FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 9

'Wat heb je hem gegeven, verdomme!' Mijn handen hangen gebald naast mijn lichaam als ik de zwartharige jongen in het midden aankijk. 'Zijn tijd zat er toch al aan te komen, Caleb.' Binnen een seconde sta ik voor hem, en als blikken alleen al konden doden dan lag hij nu al tien meter diep. 'Hij had nog minimaal twee maanden kunnen leven!' Mijn hand verplaatst zich om zijn nek heen, en met ieder woord die ik spreek versterkt mijn grip een beetje meer. 'Wat. Heb. Je. Hem. Gegeven?' Zijn ogen kleuren rood en met een stoot beland ik tegen de muur aan de andere kant van de kamer. 'Pentobarbital heeft z'n werk goed gedaan.' Pentobarbital? Mijn ogen verwijden terwijl mijn hoektanden langzaam uitgroeien. 'Dat zorgt alleen voor een narcose. Wat heb je nog mee aan mijn opa gegeven!' Zayn grijnst terwijl Ivana en Harry langzaam tevoorschijn komen. 'Harry is redelijk snel geweest in het omwisselen van de medicatie.' Beide grijnzen gemeen, en nijdig bijt ik de tranen weg. 'Echt waar Ivana? Waarvoor hebben jullie het omgeruild?' Haar blik vestigt zich op de grond, haar tanden in haar onderlip bijtend. 'Wat heeft hij ingenomen?!' schreeuw ik in haar gezicht, terwijl mijn vuist met een knal op de muur belandt. 'Spierverslapper.' Mijn ogen sluiten waarna ik diep adem haal. 'Hoe lang nog?' 'Twee uur,' piept ze. 'Max.' En binnen een oogblink ben ik weg, op weg naar het bejaardentehuis.

Met een zucht stap ik de verblijfplaats van mijn grootvader in, waar de geur meteen mijn neus in walmt. Ik zou toch zweren dat dit eerder naar een ziekenhuis ruikt dan naar een bejaardentehuis. Beleefd glimlach ik naar Shannon, de vrouw achter de balie, voordat ik naar het trappenhuis loop. Binnen een paar seconde sta ik voor kamer 307, en met een zucht open ik de deur. Daar zit ze, haar haren opgebonden in een staart met haar uniform nog aan. Ze ziet er net zo prachtig uit als helemaal opgedoft. Jammer dat ik haar eerste moet breken, voordat ik haar in mijn armen kan nemen en zeggen dat het allemaal goed komt.
'Opa?' mompel ik zachtjes en stap de kamer binnen. 'Caleb, m'n jongen.'

Daisy Rose Carter

Mijn ogen glijden over het postuur van de jongen terwijl ik mijn best doe geen vliegen te vangen. Dat is meneer Johnson's kleinzoon?! Ze hebben wel dezelfde oogkleur...
Met grote passen doorloopt hij de kamer, voordat hij aan de andere kant van het bed plaatsneemt. Zijn blik schuift van Mark naar mij, alsof hij me pas een seconde geleden heeft opgemerkt. 'Wie ben jij?' Mijn tanden zinken in mijn onderlip. 'Daisy,' mompel ik zachtjes, en van mijn linkerkant hoor ik meneer Johnson grinniken voordat hij een slok van zijn koffie neemt. 'Caleb, je herinnert je toch nog wel-,' hij begint te kuchen, kleine spetters bloed die zich verzamelen op zijn zakdoek terwijl Caleb en ik hem bezorgt aankijken. Caleb's hand glijdt over die van meneer Johnson voor hij opspreekt. 'Herinner ik me wat wel opa?' 'Het meisje waar ik je over vertelde.' De jongen's hoofd draait zich naar me om, een speelse glimlach op zijn lippen. God, hij is sexy. Mijn wangen kleuren een rode tint van mijn gedachten en ik kijk neer naar het bed. 'Dus jij bent het paars harige meisje die mijn opa altijd blij maakt met koffie en bagels.' Zijn stem klinkt vaag herkenbaar. Met een inwendige schouderophaal kijk ik hem aan en glimlach. 'Zoveel andere meisjes met paars haar zijn er niet. Maar ja, inderdaad.' Hij grinnikt en neemt mijn hand in de zijne. Oh god, deze jongen... 'Bedankt.' Mijn glimlach wordt een beetje wijder en ik giechel zachtjes. 'Het was niks. Meneer Johnson is een geweldige man.' Ik kijk naar Mark om een grinnik, terwijl hij dramatisch zucht. Zelfs op zijn sterfbed blijft het een man waar je mee kan lachen. 'Hoe lang kennen we elkaar nu al Daisy Rose?' Nog een giechel klinkt, terwijl een kleine traan over mijn wang glijdt. 'Nog niet lang genoeg, Mark.' Zijn hand knijpt zwakjes in de mijne, terwijl een glimlach op zijn lippen speelt. 'Blij dat ik mijn naam nog een keer heb mogen horen uit jouw mond.' Langzaam beginnen meerdere tranen over mijn wangen te biggelen, terwijl ik de hartmonitor steeds minder frequent hoor piepen. 'Opa,' Caleb kijkt bezorgd van de monitor naar zijn opa. 'Laat het m'n jongen. Ik kan haar nu eindelijk weer zien.' De verliefde blik keert terug in zijn ogen voordat ze zich langzaam sluiten. Zachte snikken klinken van mijn kant, terwijl Caleb naar mij toe komt en een arm om me heen slaat. Op dit moment, kunnen zelfs die gespierde armen me niet troosten. 'Daisy.' Ik knik, terwijl ik mijn greep op Mark's hand verstevig. 'Ja,' breng ik met moeite uit, voordat Caleb me geruststellend in zijn armen trekt. 'De belofte,' brengt hij in een zucht uit en verstrengeld gehuil verlaat mijn mond. 'Ik b-beloof het.' Hij knikt, terwijl zijn mondhoek iets omhoog trekt. 'Caleb.' Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas, met mijn tranen die zijn shirt langzaam beginnen te doordrenken. 'Hou je taai mijn zoon.' Een zachte snik klinkt van boven mij en mijn hart krimpt ineen. 'Doe de groeten aan oma..'
Het moment dat de lange piep door de kamer galmt, weet ik dat er zojuist een klein deel van mijn hart is afgebroken. Die man, had mij meer liefde gegeven in een jaar tijd, dan ik had ontvangen van mensen die al 19 jaar in mijn leven zijn. Mijn grip op Caleb's shirt versterkt, terwijl het geluid van mijn gehuil de kamer vult. 'C-Caleb...' Zijn armen zijn stevig om mij heen gewikkeld, zijn handen kleine rondjes draaiende op mijn onderrug. Zachtjes sust hij mij met trillende stem. Dit doet hem waarschijnlijk meer zeer dan mij. Langzaam voel ik Caleb opstaan, en in een waas vliegt alles voorbij.
De zusters, de dokter, alles en iedereen behalve meneer Johnson's levenloze lichaam en de onaangetaste bagel naast de koffiebeker op het nachtkastje.

Pentobarbital is een middel dat je na een bepaalde tijd in een soort coma brengt, en wanneer je in dat coma raakt hangt af van de dosering (dat vertelde google me tenminste). De spierverslapper zorgt ervoor dat langzaam al je spieren uitvallen, waardoor je doodgaat aan ademtekort. Dit is de wijze waarop euthanasie wordt uitgevoerd, and I thought I should tell you what it, is anders raken jullie nog confused ^-^

Reageren = melding <3

Reacties: