FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-6-Het slechte pad

Het is een positie waarvan hij dacht dat hij er nooit in terecht zou komen. Een positie met macht, die hij zowel voor het goede als het kwade kan gebruiken. Een macht die niet zoveel voorstelt in vergelijking met anderen, maar waar je toch heel veel kanten mee op kan. Het is onderschat, denkt hij zo. Met een geeuw laat hij zich op zijn billen zakken, waarna hij zijn benen vrolijk over de rand van het gebouw laat bungelen. ‘Waarom is er nou nooit iets leuks te doen hier?’ mompelt hij. ‘Ooit komt er vast wel een tijd dat mensen onze krachten nodig hebben,’ wordt er geantwoord. Wain rolt zijn ogen en kijkt naar Adriaen. ‘Mensen vinden ons alleen maar freaks.’ Adriaen haalt zijn schouders op en zakt naast Wain op de rand van het gebouw. ‘Daar zullen ze zich overheen zetten.’
‘Tuurlijk joh.’ Adriaen haalt alleen maar zijn schouders weer op en neemt een slok van zijn bier. ‘Is dat nou wel verstandig?’ vraagt Wain twijfelend. ‘Waarom?’
‘Nou, het is volle maan vanavond en een dronken weerwolf….’ Adriaen snuift. ‘Ik ben echt wel weer sober tegen die tijd.’ Wain schud zijn hoofd en kijkt zijn weerwolvenmaat aan. ‘Dat zei je de laatste keer ook en toen vermoorde je drie mensen.’ Adriaen krimpt ineen en zet het flesje neer. ‘Low blow maat,’ mompelt hij zacht. Wain haalt alleen zijn schouders op en kijkt kort naar de lucht. ‘Ik moet maar eens gaan, je kan elk moment veranderen.’ Adriaen knikt en Wain geeft hem een klopje op zijn schouder. ‘Succes, maat.’ Dan laat hij zich van de rand glijden en stort naar beneden.

Natuurlijk sterft hij niet. Sterker nog, hij raakt de grond niet eens. Wain heeft namelijk een kracht die hem bij dit soort gelegenheden erg van pas komt. Hij weet nog goed hoe hij erachter kwam. Het was op een feestje, die werd gehouden op het dak van een van de hoogste gebouwen van de stad. Het was eigenlijk een feest alleen voor beroemdheden, maar zijn maat had hem naar binnen kunnen smokkelen. Wain werd echter iets te dronken en belandde op dat moment te dicht bij de rand. Een onstabiel momentje was genoeg voor hem om over de rand te vallen. Dat moment veranderde alles voor hem. Hij was ervan overtuigd dat hij zou sterven, maar in plaats daarvan bleef hij hangen. Wain was door de schok al voor een groot deel nuchter en besefte maar al te gauw dat hij een speciale kracht had. Hij koos er echter voor zichzelf weer op het dak te hijsen en zichzelf nog meer te bezatten. Wain schud langzaam zijn hoofd en loopt zijn appartement in. Hij loopt regelrecht door naar zijn slaapkamer en laat zich met kleding en al op zijn bed vallen. Een kreun verlaat zijn mond en hij rolt naar zijn rug. ‘Dusty, wat heb ik je gezegd over slapen op mijn bed?’ De kleine kitten miauwt en steekt haart staart in de lucht, waarna ze op wankele pootjes van het bed afspringt. Wain zucht alleen maar en draait weer naar zijn buik, waarna hij zijn hoofdkussen pakt en zijn hoofd erop legt. Binnen korte tijd slaapt hij vast, vertrokken naar dromenland.

De eerste keer dat Wain zijn kracht kan gebruiken is voor het goede. Langzaam loopt hij door het park, gewoon lopend, ontsnappend aan de stress die de universiteit hem brengt. Plotseling klinkt er gesnik tot hem door en hij loopt richting de bron van het geluid. ‘Iemand help me dan toch,’ jammert het kleine meisje. Wain zorgt ervoor dat hij op gepaste afstand blijft. ‘Wat is er, meisje?’ vraagt een oudere vrouw. ‘Mijn kat zit in de boom en durft er niet meer uit.’ Wain zou nu natuurlijk perfect kunnen helpen. Hij doet het niet, maar draait zich om en loopt weg.

De tweede keer dat Wain zijn krachten kan gebruiken is wederom voor het goede. Er is een brand in een van de vele hoge gebouwen in de stad. Een vrouw staat bij het raam, te bang om te springen, hoewel dat wel haar leven zou redden. Wain weigert wederom zijn krachten te gebruiken en loopt door.

‘Dude, je wat?!’ roept Adriaen hem toe. Wain haalt zijn schouders op en zakt wat verder onderuit op de comfortabele bank van zijn vriend. ‘Waarom zou je dat niet doen? Wain, je hebt je hele leven al gezegd dat je mensen wilt helpen!’ Ongeïnteresseerd neemt Wain nog een slok van zijn bier en kijkt hem aan. ‘Ik had er gewoon geen zin in!’
‘Bullshit!’ roept zijn vriend hem toe, ‘ik wed dat je al je kwade plannen al bedacht hebt!’ Wain springt op en smijt het bierflesje richting zijn vriend’s hoofd. ‘Dat zijn niet jouw zaken!’ Adriaen zucht en schud zijn hoofd. ‘Ik dacht dat ik dit nooit hoefde te doen.’
‘Wat?’ vraagt Wain. Hij valt stil en kijkt zijn vriend aan. ‘Je hebt duidelijk slechte plannen, maat, ook al weet je dat zelf nog niet. Ik wil daar geen deel van zijn. Vertrek.’ Verwilderd kijkt Wain hem aan. ‘Ik-wat?’ Adriaen zet een stap richting de deur en wijst ernaar. ‘Eruit.’ Even is het stil tussen de twee jongens, maar dan vertrekt Wain’s gezicht. ‘Best.’ Hij loopt richting de deur en trekt deze open, waarna hij hem achter zijn rug met een klap weer dichtslaat. Het appartement is in een klap stil en Adriaen zakt met een zucht op de bank.

Adriaen had gelijk denkt Wain, Ik ben het slechte pad opgegaan Hij zucht en zakt achterover op zijn bank. Zonder trots kijkt hij terug op zijn slechte daden die hij heeft gepleegd. Niet al zijn daden zijn zo slecht, het slechtste is, zo denkt hij, de inbraken in verscheidende banken. Door zijn kracht kan hij snel verdwijnen, niemand denkt er namelijk aan dat de dader letterlijk de lucht in is verdwenen. Het enigste waar hij echt over verwonderd is, is dat hij nog niet is gepakt. Hij weet dondersgoed dat hij bij sommige inbraken zeer slordig is geweest. Het zal wel snel komen denkt hij. Zonder veel zin om te bewegen, staat hij toch maar op en loopt richting zijn slaapkamer. Eerst zorgt hij ervoor dat Dusty van zijn bed verdwijnt, waarna hij met zijn gezicht vooruit erop ploft.

Hij sluit zijn ogen en drijft al snel op het randje van bewusteloosheid, totdat hij daar ruw uit wordt gehaald door luid gebonk op zijn voordeur. ‘Wain Thomasson, open de deur!’ Verwilderd gaat hij rechtop zitten, zoekend naar een ontsnappingsmogelijkheid. ‘Wain Thomasson!’ klinkt er weer. Hij springt op en kijkt met grote ogen de kamer rond. ‘Vervloek raamloze slaapkamers,’ vloekt hij zachtjes. ‘We komen binnen!’ klinkt er dan. Wain vloekt hartgrondig, wat al snel overstemd wordt door het gekraak van een ingetrapte deur. Wetend dat hij verslagen is, gaat hij op het bed zitten, zijn handen achter zijn hoofd. Al snel stromen de agenten zijn kamer binnen. ‘Wie zijn jullie?’ vraagt Wain zacht. Blijkbaar is het hard genoeg om gehoord te worden en een man in een pak stapt naar voren. ‘Ik ben Agent Coulson en namens Shield reken ik je in.’

Reacties: