgend, en loop de lange gang door. Voor 307 stop ik, voordat ik een diepe teug lucht neem. Zachtjes klop ik op de deur. ‘Meneer Jonhson?’ vraag ik zachtjes. Wanneer er geen antwoord klinkt, druk ik de deurklink naar beneden en stap de kamer binnen. Mijn ogen verwijden terwijl mijn adem stokt in mijn keel. ‘M-meneer J-John-son,’ stotter ik uit en ren naar de linkerkant van zijn bed, waar ik het eten op het nachtkasje leg. Een traan rolt over mijn wang heen als ik zijn hand in de mijne neem. ‘D-Daisy..?’ Een waterig glimlachje verschijnt op mijn lippen terwijl ik knik. ‘Ja, ik ben het,’ mompel ik zachtjes. Hij knijpt zachtjes in mijn hand terwijl hij zijn ogen opent. Twee paar bruine ogen kijken me aan met een sprankeling die ik nog nooit eerder heb gezien bij iemand die op zijn sterfbed ligt. Zijn hoofd draait naar het nachtkastje en hij glimlacht. ‘Hetzelfde als altijd?’ Ik giechel zachtjes en knik. ‘Yup, hetzelfde als altijd, meneer Johnson.’ ‘Je faalt er nooit-,’ meneer Jonhson begint te hoesten terwijl ik mijn hart langzaam voel breken. ‘-nooit in om een oude man, blij te maken.’ Ik glimlach, en een klein traantje baant zich een weg over mijn wang. 'U heeft niet lang meer, of wel?' Hij schudt zijn hoofd zachtjes en een glimlach vormt zich op zijn ziek uitziende gezicht. 'Ik ben bang van niet, Daisy Rose.' Zijn blik richt zich op een plek buiten, en de bekende glinstering is weer te zien. 'Bent u klaar om weer herenigd te worden, meneer Johnson?' Hij draait zich naar me om, en de blik op zijn gezicht zal ik nooit meer vergeten. Blijheid, liefde, en verlossing. 'Ik kan niet wachten om die rode lippen lippen en dat prachtige gezicht te zien.' De tranen biggelen over mijn wangen, en de trillende hand van Mark veegt ze voorzichtig weg. 'Herinner je nog wat ik je vertelde?' Ik knik, mijn stem te verstikt om een woord uit te brengen. 'Wanneer je erachter komt, over beide dingen, moet je me een ding beloven.' 'Oke,' mompel ik uit, terwijl mijn hersenen overuren draaien. Wanneer ik waar achter kom? 'Die jongen, je moet het hem vergeven. Alles waar je achter komt, vergeven en vergeten. Dat is alles wat ik van je vraag.' Meerdere snikken klinken van mijn kant, terwijl ik nogmaals met mijn hoofd knik. 'Ik beloof het... Maar wat b-bedoelt u-' Mijn zin wordt onderbroken door een andere stem, klinkend vanuit de deuropening. 'Opa?' Meneer Johnson's blik schuift van mij naar de jongen, en ook langzaam draai ik me om. 'Caleb, m'n jongen.'




Reactie = melding <3

Reacties: