FanFic.nl

Lost and damned (Severus Sneep)

Hoofdstuk 5: Keuzes

Hoofdstuk 5: Keuzes
Christina opende langzaam haar ogen, ze had geen idee hoe laat het was. Ook was Christina even vergeten waar ze was, maar na een aantal keer met haar ogen te knipperen en even wakker te worden. Begon het Christina al gauw te dagen. Ze was op het bed van Severus gaan liggen. Voorzichtig ging ze overeind zitten en zetten haar voeten op de grond. Het was erg donker in de kamer, dus pakte Christina haar toverstok van het nachtkastje om wat kaarzen aan te steken. Als het al zo donker was moest het wel erg laat zijn realiseerde Christina zich. Toen Christina eindelijk wat kaarzen aan had gestoken en weer wat kon zien keek ze de kamer eens goed door. Het was wel erg duidelijk dat Severus niets anders deed dan slapen in zijn kamer want er waren amper meubels of spullen te zien. Er stond dan ook alleen een tweepersoons bed, een nachtkastje met een foto van hem en Melian erop en een kast waarvan Christina dacht dat er kleding in zat. Ook zag ze nog een deur die haar eerder niet was opgevallen, nieuwsgierig keek Christina stiekem door het sleutel gat van de deur en zag toen een simpele badkamer Christina haalde haar schouders op en nam aan dat Severus meer in zijn kantoor leefden dan in zijn kamer. Voorzichtig liep ze naar de deur toe die naar Severus zijn kantoor lijden. Rustig deed ze de deur open en door wat ze daar aantrof wist ze wel zeker dat het al laat was. Ze glimlachte bij de aanblik van Severus die boven op een boek vredig lag te slapen. Christina wilde Severus niet wakker maken, maar ze was bang dat hij het koud zou hebben. Voorzichtig pakte ze zijn mantel van de kapstok en sloeg die zo voorzichtig mogelijk om hem heen. Christina glimlachte even toen ze keek naar hoe Severus sliep en ze hoopte maar dat ze hem niet wakker had gemaakt, maar opeens zonder waarschuwing schoot Severus overeind en drukte haar tegen de muur aan met zijn hand om haar keel hij keek geschrokken en verward uit zijn ogen, alsof hij verwachtten dat er iets heel ergs zou gebeuren. "Severus! Ik ben het! Christina! Laat me los ik stik!"Zei Christina met gedempte stem doordat ze geen lucht kreeg. Severus leek weer bij zinnen te komen en liet haar geschokt los en hij keerde haar de rug toe. Hoe had hij dit kunnen doen? Hij had een leerling zomaar aangevallen...als Perkamentus dit hoorden kon hij gelijk vertrekken. Het was niet zijn bedoeling geweest, maar dat was geen excuus. Severus schraapte zijn keel. "Het spijt me, het is beter als je gaat mevrouw Zwarts."Zei Severus kil en afstandelijk. De Severus die Christina meestal zag was nergens te bekennen. "Severus, wat is er?"Vroeg ze bezorgt aan hem. "Het is professor Sneep voor jou, mevrouw Zwarts, ik ben jou leraar en dat moet je niet gaan verwarren."zei Severus afstandelijk en hij keek haar kil aan, alsof hij haar gedachten kon lezen maar ook of hij zich ergens voor afsloot. "Maar Se-" begon Christina, maar Severus onderbrak haar "Het is al veel te laat en u moet terug naar uw kamer." "Severus ik wil dat je me verteld wat er aan de hand is...de afgelopen twee weken sinds je me hebt gered noem ik je al Severus buiten de lessen om en nooit heb je er wat van gezegd. Wat is er gebeurt wat heb ik verkeerd gedaan?" De tranen branden in haar ogen "Het is beter om nu te gaan mevrouw Zwarts of wilt u dat ik 50 punten van Griffoendor aftrek?"Zei Severus zo dreigend dat Christina bang begon te worden. De tranen sprongen in haar ogen, ze pakte snel haar mantel van de stoel en liep weg, ze moest terug naar haar kamer, want na vandaag hoefde ze niet meer terug naar de ziekenzaal. Al het verdriet dat ze vandaag had gevoeld kwam weer naar boven, maar nu was ze nog verdrietiger ze snapte gewoon niet wat ze had misdaan, waarom Severus opeens zo erg was omgeslagen. Het liefste wilde Christina nu naar Melian gaan maar gezien de tijd lag Melian vast wel te slapen. Christina merkte dat ze niet kon stoppen met huilen, zo kon ze de slaapzaal niet in dan zou ze alleen maar de rest wakker maken. Christina liet zich vallen op een stoel in de leerlingenkamer ze trok haar benen omhoog, sloeg haar armen over elkaar op haar benen en begroef daarin haar gezicht. Ze probeerde te stoppen met huilen, maar het wilde maar niet lukken, ze voelde zich bang, bang dat ze Severus voor altijd als vriend zou kwijt raken.

Toen Christina weg was sloeg Severus met zijn vuisten keihard tegen de muur, hij had zojuist een van de weinige personen die hij had waarschijnlijk voor goed uit zijn leven geband. En niet omdat hij het wou, maar omdat hij haar niet kon vertellen wat er aan de hand was. Niemand behalve Melian wist dit en niemand zou dat ook ooit weten als het aan hem lag. Severus keek naar zijn handen en zag dat hij zijn knokkels open had geschaafd aan de muur. Severus kon zichzelf eigenlijk wel voor zijn kop slaan. Hij had net zo goed wat anders kunnen vertellen. Hij had haar in ieder geval niet op zo een brute manier hoeven wegsturen, maar zo als zo vaak zaten zijn emoties hem in de weg en wilde hij zo min mogelijk van zichzelf bloot geven. Hij bedacht zich dat er waarschijnlijk niets meer aan te doen viel, behalve het aan Christina te vertellen maar dat kon niet, dat was geen optie. Hij besloot dat hij maar beter naar bed kon gaan, en proberen om Christina als vriendin gewoon maar te vergeten. Het kon ook hellemaal niet dat hij als leraar bevriend zou zijn met een leerling. Wat dacht hij wel niet? Severus liep vanuit zijn kantoor naar zijn slaapkamer, trok daar een grijs nachthemd aan en liep naar de badkamer. Waar hij het bloed van zijn handen wasten. Severus bekeek zichzelf in de spiegel en kwam weer tot de conclusie hoe erg hij zichzelf eigenlijk wel niet haatten. Het enige wat hij deed was de mensen waar hij om gaf kapot maken. Lily was ook door zijn schuld dood, en door zijn schuld was een kind nu wees. Severus voelde zichzelf erg rot toen hij nadacht over alles wat hij had gedaan. Hij ging in bed liggen waar hij nog een paar uur wakker lag en nadacht over al het slechts wat hij had gedaan en wat er allemaal voor slechts gebeurt was door zijn schuld…
De volgende ochtend lag Christina in haar eigen bed op de slaapzaal van Griffoendor. Ze had de helle nacht niet meer geslapen sinds de ‘ruzie’ met Severus, of wat het dan ook was. Christina snapte nog steeds niet wat er nou gebeurt was en waarom hij opeens zo boos op haar geworden was. Opeens voelde Christina een hand op haar schouder, ze schrok. “Sorry Chris, ik wilde je niet laten schrikken maar het is tijd om op te staan.”hoorde ze Melian zeggen. Christina knikte afwezig en kwam overeind. “Je ziet eruit alsof je rechtstreeks uit de hel komt Chris.”Merkte Melian droogjes op. “En bedankt voor het compliment Melian, het is nou niet bepaald regenbogen en zonneschijn als je net uit bed komt.”Mompelde ze geïrriteerd terug. Christina had duidelijk een ochtend humeur. “Zooo….iemand heeft een ochtend humeur hierzo..” Melian zag de dodelijke blik in Christina haar ogen en besloot maar gewoon even niets meer te zeggen en Christina gewoon even te laten gaan soms was dat met Christina maar het beste of ze was instaat om je nog net niet letterlijk op te eten. Niets gevaarlijker dan een Zwarts met een ochtend humeur. Rustig maakte Melian zich klaar voor het ontbijt en de lessen, soms keek ze naar Christina of alles wel goed ging maar die