FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~002~Twilight

Verbaast blijf ik stil staan, mijn mond nog steeds open. Dan kom ik bij zinnen en schiet snel een meisje aan. ‘Hey ehm, mag ik je iets vragen?’ Ze blijft stil staan en kijkt me aan. ‘Snel dan.’ Mijn ogen scannen snel haar outfit. Ze draagt een lichte spijkershort, net zoals ik, en een wit shirt met er groot opgedrukt een foto van haar en een jongen met krullen en prachtige groene ogen. ‘Okay, ehm. Waarom zijn al die meiden hier?’ Haar ogen groeien groot. ‘Weet je dat niet?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dus zou je het alsjeblieft willen zeggen?’ Nog steeds verbaasd kijkt ze me aan, dan kucht ze. ‘Ehm tuurlijk. Nou ehm One Direction heeft een signeersessie hier vandaag. Dus ik moet echt gaan want het begint straks en ik wil heel graag een handtekening.’ Ze draait zich om en mengt zich in de stroom jonge meiden (en enkele jongens). ‘Wie is One Direction?’ mompel ik verbaasd.

De enige manier om dat uit te vinden lijkt het volgen van de groep, dus dat doe ik dan ook. Ze gillen hard en zingen verschillende liedjes. Sommigen heb ik wel eens ergens gehoord, maar nog nooit heb ik daar de naam One Direction aan gekoppeld. Dan wijkt de groep uiteen en staan we op een van de grote lege plaatsen in het centrum. Tegen de boekenwinkel aan de andere kant staat een klein podium met daarop een lange tafel en een paar stoelen. Een paar kleerkasten leiden de meisjes tussen kettingen, zodat ze netjes in de rij komen. ‘Missie, als je wilt moet je nu aansluiten.’ Snel schud ik mijn hoofd en loop naar de zijkant, waar ik op een bankje ga zitten. Het podium kan ik goed in de gaten houden, net zoals de grote groep meiden. Ze zingen vrolijk, praten met elkaar of gillen namen. De naam die ik het meeste hoor is Harry, maar ik kan er geen gezicht bij plaatsen. Dan schalt er een stem door de intercom van het centrum. Directioners! Hier is dan het moment waarop jullie zo lang hebben gewacht. Hier zijn de jongens van Oooneeee Direeection! De meiden gillen keihard en in een reflex sla ik mijn handen voor mijn oren. Nooit, maar dan ook nooit, had ik verwacht dat er zoveel geluid uit zo’n groep zou komen. Het gordijn achter het podium schuift opzij en vijf jongens lopen het podium op. Ik maak oogcontact met een van hen en dat is het moment dat alles stil staat. Ken je dat moment in Twilight waarin Jacob voor het eerst in de ogen van Renésmee kijkt? Dat gevoel heb ik nu ook, het gevoel dat mijn wereld verschuift en ik mijn soulmate heb gevonden.

Zayn

Met een luide kreun rol ik op mijn rug en sla de wekker uit. Mijn handen breng ik omhoog naar mijn gezicht en ik wrijf in mijn ogen. Daarna verschuiven ze naar mijn haar en schud ik het door elkaar. Langzaam ga ik rechtop zitten en gaap, waarna ik mijn armen boven mijn hoofd strek en nogmaals gaap. ‘Mate, get up. We hebben een signeersessie vandaag!’ klinkt Harry’s stem van buiten de hotelkamer. ‘Ik ben al wakker!’ roep ik terug. Mijn benen slinger ik over de rand van het bed en ik sta op, om me vervolgens nog eens uit te rekken. Dan loop ik naar de badkamer van het hotel en kleed me uit. De kleren en boxer gooi ik in een hoekje (dat ruim ik straks wel op) en ik stap onder de ondertussen warm geworden stralen van de douche. Met een zucht sluit ik mijn ogen en glimlach lichtjes, genietend van de stralen op mijn getinte huid.

Gekleed in een donkere spijkerbroek, een zwarte tank top en een flanellen, mouwloos hemd loop ik de eetzaal in. Vrolijk groet ik de jongens en loop naar het buffet, waar ik een lekker ontbijtje voor mezelf pak. Met het dienblad in mijn handen loop ik naar onze tafel en ga naast Louis zitten. Hij grijnst vrolijk naar me en neemt een slok van zijn yorkshire tea. ‘Goeiemorgen, luilak.’ Ik rol mijn ogen en gebaar rond de tafel. ‘Niall is er ook nog niet, Louis. Dus noem mij niet de luilak.’ Hij grinnikt alleen maar en zet z’n kop neer. ‘Maar Zayn, Niall is al wel op. Hij is in de sportschool.’ Ik snuif. ‘Tuurlijk.’
‘Hij spreekt de waarheid, Zayn. Niall is echt in de sportschool,’ zegt Liam. Zuchtend geef ik in en begin aan mijn ontbijt. ‘Dus, wat gaan we vandaag precies doen?’ vraag ik na mijn eerste hap aan Paul, onze manager en bodyguard (en secret tourdaddy, maar vertel dat aan niemand). ‘Goed. Vandaag hebben jullie een signeersessie in het winkelcentrum een kwartier hier vandaan. Dit duurt waarschijnlijk de hele middag, waarna ik jullie meeneem naar het hotel en we wat eten, om vervolgens naar bed te gaan.’
‘Waarom zo vroeg?’ klaagt Harry, ‘ik wilde nog even uit.’ Ik rol mijn ogen naar de bandana dragende jongen en kijk weer naar Paul. Die grijnst. ‘Sorry, Harry, maar morgen hebben jullie een kleine show in datzelfde centrum als voorbereiding op jullie tour die volgend jaar start. Na morgen zijn jullie vrij om te doen wat jullie willen. Jullie kunnen je vrije tijd hier in London besteden in jullie huis. Jullie kunnen naar Bangor, maar jullie kunnen ook naar huis. Dat is aan jullie.’ We knikken als teken dat we het begrepen hebben en Paul staat op. ‘Maar voor nu, opschieten boys. We vertrekken over precies een uur.’

Dit keer ben ik niet diegene waar iedereen op moet wachten, maar is het Louis. Als hij dan eindelijk, tien minuten te laat, arriveert stappen we in het zwarte busje en rijden naar de locatie. Via een achteringang worden we het centrum in gesmokkeld, waarna we onderdak krijgen in een verbouwde boekenkraam. De middelste boekenkasten zijn verplaatst en vervangen door een tafel met eten, een paar stoelen en een bank en wat spullen voor onze visagisten en stylisten. Met een zucht zak ik neer op de bank en richt mijn blik naar mijn arm, waar ik de uitlijning van mijn Zap tattoo volg. ‘Waarom laat je de tattoo niet verwijderen, Zayn? Het doet je alleen maar pijn,’ zegt Liam zacht. Hij zakt naast me op de bank en kijkt me meelevend aan. Langzaam haal ik mijn schouders op. ‘Ik weet ’t niet, Liam. Ik bedoel, ik hield echt van der.’ Hij legt een hand over de tattoo heen. ‘Maar je moet haar vergeten, Zee. Zij is diegene die je heeft bedrogen en vernederd om je vervolgens te dumpen.’ Ik krimp ineen als een vloed van herinneringen me overspoelt, maar knik zachtjes. ‘Je hebt gelijk, denk ik.’ Hij geeft me een klopje op mijn arm en staat dan op, waarna hij naar de tafel met eten loopt en een snickers pakt. Ik zucht diep en zak achterover, waarna ik mijn ogen sluit en wegdrijf.

Nadat onze naam is omgeroepen door de intercom van het centrum lopen we achter elkaar het lage podium op. De meiden gillen en sommigen huilen en ik glimlach naar ze. Mijn ogen scannen de grote groep fans en een blij gevoel bubbelt binnen in me. Dan valt mijn oog op een meisje net buiten de groep. Ze zit op een bankje en heeft haar handen over haar oren geslagen, waarschijnlijk om het geluid van de grote groep buiten te houden. Op gegeven moment maken we oogcontact en dat is het moment dat alles stil staat. Ken je dat moment in Twilight waarin Jacob voor het eerst in de ogen van Renésmee kijkt? Dat gevoel heb ik nu ook, het gevoel dat mijn wereld verschuift en ik mijn soulmate heb gevonden.

Reacties: