FanFic.nl

Mister Dangerous|| Liam Payne [Afgerond]

30~Talking

Jade Maria Tearly

Liam zien huilen is geen prettig gezicht, doet pijn aan mijn hart. Niall moet duidelijk veel voor hem hebben betekend, want voor zover ik weet, huilt Liam niet snel. Het enigste wat ik kan doen is hem vasthouden. Ik kan hem niet troosten met woorden, niet wanneer ik zijn pijn niet weet, voel. Dus dat is precies wat ik doe. Ik houd hem vast, door middel van mijn armen om zijn middel. Voorzichtig laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten en laat mijn blik op Niall rusten. Zijn ogen zijn nog steeds open, staren nietsziend naar het plafond. Zijn gezicht is vertrokken in een frons, alsof hij nadenkt over de reden van zijn dood. Zijn keel is doorgesneden en ik krimp ineen. Kort sluit ik mijn ogen, slik de drang om over te geven weg, waarna ik mijn ogen weer open en een arm losmaak van Liam’s middel. Voorzichtig breng ik mijn hand naar Niall’s gezicht en laat ze over zijn oogleden glijden. Als mijn arm zich weer om Liam’s middel heeft gevestigd, staart Niall niet meer naar het plafond, maar heeft hij zijn ogen dicht. ‘Laat me erdoor,’ klinkt er vaag. Liam kijkt met betraande ogen op en in de ondertussen gevormde groep ontstaat rumoer. ‘Laat Tyler niet door,’ zegt Liam met een gebroken stem, ‘dit hoeft hij niet te zien.’ Ik kijk snel naar de grote plas bloed en knik bevestigend. Het is echter te laat, want Tyler heeft zich naar voren geworsteld. De jongen met de lilac haren laat zijn mond openvallen, waarna er een gebroken geluid uit komt. ‘Niall,’ zegt hij zwak. Twee anderen jongens (die ik herken als Zayn en Harry) pakken zijn armen vast. Tyler vecht, terwijl de eerste tranen over zijn wangen beginnen te lopen. ‘Niall! Nee! Laat me gaan! Nee, Niall!’ Zijn stem klinkt wanhopig, gebroken door tranen. Zayn kijkt hem vol medelijden aan, maar Tyler’s blik is te gefixeerd op Niall om het te merken. ‘Niall! Alsjeblieft, Niall! Je bent niet dood, oke. Ik geloof het niet! Niall toe!’ Liam slikt en staat zwakjes op, waarna ik hem volg. ‘Breng hem naar het hoofdvertrek.’ Zayn en Harry knikken en lopen weg met Tyler. ‘Ik hou van je, Niall! Alsjeblieft, je mag niet dood zijn!’ roept Tyler. Zijn geroep en protesten worden steeds zwakker, naarmate Zayn en Harry hem verder bij de cel vandaan halen. Liam wrijft even in zijn ogen en zucht. ‘Josh, Louis. Zorg voor Niall, alsjeblieft.’ De jongen die ik herken als Louis en een ietwat kleinere, maar breed gebouwde jongen stappen de cel in en knikken. Dan richt Liam zijn blik op mij en pakt mijn hand. ‘Kom.’ Samen lopen we naar de deur. ‘Er is hier niks meer te zien. Ga,’ beveelt hij de anderen. Ze knikken en sommigen werpen een nieuwsgierige blik op mij. Liam trekt me echter al snel mee en samen lopen we naar zijn kantoor/huis.

Een tijdje zitten we in stilte op de bank, totdat er op de deur wordt geklopt. Ik kijk even naar Liam, maar hij maakt geen teken van beweging, staart alleen maar voor zich uit. Daarom besluit ik op te staan en naar de deur te lopen. Voorzichtig trek ik hem open en kijk recht in de roodomrande ogen van Zayn. ‘Ehm, Zayn toch?’ vraag ik onzeker. Hij knikt en schraapt zijn keel. ‘Mo-mogen we binnenkomen?’ Langzaam knik ik en open de deur verder, waarna er vier jongens naar binnen stappen. Ik neem mijn plek naast Liam weer in, terwijl de anderen op de stoelen en banken gaan zitten. ‘Jade toch?’ vraagt de jongen die Liam aansprak met Josh. Ik knik en hij schud mijn hand. ‘Het is geen prettige tijd om je te ontmoeten, maar ik ben Josh.’ Ik glimlach ongemakkelijk. ‘Klopt, maar leuk kennis met je te maken, Josh.’ Hij glimlacht kort en richt dan zijn blik op Liam. ‘Is hij oke?’ De anderen kijken me nieuwsgierig aan en ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’ Louis schud zijn hoofd en kruipt wat dichter tegen Harry aan. ‘Niall betekende veel voor hem.’ Zijn stem klinkt schor en Harry zucht. ‘Niall betekende voor ons allemaal heel veel.’ Harry’s stem klinkt niet veel beter en ik slik. ‘Ik kende hem niet eens zo goed, maar al in die ene avond gaf hij me het idee dat we vrienden waren.’ Zayn, Louis en Harry knikken en Josh wrijf in zijn ogen. ‘Niall was een bal energie. Iedereen mocht hem.’ De anderen knikken weer en Liam komt tot leven. Hij wrijft in zijn ogen en gaat door zijn haar. ‘Niall was mijn broer, ook al had hij andere ouders.’ Zayn knikt en kijkt Liam aan. ‘Tyler is er kapot van. Hij weigert het nog te accepteren.’
‘Ik zou het ook niet accepteren als het Louis was,’ zegt Harry zacht. ‘Waren ze een stel?’ vraag ik zachtjes. Liam knikt en ik schud mijn hoofd. ‘Arme Tyler.’ We vallen stil en uiteindelijk staat Liam op. ‘Zou-kunnen jullie weggaan. Alsjeblieft.’ Ik hoor duidelijk dat hij weer op de rand van huilen staat en blijkbaar horen de anderen het ook, want ze staan op en geven hem een klop op zijn schouder, waarna ze de ruimte verlaten. Ikzelf plaats een kus op Liam’s wang. ‘Ik zie je wel, oke?’ Dan draai ik me om en loop richting de deur.

‘Jade.’ Ik blijf stilstaan en adem langzaam uit. ‘Blijf alsjeblieft hier.’ Langzaam draai ik me om naar Liam en met rode ogen kijkt hij me aan. ‘Oke.’ Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om zijn middel, waarna ik mijn hoofd op zijn borst leg. Secondes daarna glijden z’n armen om m’n middel en verbergt hij zijn hoofd in mijn nek. Zoute tranen maken hun weg over zijn wangen, mijn nek in. Voorzichtig loop ik naar de bank en laat Liam zitten, maar hij gaat meteen liggen en trekt mij boven op zich. Ik protesteer niet, volg hem gewoon. ‘Ik moet mijn ouders sms’en. Zeggen dat ik vanavond bij je blijf.’
‘Dank je.’ Zijn stem is schor en klinkt verstikt. Een zacht kusje plaats ik op zijn sleutelbeen en ik ga rechtop zitten, waardoor ik makkelijk mijn telefoon kan pakken. Snel stuur ik mijn ouders een sms’je.
Blijf bij Liam vannacht, leg morgen alles uit. En nee, we gaan niks doen en als we het doen zullen we voorzichtig zijn blabla. Love you x Dan leg ik mijn telefoon op de salontafel en ga weer liggen. Een tijdje zijn we stil, de enigste geluiden die van mij ademhaling en Liam’s zachte snikken. ‘Ik dacht dat het makkelijk zou zijn, weet je?’ zegt hij zacht. Zijn stem klinkt nog steeds schor, maar ik kan niet meer horen dat hij huilt. ‘Omdat ik mijn ouders ook al ben verloren. Ik dacht dat het minder zou binnenkomen als ik ook andere dierbaren zou verliezen.’ Ik plaats nog een kus op zijn sleutelbeen en zucht. ‘De dood is nooit makkelijk, Liam. Zelfs niet als je eraan gewend ben.’

Reacties: