FanFic.nl

The funeral of Severus Snape

Hoofdstuk 2: Safeguard to paradise

Hoofdstuk 2: Safeguard to paradise

“Ik wil nu graag het woord geven aan Christina, de vrouw van Severus.”Zei Minerva rustig en kalm. Ze keek hoe Christina, Luthien van haar schoot op de stoel neer zetten en naar voren liep. Ze begon rustig te spreken. “Severus, mijn geliefde man, ik weet dat je er een hekel aan hebt als iemand toespraken over je houd, daarom zou ik het kort houden, ik hou van je. Je was en bent nog steeds één van de meest belangrijke personen in mijn leven, ik zal je erg missen.
Je was mijn steun, toeverlaat en beste vriend. Bij de meest onmogelijke dingen hielp je me, hoe moet ik nu ooit zonder je?” even pauzeerde Christina om de tranen weg te slikken.
“Ik zie al voor me hoe je zegt dat ik het zonder je zelfs beter zal redde dan met je, maar dat is niet waar.”Zei ze, even glimlachte Christina toen ze dacht aan haar echtgenoot. “Ik zal nu een liedje voor je zingen, waarvan ik wist dat je hem mooi vond, toen we nog jong waren. Hopelijk doe je dat nog steeds.”Christina schraapte haar keel en wachten tot de band begon te spelen, daarna zong ze rustig met een mooie zuivere stem.(Liedje is van de band Epica-Safegaurd to the paradise, zo zingt Chris het)
“ Memories that fade away
Have not left their mark
But truth live on every single day
In many different ways

It’s the truth between his cunning lies
That hands him his suspicious alibis
Persuading with your forms will never be the way to our destiny

Suddenly we’ve lost the force
To close our cursed doors
No one seems to realize
that wolves are in disguise

It’s the truth between his cunning lies
That hands him his suspicious alibis
Persuading with your forms will never be the way to our destiny

Your engine was so strong
But the road was just too long
Hope is not the end
So never lose the faith

As long as we can say
"They can never take away
Our freedom the most precious thing we’ve ever had
The reward from the blood we’ve ever shed"

His quest for higher truth
Life of eternal youth has just begun
In spite your way along the road

Many virgins wait for him to come
Persuading with your force will never be the way to our destiny
Our destiny”

Langzaam stierven de klanken van de prachtige melodieën weg. Het liedje had vele leerlingen en bijwoner’s van de begrafenis vochtige ogen bezorgt of huilde zelfs.
Christina ging rustig zitten die zich blijkbaar de helle tijd met veel moeite had weten in te houden. Ze barste nu weer in snikken uit. Precies toen professor Anderling weer wou spreken stond Christina onverwachts op. Ze liep naar de kist toe en legde er wat in, niemand zag wat. Rustig pakte ze de hand van Severus en haalde er een ring vanaf. Die ze om een ketting om haar hals deed, waar precies zo zelfde ring, maar dan kleiner aan hing. Harry nam aan dat het haar trouwring was.
Christina boog rustig naar het lichaam toe en drukte een zacht kusje op de lippen. Even bleef ze er nog naar kijken streek ze door het haar van Severus en over zijn wang. Daarna liep ze met gebogen hoofd terug naar haar plaats. Waar Luthien nog steeds samen met Melian zat.

Melian veegde haar tranen weg, nu was de tijd aangebroken dat zij moest spreken. Melian had er uren aangewerkt. Ze stond op en liep naar de plek waar Anderling stond. Ze keek eventjes naar haar en legde toen haar blaadje op de standaard waar nog meer blaadjes lagen. “Lieve Severus.” Begon Melian. Ze haalde weer even diep adem en je kon aan haar zien dat ze het gewoon heel moeilijk vond om niet nu te gaan huilen. “Toen ik hieraan begon, dacht ik terug aan onze jeugd, die niet al te gemakkelijk is geweest. Vooral niet toen onze ouders om het leven kwamen. Jij bent degene die er altijd voor me is geweest, die me altijd gesteund heeft…die voor me zorgden en me in huis nam, zelfs toen je getrouwd was en een kindje had. Nu ben ik je opeens kwijt.” Melian stopte even en ze veegde ruw haar tranen weg. “Ik wil je daar enorm voor bedanken. Mijn lieve broer, mijn grote steun. Toen ik ook naar Zweinstein ging, wat alweer een hele tijd geleden is, toen kwam jij me altijd helpen bij dingen zoals huiswerk. Die dagen waren geweldig. Tot dat je van school ging en dooddoener werd. Ik huilde en huilde erom, maar je had je beslissing al gemaakt. Christina had het je inmiddels al vergeven. Later, toen je begon te spioneren voor Perkamentus, vond ik dat je het goedgemaakt had en dacht ik dat Voldemort je niets meer zou doen.. Maar ik had het mis, flink mis. Nu ben je er niet meer. Lieve Severus, je zal altijd in mijn hart blijven, waar je ook bent.” Zei Melian snikkend.
(dit stukje is geschreven door MissSnape, dankje!)

Luthien liep naar voren toen Melian weer zat. Ze schraapte haar keel. Integenstelling tot haar tante en moeder kon zij niet haar tranen in houden. Met schorre stem sprak zij:
“Papa, ik had nooit verwacht jou al zo snel te moeten verliezen, nooit had ik verwacht dat jou zo iets zou overkomen. Min of meer had ik altijd gedacht dat je onschendbaar was, onverwoestbaar. Dat jou niets kon overkomen. Nooit was bij me opgekomen dat dat wel kon.”
Even pauzeerde Luthien toen ze niet meer uit haar woorden door het verdriet kon komen.
“Papa….je was er altijd voor me, je wist het altijd als er wat mis met me was, altijd wist je me te troosten, op te beuren. Je wist precies wat je moest zeggen…”
Luthien sloeg even haar handen voor haar ogen en huilde weer zo erg dat ze niet kon praten.
Professor Anderling liep naar haar toe en legde troostend haar handen op de schouders van Luthien.
Ze ademde even diep in en uit en sprak toen weer.
“Jij hebt me alles geleerd wat ik weet, als ik bang was, was jij de gene die me gerust stelde… toen mama in coma lag heb jij hoe zwaar het je ook viel, omdat wij niet wisten of mama het zou overleven voor me gezorgd. Nooit hoe slecht je je ook voelde heb jij mij één dag verwaarloost of aan me lot overgelaten, nee je maakte altijd eten voor me of wat dan ook.”Haar stem sloeg over van de emotie.
“Ik verwachten dat je er altijd voor me zou zijn, jij en mama allebei, ik weet niet hoe ik en mama het kunnen redde zonder je….je was er altijd…als je terug naar Zweinstein ging voor je werk waren ik en mama, en tante Melian zelfs er altijd al hellemaal kapot van, maar nu je niet meer terug komt, nu je hellemaal weg bent-“Luthien raakte hellemaal overstuur. Het was duidelijk dat zij niet instaat was haar toespraak te vervolgen dus stonden Melian en Christina op. Samen met professor Anderling hielpen zij haar te gaan zitten op de stoelen.

Harry voelde medelijden met de drie vrouwen. Het was duidelijk dat professor Sneep bij hun een belangrijke en grote rol had gespeeld. Al had hij zelf nooit echt sympathie gevoeld voor Severus Sneep. Toch voelde hij het verdriet met de vrouwe mee en wenste hij vurig dat Severus Sneep nog leefde. Al had hij nooit echt met hem overweg gekund, maar na de herinneringen die hij had gezien van Severus Sneep, was hij anders tegen hem aan gaan kijken. Hij was de moedigste man die Harry ooit zou kennen.
Harry had de herinneringen van Severus weer terug in de flacon gedaan. Omdat hij de herinneringen had willen bewaren, maar nu overweeg Harry de flacon aan zijn dochter te geven. Stiekem wist hij van binnen dat zij er meer recht op had.
Hermelien leek het zelfde te denken.
“Harry je moet hun de flacon geven.”Zei ze zachtjes.
Harry knikte en stond op, tot verbazing van iedereen liep hij naar voren naar de vrouwen toe. Hij slikte even iets moeilijks weg en voelde zich rood worden onder al die aandacht.
De drie vrouwen keken hem verbaast aan.
“Ik was erbij toen het gebeurde….”Sprak Harry zachtjes. Hij haalde de flacon uit zijn mantel. “Hij gaf me dit, ik denk dat jullie er meer recht op hebben.” Hij stak de flacon naar hen uit. De vrouwen keken eerst verbaast maar toen pakte Christina de flacon aan. “Bedankt.”Zei ze zachtjes.
“Dit betekent erg veel voor ons” viel Melian haar bij.
Luthien knikte ten teken dat ze het daar mee eens was. Ze was niet instaat meer te praten.
Harry liep terug naar zijn plaats en Minerva keek naar het publiek.
“nu is er tijd om afscheid te nemen, over een half uur zal de kist vereeuwigd worden.”zei Minerva rustig.
Harry keek verbaast naar Minerva, maar wist dat al snel dat in de toverwereld kisten niet altijd ten gronden gingen.
Harry zag een jonge met rood haar richting de vrouwe lopen. Hij herkende hem meteen als Charlie Wemel.
“Huh wat doet Charlie hier?”Vroeg Ron verbaast.
Ze keken nog verbaasder toen Charlie zijn armen om Luthien sloeg.

Luthien snikte tegen Charlie aan, ze was blij dat hij gekomen was. “Dank je dat je gekomen bent.”Zei Luthien. Luthien deed sinds een jaar een opleiding in Roemenië. Ze was eigenlijk te jong, maar door de lessen die ze van haar vader had gekregen liep ze veel te erg voor om naar Zweinstein te gaan en mocht zij al aan een opleiding beginnen. Ze zat in dezelfde groep als Charlie en vanaf de eerste dag waren ze de beste vrienden geweest.
“Ik heb een tijdje vrij.”Zei Charlie zachtjes. “Ik blijf voor jou dus een tijdje hier.” Hij streek even door haar raven zwarte haren en keek zijn beste vriendin aan.
“Dank je. Dat betekent veel voor me.”zei ze zachtjes tegen hem, ze kalmeerde al iets meer. “Sorry dat ik niet eerder naar je toe kon komen.”Zei hij. “Het maakt niet uit.”Antwoordde Luthien meteen.
“Kom, je moet afscheid nemen.”Zei Charlie opeens tegen haar. Christina en Melian stonden al bij de kist.
“Ik wil geen afscheid nemen!”Bracht Luthien er meteen tegen in.
“Het moet anders krijg je spijt.”
Luthien wist dat Charlie gelijk had. Rustig liep ze met hem naar de kist en drukte ze een zoen op Severus zijn voorhoofd. “Ik ga je zo erg missen papa.”Zei ze, ze legde een witte roos in de kist, en een ketting. Haar favoriete ketting.
Ongeveer vijfentwintig minuten stond Luthien bij de kist. Haar moeder had er al vanaf het begin gestaan en Minerva riep rustig dat het tijd was.
De priester las een stukje tekst over moed voor en keek daarna naar de kist.
“Mea curlpra trlos mori dodos!”Riep hij en een zwarte straal schoot uit zijn toverstok.
Die hij getrokken had. De kist veranderde in een zwart marmer. Waarop de vlag van Zwadderich stond. Christina trok haar toverstok. Nonverbaal zetten ze in zilveren letters met veel moeite een tekst op het graf.
Hier rust Severus Sneep, schoolhoofd van Zweinstein, geliefde echtgenoot, vader en broer, die zijn leven heeft geven om andere te redden.
Harry zag pas later dat de tombe van zwart, naast de inmiddels herstelde witte tombe van Perkamentus stond.
De bos met rode en zwarte rozen lag inmiddels op de kist. De witte roos, zat erin, samen met het gene dat Christina in de kist gelegd had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.