was zich gewoon aan het aankleden. Melian ging er maar vanuit dat ze gewoon slecht geslapen had ofsow, ondertussen dacht ze aan Remus. Elke keer als ze aan hem dacht voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte en een kriebel in haar maag. Ze wist nog steeds niet wat ze nou moest doen. Hij had haar gekust dus dan moest hij haar toch leuk vinden?! Melian had dringend raad nodig. Aan Christina had ze momenteel vrij weinig, maar aan Severus kon ze het ook niet vragen die zou toch alleen maar zeggen dat ze zo ver mogelijk van Remus vandaan moest blijven omdat Severus hem haatte. Melian voelde zich erg schuldig dat ze Remus zomaar had achtergelaten, maar ze had gewoon echt nog even tijd nodig om te bedenken wat ze nou moest doen, of ze Remus nou echt, echt, écht leuk vond of dat het maar een bevlieging zou zijn. Ze besloot Christina later wel om raad te vragen als ze wat vrolijker was, precies toen ze dit dacht keek ze Christina even aan en bij het zien van haar verdrietige gezicht wist Melian dat dat nog wel even kon duren misschien moest ze in de tussen tijd Remus toch maar even iets laten horen. “Kom je Chris? we missen het ontbijt nog.” Besloot Melian, Christina toch maar even te herinneren toen ze zag hoe erg ze liep te treuzelen. “Ik ben al klaar.”zei Christina verdrietig. Melian keek even verbaast ze had weer een snauw verwacht, niet dat Chris verdrietig zou klinken. Melian besloot maar niet te vragen als Christina erover wou praten zou ze dat zelf wel doen in plaats daarvan klopte Melian even troostend op haar schouder en liepen ze samen naar het ontbijt.
Severus zat rustig zijn ontbijt te eten in de grote zaal. Nog steeds piekerend over het gebeuren met Christina, hij snapte maar niet waarom het hem zo bezig hield wat er gebeurt was vannacht en waarom hij zich er zo rot over bleef voelen dat hij Christina had weg gestuurd. Hij nam een slok van zijn koffie, een net iets te grote slok waardoor hij zich verslikte en koffie op zijn gewaad knoeide. Severus kon zich er nog net van weerhouden om niet te gaan vloeken. great day dacht Severus bij zichzelf. Hij had een serieus slaap te kort, had koffie over zichzelf geknoeid waardoor hij zich weer moest gaan verkleden voor de les, bleef zich maar rot voelen over wat er met Christina was gebeurt en tot overmaat van ramp moest hij ook nog eens de dag beginnen met twee les uren aan Christina.
Melian en Christina gingen naast elkaar aan de tafel van Griffoendor zitten. Tot Melian’s verbazing verscheen er opeens een briefje op haar bord, ze vroeg zich af van wie die kan. Snel vouwden ze het briefje open en las wat erop stond geschreven, haar hart sloeg weer een slag over toen ze zag van wie het briefje kwam.
Beste Melian,
Ik denk dat we na gisteren wel het een en ander te bespreken hebben, als je me tenminste nog wilt spreken. Daarom wacht ik in de drie bezemstelen tot 11:00 uur op je. Ik hoop dat ik je zie voor die tijd, anders ga ik ervan uit dat je me helaas niet meer wilt spreken en dat zou ik erg betreuren.

Groetjes Remus.

Tuurlijk wil ik je nog spreken! Dacht Melian verontwaardigt bij zichzelf. Ze was ervan bewust dat Remus dat natuurlijk niet kon horen maar goed. SHIT! Ik heb dan gewoon les! Najah pech gehad dit gaat voor! Melian realiseerde zich alleen niet dat de eerste les van haar broer was en hij zou zeker tot op de bodem gaan uitzoeken waar ze was. “Chris, ik moet even weg. Ik beloof dat ik je later alles vertel!” zei Melian tegen Christina en voor Christina kon antwoordden renden Melian al weg. Op naar zweinsveld! Het kon haar niet schelen wat voor straf ze hiervoor zou krijgen maar ze wist zeker dat het het waard zou zijn. Zonder dat Melian het echt besefte had ze haar keuze al gemaakt. Ze was verliefd op Remus Lupos en dat zou ze hem gaan vertellen ook! Melian had een grijns op haar gezicht die ze er niet meer afkreeg. Ze voelde hoe haar hart als een gek van de opwinding tekeer ging.

Christina keek geschrokken op, ze wou reageren op wat Melian zei maar die was al weg voor ze de kans had. Christina zuchtte nu moest ze alleen veder ontbijten en naar haar eerste les. Welke les had ze eigenlijk vroeg ze zichzelf af. Ze keek op haar rooster ze voelde hoe haar maag zich van binnen omdraaiden. Haar eerste les was natuurlijk weer toverdranken, ze moest natuurlijk de dag beginnen met de leraar waarmee ze ‘ruzie’ of wat het dan ook was had. Kan deze dag nog beter? Nu had Christina hellemaal geen honger meer ze besloot het ontbijt gewoon maar over te slaan, pakte haar spullen en ging op weg naar de kerkers. Daar aangekomen keek ze op haar horloge, ze gromde. Ze was bijna een uur te vroeg. Het zat ook allemaal niet mee vandaag. Christina liet zich langs de muur naar de grond zakken, ze kon beter even gaan zitten als ze nog een uur moest wachten, droevig keek ze voor zich uit. Ze bleef zich maar afvragen wat er gisteren nou precies gebeurt was tussen haar en Severus waarom was hij nou zo boos? Ze kon het maar niet los laten.

Severus ging vast terug naar de kerkers om een schoon gewaad aan te trekken. Hij merkte dat hij steeds chagrijniger werd. Toen hij de trappen van de kerkers afliep struikelde hij bijna over iets of iemand. Wat zijn humeur er absoluut niet beter op maakte. Hij keek om en zag dat het een leerling was. “Ik weet dat de jeugd van tegenwoordig het een en ander aan hersens ontbreekt maar is het zo moeilijk te bedenken dat je niet onderaan de trap waar mensen op en af moeten lopen moet gaan zitten dom kind?”Vroeg Severus kil, woedend draaiden hij zich om. Toen had hij spijt van zijn woordkeuze. Het was Christina geweest waarover hij struikelde. Severus werd een beetje bang van hoe dodelijk Christina hem aan keek maar dat liet hij niet merken.

Auw! dacht Christina toen ze een schop tegen haar rug voelde. Ze merkte hoe iemand bijna over haar struikelde toen ze opkeek zag ze meteen dat het Severus was. Ze hoorde wat hij tegen haar zei en het voelde alsof hij haar zojuist neerstak met een mes. De tranen sprongen in haar ogen. Tot gister avond waren ze nog vrienden geweest, gister nacht kregen ze de ‘ruzie’ en nu deed hij al zo tegen haar. “Misschien moet u gewoon uitkijken waar u loopt professor Sneep!”Riep Christina vel terug, de laatste twee woorden sprak ze spottent uit. “En als ik toch al zo dom volgens u ben kan ik net zo goed u les overslaan.” Voegde ze er dodelijk aan toe na dit gezegd te hebben pakte ze haar tas op en maakte ze aanstalten om te gaan.
“Als u dat doet mevrouw Zwarts ben ik genoodzaakt aan professor Anderling uw afdelingshoofd te vertellen dat u spijbelt, punten van uw afdeling te halen en uw strafwerk op te geven.” Antwoordden Severus kil, hij wilde niet zo tegen haar doen, maar een grootte mond dulden hij niet van geen enkele leerling en spijbelen ook niet. Christina moest niet gaan denken dat zij als Griffoendor leerling hierin een voorkeurspositie genoot. Die hadden alleen de zwadderaars. “Ga u gang.”Snauwde Christina tegen hem en voor hij nog wat kon zeggen renden ze weg.

Severus bleef verbouwereerd achter hij had niet verwacht dat ze er echt vandoor zou gaan. Geweldig, deze dag word steeds beter! Dacht hij, grommend liep hij weg naar zijn kamer om daar een schoon gewaad aan te trekken. Later zou hij wel bedenken wat hij hiermee moest doen en of hij echt zijn dreigement wel zou uitvoeren. Sneep snapte er niks meer van waarom twijfelde hij opeens aan alles. Normaal zou het hem meer dan duidelijk zijn geweest wat hij nu moest doen. Piekerend liep hij zijn kantoor binnen en kon de gedachte maar niet loslaten.

Melian was aangekomen bij de drie bezemstelen, waar ze Remus aan een tafel zag zitten hij was de ochtendprofeet aan het lezen. Ze voelde haar hart weer een slagje overslaan. Remus zat onder de littekens in zijn gezicht. Ze wist van haar broer dat hij een weerwolf was. De littekens waren niet lelijk, ze vond het juist erg aantrekkelijk. Melian voelde hoe haar handen begonnen te zweten van de zenuwen ze was toch ergens wel bang voor wat Remus ging zeggen. Rustig liep ze naar de tafel waar hij zat te lezen. “Heey”Zei Melian zwakjes. Remus glimlachte en ergens leek hij opgelucht dat ze was gekomen. “Heey, ga zitten.”zei hij vriendelijk. “Wil je wat drinken?” Melian schudde haar hoofd ze was veel te zenuwachtig om wat te drinken rustig ging ze zitten en wachtte ze af wat hij tegen haar ging zeggen. “Melian het spijt me van gisteren ik had je nooit mogen zoenen.”zei Remus hij liep rood aan. Melian schrok dit had ze niet verwacht, ze had een liefdesverklaring verwacht! Geen verontschuldiging! Ze wilde al in protest gaan maar Remus hief zijn hand op ten teken dat hij nog wat wou zeggen. “Ik vind je leuk Melian, écht leuk als je snapt wat ik bedoel. Maar het kan niks worden, je broer heeft je vast wel ooit over mijn ehm…probleempje vertelt neem ik aan? “vroeg Remus. Melian zuchtte opgelucht, ze snapte al waar dit heen ging Remus wou niets met haar omdat hij zichzelf als weerwolf te min vond. Nou Melian zou hem wel eens even goed van die gedachte af brengen. “Remus..”begon Melian een beetje verlegen. “Ja, ik ben op de hoogte en mij maakt het niets uit dat je dat hebt dat hoort gewoon bij je dat is gewoon wie je bent en ik kan daar mee leven, we vinden onze weg daar wel in. Ik vind je ook écht leuk Remus en ik laat dat niet verpesten door een probleempje. “zei ze lief, maar toch ook nog steeds verlegen ze schrok er zelfs van dat ze dit durfden te zeggen. Ze werd rood en keek meteen naar de grond. Remus glimlachte hij had dit antwoord eerlijk gezegd niet verwacht. Verliefd keek hij haar aan, misschien moesten ze het inderdaad gewoon maar proberen, wie weet kon dit echt lukken. Remus boog vragend voorover om Melian te kussen hij wachten af tot ze naar hem toe kwam. Melian voelde weer hoe haar hart een slagje oversloeg toen Remus naar haar toe boog, het was duidelijk wat zijn antwoord was. Ze onderdrukte een gilletje van blijdschap en boog ook voorover ze kuste hem gepassioneerd op de lippen en voelde hoe hij haar terug kusten. Melian was zo blij dat ze als ze nu niet met Remus aan het zoenen was op de tafel ging staan dansen van blijdschap.

Reacties: