FanFic.nl

Worthy to Say [5-shot]

I’ll never do it again no I won’t

Niall had geen tijd om na te denken. Hij was bang, doodsbang, hoorde Louis’ adem in diens keel stokken, hoorde de voetstappen naderen, voelde een paar vingers hem omklemmen, ijskoud, kouder nog dan die van Louis geweest waren. Hij hield zijn adem in, onwillekeurig, durfde zich niet los te worstelen. De vingers waren benig, hard, en het voelde aan alsof ze dwars door zijn huid heen zouden snijden als hij een poging deed zich te verzetten.
‘Hou op!’ hoorde hij Louis met overslaande stem roepen. ‘Hou op, verdomme, hou op!’
Er kwam geen antwoord. Wel ontsnapte er een gekwelde jammerkreet uit Louis’ keel en werd Niall richting de kamerdeur getrokken. Hij protesteerde niet, durfde niet te protesteren, was zich bewust van een onnatuurlijke stank die plotseling zijn neus binnendrong. Hij kokhalsde.
Voetstappen achter hem vertelden hem dat Louis ook meegevoerd werd, dat ze samen ergens heen gingen. Hij wilde vragen waarheen, hij wilde tegenstribbelen, hij wilde wakker worden in zijn bed in Mullingar en tot de ontdekking komen dat het allemaal een slechte droom was geweest.
Maar dat gebeurde niet. Natuurlijk gebeurde dat niet. In plaats daarvan liep hij braaf achter de gedaante aan de gang door, terug naar zijn eigen kamer, zijn eigen kamer in. Hij hoorde het gerinkel van glas toen de bierflesjes op de vloer omgetrapt werden, hij hoorde Louis protesterend kreunen. Op dat moment kreeg hij zelf een flinke zet en verloor hij zijn evenwicht, waardoor hij hard op de grond klapte. Zijn kaken sloegen op elkaar, zijn tong ertussen en hij proefde bloed, zijn eigen bloed, werd er misselijk van en wilde weer overeind krabbelen, maar durfde niet. In plaats daarvan hield hij zich dus stil en bleef hij zitten waar hij zat, voelde Louis naast hem op de grond neerkomen. ‘Au!’ hoorde hij de jongen verontwaardigd roepen en hij realiseerde zich dat hij zich sterker hield dan Louis, ook al was hij de nieuweling en de jongste en de nerd van hen tweeën. Hij glimlachte lichtjes, proefde opnieuw bloed en dwong zijn gezicht weer in de plooi.
Ze zaten daar, een poosje, in stilte, op de grond. Rillend van de kou en bevend van angst. ‘Lou?’ fluisterde Niall uiteindelijk, plotseling bang dat de jongen iets overkomen was, iets ergers dan hem, dat hij met zijn hoofd tegen het bureau was geklapt en bewusteloos lag dood te bloeden. Naast hem. Twee meter bij hem vandaan. Dat –
‘Hmm,’ kreunde de jongen echter, en dat was voor Niall genoeg bevestiging om in ieder geval die zorgen van zich af te laten vallen. Hij probeerde zich voorzichtig richting zijn huisgenoot te verplaatsen, verwachtte half om half een keiharde trap in zijn maag, maar die bleef uit. Wat er wel gebeurde, verbaasde hem nog meer: de rook trok weg. Even snel als ze gekomen was, verdween ze weer. In het niets. Het werd nergens heen gezogen, het zweefde niet het raam uit, het hoopte zich niet op bij het plafond of laag bij de vloer – het loste gewoon op.
Hij kon Louis weer zien, de twee gedaantes, de zwarte tekeningen op zijn witte muur.
‘Wat willen jullie?’ vroeg Niall. ‘Wat moeten we doen?’
‘Niall!’ protesteerde Louis. ‘We gaan toch zeker niet onderhandelen, we gaan toch niet –’
‘Wat we ook misdaan hebben,’ onderbrak de Ier hem, ‘het spijt ons, oprecht, we zullen het niet meer doen en als we het goed kunnen maken, zullen we het zeker doen. Dat beloven we. Wat kunnen we doen? Wat willen jullie?’
De gedaanten staarden hem aan, wezenloos, doodstil en Niall vroeg zich af of hij de stemmen verzonnen had. Kon dat? Waren het hersenspinsels van hem? Was Louis bang omdat zijn nieuwe huisgenoot was doorgedraaid? Heel even geloofde hij dat hij het allemaal zelf had veroorzaakt. Heel even, toen wierp hij opnieuw een blik op de twee levenloze gestaltes en bedacht hij zich. Nee, het was echt. Niet alleen echt in zijn hoofd, maar ook echt in de wereld buiten zijn hoofd. Echt in Louis’ wereld, echt in de echte wereld.
‘We zullen het nooit meer doen,’ probeerde Niall opnieuw. ‘Hoe kunnen we het goedmaken?’
De twee gedaantes draaiden hun hoofden zodanig dat ze elkaar aan konden kijken. Er liep een koude rilling langs Nialls rug terwijl de twee elkaar aanstaarden. Hij wist niet wat hij ermee moest, hij wist niet wat hij ermee wilde – hij wilde weg, antwoord op zijn vraag, boete doen voor wat hij dan ook gedaan had en gewoon klaar zijn. Naar huis mogen. Nooit meer terugkomen.
Toen de twee in lachen uitbarstten, klonk het nog erger dan toen ze gepraat hadden. Het trok geheel door Niall heen, forceerde de kou nog verder zijn lichaam in en hij kon niet anders dan denken dat de twee tegenover hem levensechte dementoren waren. Een andere optie was er gewoon niet – daar was het te gruwelijk voor. Te koud, te verschrikkelijk. Te bovennatuurlijk.
Hij schudde zijn hoofd, probeerde koortsachtig om nog iets te verzinnen om te zeggen, maar hij wist niets meer en het gelach ging maar door, honend, stotend, alsof het afkomstig was uit een machine die al eeuwen niet gesmeerd was. Alsof het afkomstig was uit de keel van iemand die het leven op aarde al decennia geleden achter zich had gelaten. Het was alsof –
‘Verdomme!’ riep Louis uit, ‘wat willen jullie van ons? Wat hebben we misdaan? We hebben jullie hier laten leven, al die tijd! We hebben jullie nooit kwaad gedaan, zelfs nooit geprobeerd van jullie af te komen! Wat willen jullie nog meer? Wat moeten jullie van ons? Jullie hebben precies wat jullie wilden! Jullie hebben ons smekend op onze knieën en nog kunnen jullie verdomme niet zeggen wat jullie van ons willen. Wat moeten jullie? Zeg het verdomme gewoon!’
Aan zijn stem was duidelijk te horen dat hij de wanhoop nabij was. En het had effect: het gelach hield op. Niall was opgelucht, een fractie van een seconde. Toen kwamen de gestalten op hen af en vroeg de Ier zich alleen nog maar af of het niet beter geweest zou zijn om aan de dementoren onderworpen te worden.
Hij zou het nooit weten.

Reacties: