FanFic.nl

My stalker murdered my best friend || Harry Styles

Three

Terwijl Lindsay en Selena druk aan het praten zijn over hun plannen van dit weekend, dwalen mijn gedachtes langzaam af naar ‘De stalker’. Ik wil weten wie het is en wat hij van me wilt. De gedachtes dat die elk moment kan opduiken spookt in mijn hoofd. Misschien moet ik het ze maar eens vertellen wie weet of mijn vriendinnen me kunnen helpen. Net als ik mijn mond wil openen om hun aandacht te trekken. Geeft mijn telefoon het geluid dat iets of iemand me een bericht heeft gestuurd. Geïrriteerd rol ik mijn ogen waarna ik mijn langwerpige telefoon uit mijn zak haal. ‘Onbekend’ geeft het vlakje op het scherm aan. Het gevoel dat hij het is maakt me bang. Twijfelend druk ik op het Touch screen waardoor het bericht word geopend. Mijn ogen glijden langs de regel, een golf van misselijkheid volgt als de woorden tot me doordringen.

Jaylinn Sandrio
Je moet niet denken dat je van me af bent. Jij weet iets wat niemand anders mag weten en daarom moet ik ervoor zorgen dat je het niet doorverteld. Als je naar de politie gaat zal ik ze een voor een vermoorden. En jij weet precies wie ik bedoel. Die mooie meisjes recht voor je die met die lange bruine lokken en een schaterende lach die je niet lang meer zal horen. Ik ben benieuwd wat zich onder dat kleedje bevind van de blondine naast de brunette. Maar je kan me stoppen. Ik heb opdrachten voor je, Die jij zo dadelijk gaat uitvoeren.

Om klokslag 18:00u sta jij bij de big ben. Draag iets sexy zoals een jurk. Zorg ervoor dat niemand je volgt.

Zorg dat je er bent, of anders . . . .

Ik open het media bestandje dat zich onder het bericht bevind. Tranen branden in mijn ogen als ik een foto van mij en de meiden op het scherm zie staan. De foto is net pas genomen dat zie je duidelijk. Verward kijk ik om me heen of ik iets verdachts zie maar de zaak ik leeg op enkele normaal uitziende personen na dan. ‘’Jaylinn?’’
Verschrikt draai ik me naar de meiden die me met een verwarde uitdrukking aanstaren. ‘’Ja?’’ vraag ik zo rustig mogelijk. ‘’Waar zit je met jou gedachtes, voel je je wel goed?’’
Ik kijk de meiden één voor één aan. Zal ik het ze vertellen? ‘Ik zal ze een voor een vermoorden….’ De zin blijft rondspoken in mijn hoofd. Snel schud ik de gedachtes van me af en zet een gemaakte glimlach op. ‘’Er is niks, ben gewoon een beetje moe,’’ probeer ik zo normaal mogelijk uit te leggen. ‘’Ga anders naar huis, lekker in je bed? Zullen we anders vanavond afspreken? Laten we zeggen 6 uur bij mij?’’ stelt Lindsay voor. ‘’Ja lijkt me super. Met wat pizza slechte films en gepraat over de hotste boyss,’’ grinnikt Selena vrijwel meteen. Vier vragende ogen staren me daarna aan, afwachtend op mijn antwoord. Maar ik moet ze teleurstellen. ‘’Sorry meiden ik kan vanavond niet, i-ik uhm-‘’ Ik denk kort na over een goede leugen. Ik haat het om tegen ze te liegen. ‘’-Ik heb afgesproken met mijn ouders, ze komen vanavond langs,’’ verzin ik snel. De meiden knikken zuchtend. Na enkele pijlijken stiltes sta ik op. ‘’Ik moet gaan, tot snel meiden.’’ Ik geef ze beiden een knuffel en een kus op de wang waarna ik me omdraai, de winkel snel verlatend.

Ik vis snel mijn huissleutels uit mijn zak. Net als ik de sleutel in het slot wil steken. Merk ik dat de deur al open is. Fronsend open ik de deur en stap naar binnen. ‘’Hallo is daar iemand?’’ roep ik door het huis terwijl ik mijn jas op de kapstok hang. Vreemd genoeg is het stil erg stil. Trillend loop ik verder het huis binnen en open twijfelend elke deur die ik zie. Als ik de hele onder verdieping heb gehad en tot de conclusie gekomen ben dat er niks vreemds te zien is. Zet ik een stap op de eerste treden van de trap. Bij elke kraak die een tree geeft kijk ik verschrikt op. Als ik eindelijk boven ben, neemt de paniek in mijn lichaam het over. Mijn slaapkamer deur is open en dat terwijl ik zeker weet dat ik alles netjes op slot heb gedaan toen ik het huis verliet. Stapje voor stapje kom ik dichter bij de ruimte. Ik adem diep in voordat ik naar binnen stap. Maar ook deze kamer is leeg. Ik adem opgelucht uit, misschien ben ik de deuren gewoon vergeten. Glimlachend draai ik me om. Wacht?! Verbaast draai ik me om. Een zwart kleedje ligt opgevouwen op mijn bed. Verbaasd loop ik dichterbij en pak het kleedje op. Een mooi zwart jurkje verschijnt. Verbaast leg ik het jurkje terug op mijn bed. Nu pas valt het envelopje op dat zich vlak naast het jurkje bevind. Trillend pak ik de envelop op en scheur het open. Ik haal de opgevouwen brief eruit en strijk hem glad.

18:00u Big ben, draag dit en kom vooral niet te laat….

Zuchtend werp ik een blik op de klok. Kwart over vijf. Dan moet ik opschieten. Snel trek ik mijn short en shirtje uit en trek het zwarte jurkje aan. Ik zoek snel een paar makkelijke pumps met een niet te hoge hak. Als ik moet vluchten wil ik wel snel zijn natuurlijk. Met een elastiekje maak ik een net staartje in mijn haar dat het jurkje meer laat opvallen. Zuchtend draai ik een rondje voor de spiegel. Ik zie er niet slecht uit al zeg ik het zelf, maar de reden waarom ik er zo uit zie bevalt me niet. Als ik mezelf gecheckt heb pak ik snel een envelop tasje waar ik mijn telefoon en sleutels in verstop. Na alles dubbel te hebben gecheckt, sluit ik de kamer deur en loop de trap af naar de onder verdieping. Ik werp nog een snelle blik op de klop die kwart voor 6 aangeeft. Zo snel als ik kan pak ik de sleutels van het kastje en verlaat mijn huis. Als ik de deur heb afgesloten ren ik zo snel mogelijk op mijn hakken naar de big ben, die zich gelukkig niet ver van mijn huis bevind. Tot mijn grote ergernis is het druk op de straat, veel tiener meiden staan zingend en gillend in de straten. Terwijl ik alles en iedereen probeer te ontwijken en te negeren vervolg ik mijn route. Ik kijk helaas niet uit en bots met mijn volle gewicht tegen iets of iemand aan. ‘’Au,’’ roep ik kwaad als mijn billen in aanraking komt met de koude vloer. ‘’Sorry laat me je helpen.’’ Een grote hand verschijnt voor me. Ik pak de hand vast en word meteen omhoog geholpen. ‘’Dankje,’’ mompel ik terwijl ik mijn jurkje weer glad strijk. ‘’’Geen dank, sorry van je ju-‘’
‘’OMG DAAR IS HIJ,’’ de persoon word brut onderbroken door een aantal gillende mensen. Voordat ik het doorheb word ik meegetrokken en sta ik in een donker steegje. ‘’Wat doe j—‘’ Een hand blokkeert mijn mond. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een groep meiden voorbij rennen. Als het weer rustiger is word de hand weggehaald. ‘’Sorry,’’ verontschuldigd de persoon zich. Ik kijk op. Twee prachtige groene ogen staren me aan. Ik herken hem meteen. De jongen waar ik vaak van gedroomd heb, vooral als tiener staat voor me. ‘’H-het geeft niet,’’ stotter ik nog steeds in shock. Hij glimlacht vriendelijk en neemt me even tot zich op. ‘’’Waar wilde je naar toe gaan eigenlijk, in z’n mooie jurk?’’ vraagt hij zachtjes al wijzend naar mijn zwarte jurk die zich om mijn lichaam bevind. ‘’Oh ik had ee- SHIT, Sorry ik moet ga-.’’ Een aantal klokslagen weerklinken door Londen, de slagen die aangeven dat het nu precies zes uur is. Vrijwel meteen klinkt de ringtone van mijn telefoon uit mijn tas. Snel haal ik hem eruit en druk op het groene hoorntje.
‘’Het is te laat Sandrio, de tijd tikte door terwijl jij achterbleef….’’


--------------------------------------------------------------------------------------------------

Reacties: