FanFic.nl

Worthy to Say [5-shot]

they’re blowin’ smoke everywhere around the block

Ze keken hem alleen maar aan, uitdrukkingsloos, bleek. Niall vroeg zich af of ze zich geschminkt hadden, of dat ze gewoon weinig geslapen hadden. Of dat Louis het licht op de één of andere manier gedimd had, waardoor het alleen maar leek of ze bleek waren. Of misschien zaten ze wel aan de drugs. Waren er drugs waar je bleek van werd? Vast wel. Hij was er vrijwel zeker van. En hij was er ook van overtuigd dat als ze bestonden, Louis wist welke het waren en waar hij ze kon vinden. En dat hij ze zou gebruiken, mocht het nodig blijken. Of grappig. Of – verdomde Louis.
Niall realiseerde zich dat de twee in zijn deuropening waarschijnlijk niet gingen reageren, wurmde zich een weg langs hen en stampte de gang in. ‘Louis, verdomme!’ riep hij uit, terwijl richting de kamerdeur van de jongen stevende. ‘Louis, kom naar buiten, doe de verwarming weer aan en zorg ervoor dat die twee homo’s die make-up van d’r bek afhalen!’
Hij had Louis’ kamer bijna bereikt toen er vanaf zijn voeten langzaam rook omhoog begon te komen. ‘Stelletje…’ begon Niall binnensmonds, maar voor hij verder kon gaan, sloeg Louis’ kamerdeur open en keek hij recht in het woedende gezicht van de jongen. ‘Wat de fuck ben je aan het doen, Niall?’ vroeg hij met klem.
‘Ik?’ riep Niall met overslaande stem, terwijl de rook zijn knieën bereikte.
‘Ja, jij,’ spuugde Louis, die met een priemende vinger op de optrekkende rook wees. ‘Wat haal je je in je hoofd?’
‘Louis, dat je zo’n grap met me uithaalt is één ding, maar probeer niet te doen alsof ik het zelf veroorzaakt heb.’ Het kwam er redelijk overtuigend uit, maar hij geloofde er zelf al niet meer in. Niet echt. Misschien was het omdat Louis hem bij zijn daadwerkelijke naam had genoemd, misschien was het de angst die met de seconde meer door Louis’ gezichtsuitdrukking heen schemerde, misschien was het omdat Louis een trui droeg of misschien was het de rook of de toon van Louis’ stem of van zijn eigen stem of de voetstappen die achter hem klonken en het feit dat hij eigenlijk bijna niets meer zag omdat de rook inmiddels was opgetrokken tot aan zijn heupen.
‘Grap?’ vroeg Louis niet begrijpend.
‘Ja, met je rookmachine en de verwarming uitzetten en Harry en Liam en –’
‘Niall, Harry en Liam zijn thuis. Bij hun ouders, in Chesire en Wolverhampton. Niet hier. Niet eens in de buurt.’
‘Zayn?’
‘Bradford.’
‘Maar wie zijn er dan hier? Wie stonden er voor mijn deur?’
De rook kwam inmiddels tot aan hun schouders.
‘Louis, van wie zijn die verdomde voetstappen?’
Louis schudde zijn hoofd, zijn ogen groot van iets wat Niall weigerde te herkennen als angst. ‘Ik had je gewaarschuwd,’ fluisterde hij toen, met lippen die wit waren omdat hij ze zo hard op elkaar drukte.
‘Louis, ik – ’
Hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken, want zodra de rook tot aan zijn kin reikte, werd hij bij zijn arm getrokken en voor hij wist wat er gebeurde, werd hij Louis’ kamer binnengetrokken en hoorde hij een deur achter zich in het slot gegooid worden. Vervolgens voelde hij hoe hij er hard tegenaan gedrukt werd, terwijl een sterke hand hem aan zijn shirt vasthield en hem vijandig tegen het hout perste. ‘Weet je zeker dat jij hier niets mee te maken hebt?’ siste Louis. Niall zag in gedachten kleine spettertjes speeksel over zijn lippen vliegen. In werkelijkheid zag hij niets – de rook reikte inmiddels tot boven zijn ogen.
‘Ja,’ piepte hij, inmiddels angstig genoeg om zich geen zorgen meer te maken over de indruk die hij op Louis maakte.
‘Fuck,’ zuchtte de andere jongen, terwijl zijn greep op Nialls shirt verzwakte. ‘Dit is nog nooit gebeurd, vriend. Ze komen altijd langs, kloppen een beetje – schreeuwen zelfs, soms, maar dan gaan ze weer weg. Nooit dit. Wat heb je gedaan?’
Niall schudde onwillekeurig zijn hoofd, greep Louis’ pols vast, puur en alleen omdat hij bang was alleen achter te blijven in de rook. ‘Niets,’ sprak hij toen, ‘ik dacht dat het Liam en Harry waren, dus ik zei dat ze normaal moesten doen en toen ze dat niet deden, ben ik langs ze heen gelopen om tegen je te zeggen dat je op moest houden, maar –’
‘Waarom denk je in hemelsnaam dat wij dit hebben opgezet?’ vroeg Louis.
‘Oh, kom op! Ik ben maar een stomme nerd van een huisgenoot en jullie vinden het prachtig om me uit te lachen, geef maar toe. En omdat ik nieuw ben, moet ik nog ontgroend worden en –’
Op dat moment voelde Niall de deur in zijn rug trillen en drong er een hard gebonk zijn oren binnen. Hij verstevigde onbewust zijn greep op Louis’ polsen, hield zijn adem in, luisterde met gespitste oren.
‘Niall,’ fluisterde Louis voorzichtig. ‘Niall, je doet me pijn.’
De Ier liet zijn greep weer ietsjes verslappen, maar slechts een klein beetje. Hij was te bang om zijn huisgenoot kwijt te raken en alleen achter te blijven.
‘Niall, alsjeblieft,’ fluisterde Louis, die met zijn vingers probeerde de hand van zijn pols te trekken. Hij kreeg zijn zin – op zich, hoewel zijn huisgenoot wel zijn vingers beetpakte. Dat leek hij geen probleem te vinden, hij omklemde de hand zelfs en trok eraan, waardoor de jongen los kwam van de deur en de kamer in kwam. ‘Misschien kunnen we door het raam,’ fluisterde Louis in Nialls oor, muisstil, nauwelijks meer dan een ademhaling, waarna de twee jongens zich schuifelend richting het venster begaven. Daar aangekomen begon Louis verwoed met één hand aan het slot te prutsen, zonder al te veel succes. Niall hoorde hem binnensmonds vloeken.
‘Dief!’ werd er op dat moment vanaf de andere kant van de deur geroepen, door een stem die klonk zoals Niall nog nooit een stem had gehoord. Het was krakend, alsof de stembanden al eeuwen niet gesmeerd waren, en het was scherp, alsof het van een kat kwam in plaats van een mens, en het was hard, doordringend. Hij voelde de schreeuw in zijn botten, voelde hoe de schreeuw de temperatuur in de kamer nog verder deed dalen.
‘Dief!’ riep de stem nogmaals. ‘Dief! Houd de dief! Hij heeft gestolen! Vijf! Vijf gestolen, voor benzine!’
‘Wie heeft je dat verteld?’ mompelde Louis, die precies op dat moment besloot dat hij het raam makkelijker van het slot kon halen met twee handen en zich los wurmde uit Nialls greep. Tegelijkertijd klonk het gekraak van hout, het gelach van de stem, het geroep, en nog geen seconde later voetstappen die de kamer invoerden.

Reacties: