FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

I became their ally.

Een klein meisje keek toe hoe de leerlingen een voor een gesorteerd werden over de afdelingen. Ze was als een van de laatste, dapper liep ze naar voren toen professor Anderling haar naam riep. Ineens kalm, haar lot onder ogen ziend nam ze plaats op het krukje en zakte de punthoed over haar ogen. Niet lang erna riep die al luidkeels "Huffelpuf!"
Direct stond ze op en gaf ze de hoed terug aan het hoofd van Griffoendor en nam ze plaats aan de tafel waar men voor haar juichten. Opgelucht dat het voorbij was lachte ze om het applaus, ze was welkom.

"Mama?"
"Ja?"
"Ik heb de brief van Zweinstein gekregen met de PUIST uitslagen."
"O, mooi, en hoeveel PUIST'en?"
"Alle vakken één,"
"Mooi,"
Een wat oudere vrouw met donkergrijs haar, een bleek gezicht had niet opgekeken gedurende het gesprek. De dochter draaide zich weer om, sloot de deur van de studeerkamer en sjokte voor de zoveelste keer teleurgesteld naar haar kamer. Haar ouders hadden zelden tijd voor haar. Als die tijd er was dan eindigde het negen van de tien keer met ruzie en een flink aantal nieuwe blauwe plekken. Maar Georgina, of Goerge zoals veel mensen haar noemden, zette elke keer weer de teleurstellingen van zich af. Haar ouders hadden niet teruggeschreven toen ze op haar elfde trots had vermeld in het huis van familie terecht te zijn gekomen, niet toen ze haar eerste proefwerk terug kreeg met een U in de scorelijst, niet toen ze met de hoogste cijfers van haar klas overging naar het tweede jaar, niet toen ze voor al haar vakken een Uitmuntend haalde voor haar SLIJMBALLEN, niet toen ze een baantje had aangeboden gekregen van de Minister zelf, en ook nu kreeg ze geen enkele reactie. Georgina sloot de deur van haar kamer, tranen had ze niet meer.



Regen stroomde langs haar kraag haar gewaad in, maar ze merkte het niet. Met een gebogen hoofd liep ze over de vrijwel verlaten straat. Haar gedachten waren bij haar einddoel, haar eigen flatje. Ze was moe, boos, koud en verbitterd, ze verlangde naar een warm bad en een kop chocola of thee.
De afgelopen dag was lang en zwaar geweest. Georgina werkte nu op het Department van Internationaal Magisch Wetsbureau, een plek die ze zowel haatte als van hield. Vandaag was er een vergadering geweest waar ze als assistent van baas, het hoofd van haar afdeling, had deelgenomen. Tevens had ze een tiental wetsovertreders waarschuwingen gegeven, een tiental rollen perkament moeten doorspitten voor een nieuwe wet met buitenlandse tovenaars, die ervoor moesten zorgen dat die niet Engeland binnen konden komen, zolang Voldemort actief was. Georgina schudde haar hoofd en focusde zich op het lopen in de regen. Ze had gehoopt dat het haar wat beter deed voelen, maar het tegendeel bewees zich. Al was dat voor het eerst, meestal vrolijkde de regen haar juist op.
Een luide Beng! deed haar opschrikken uit haar gedachten. Ze keek omzich heen, het was duidelijk het geluid van een verdwijnselend of verschijnseld persoon. De jonge heks trok haar vertrouwde wapen, een vierendertig komma acht centimeter tellend stokje. Ze drukte zich tegen een, natte, muur aan en keek behoedzaam door de druiligere regen heen, maar zag niemand. Voorzichtig maakte ze zich los van de muur en liep verder, ze was bijna thuis. Ze stak een weg over, nadat ze behoedzaam om het hoekje van het gebouw had gekeken, maar omdat er niks te zien was geweest was ze het trottoir afgestapt en overgestoken. Achteraf wou ze dat ze dat niet had gedaan...



"Ik weet het." Een blonde jongen dook voor de zoveelste keer op uit de schaduwen. "Het is hier beneden niet echt aangenaam, zeker niet met die schreeuwlelijkerds hier naast," hij keek op haar neer, met in zijn ogen een blik dat op spijt leek, "maar mijn Heer laat je pas boven toe als je je bedenkt en met hem wilt praten." De jongen zette een bord koude, verlepte soep neer. "Praten, waarover?" haar stem was schor bij het gebrek aan water en warmte. "Over jou, over ons, de dooddoeners, over de oorlog, het Ministerie en nog wat andere zaken." antwoordde hij kalm en krabbelde weer overeind. "Ik heb al gezegd dat ik best wil praten, maar dat ik geheel geen informatie heb die hij nog niet weet." antwoordde zij eveneens kalm. "Ik zal het zeggen," de kerkerdeur sloeg met een hard klap dicht en de grendels schoven ervoor. Rillend trok Georgina zich terug bij het kleine lichtje en trachtte zich warm te houden.
Ze dacht aan haar werk, waar ze haar niet eens zouden missen, aan haar ouders waar ze al twee jaar geen contact meer mee had, aan haar buren die het gewend waren dat ze regelmatig een poosje verdween. Ze zuchtte, het enige wat ze nu miste was het warme bad dat ze nooit had kunnen nemen.



De deur ging weer open, maar ze reageerde niet meer. De kou had haar overgenomen. Een felle lichtflits deed haar zwakjes opkijken. "Neem haar mee naar boven," klonk een hoge, kille stem ver weg. Georgina protesteerde niet maar hielp ook niet mee toen twee paar, niet zachtzinnige, handen haar overeind trokken en de koude kerker uitliepen. Ze merkte vaag dat ze een trap opliepen, haar benen schuurde langs de treden. Intuitief tilde ze haar benen op, de handen hielden haar beter overeind en liepen wat langzamer zodat ze makkelijker, veiliger en minder pijnlijk boven kwamen. Ze brachten haar naar een grote ruimte die nauwelijks lichter was als de ruimte beneden, maar wel aanzienlijk warmer. Kippenvel trok over haar lichaam toen de warmte tot op haar botten doordrong. Ineens lieten de handen haar los, even zwaaide ze heen en weer maar viel toen verzwakt op de houten vloer.
"Het spijt mij als je je bezeerd hebt," klonk dezelfde hoge, kille stem die ook in de kerker geklonken had. De bruinharige vrouw hijgde, niet in staat zijn excuus te ontvangen. "Ik heb begrepen van je bewaker dat je bereid bent met me te praten?" Georgina die nog altijd op de grond lag opende zwakjes haar ogen en knikte trillerig. "Je hoeft me niet meer te vrezen, Georgina...de pijn is voorbij." Hij hief zijn toverstaf, een zwiep, een warm gevoel raasde door haar lichaam. Ze voelde zich weer sterker worden. Na een lange stilte sprak de Heer van haar bewaker weer, "Ga zitten, meisje. Dat praat makkelijker." Voorzichtig, haar eigen lichaam nog niet helemaal vertrouwend, duwde ze zich overeind. "Ik heb begrepen van Draco, je bewaker, dat je op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus hebt gezeten?" Georgina die niet wist wat te zeggen knikte enkel. "In Huffelpuf als ik het wel heb?" Weer knikte ze, verward, hoe wist hij dat?
"Mis je de school?" hij was uit zijn hoge, zwarte, stoel opgestaan en liep nu rondom haar, "Nee," antwoordde ze zacht, schor, pratend. "Niet? Waarom dan wel niet?" hij klonk oprecht verrast. "Waarom zou ik het moeten missen? Heer?" fluisterde Georgina raspend. "Omdat het wellicht een goede tijd voor je was." antwoordde hij fijntjes terwijl hij voor haar hurkte,
"Goeie tijden heb ik niet gekend, Heer."
"Mag ik vragen wat daartoe de reden is geweest?" zijn woorden waren beleefd, maar de toon liet nieuwsgierigheid weerklinken.
"Ik heb er nooit vrienden gehad, Heer."
"En je studie zelf? Liep die goed?"
"Ja, Heer."
"Hoeveel SLIJMBALLEN en PUISTEN heb je gehaald?"
"Elf SLIJMBALLEN en zeven PUISTEN, Heer."
"Hoe voelde je op Zweinstein?"
"Opzij gezet, Heer."
"En thuis?"
"Het zelfde, Heer."
"En op je werk?"
"Ook, Heer."
"Verlang je naar aandacht?"
"Aandacht, Heer?"
Langzaam kwam haar stem terug, de spreuk die de man voor haar had gebruikt deed haar goed.
"Heb je ooit verlangt naar een moment van onverdeelde aandacht?"
"Soms, Heer, niet altijd."
"Heb je ooit verlangt naar erkenning voor je daden?"
"Ja, Heer."
"Zou je alles doen om die erkenning te krijgen?"
"Nee, Heer,"
"Wat zou je nooit willen doen?"
"Hen vergeven voor de pijn die ze me hebben aangedaan, Heer."
"Zou je ze kunnen doden, mocht dat nodig zijn?"
"Dat hangt af van de situatie, Heer."
Georgina voelde zich veiliger dan ze zich ooit had gevoeld. Ze voelde een energie die ze altijd onderdrukt had. Een onvoorstelbare woede laaide onder haar huid, als een smeulend vuur.
"In welke situatie zou je ze niet kunnen doden?"
"In individuele gevechten, Heer."
"Georgina, heb je je ouders ooit begrepen?"
De vraag verwarde haar. Had ze haar vader ooit begrepen? Had ze begrepen waarom hij zich liet verdrinken in werk en alcohol? Had ze ooit begrepen waarom haar moeder zich verstopte in werk en in een minnaar?
"Nee, heer."
Hij was een poosje stil terwijl hij door de kamer liep. "We hebben meer gemeen dan je denkt, Georgina." sprak hij uiteindelijk. Georgina keek naar hem terwijl hij voor het haardvuur stond, de bron van de eerste warmte was verklaard. "Ik heb mijn eigen ouders nooit gekend. Mijn moeder stierf toen ik geboren werd, mijn vader heb ik zelf moeten doden."
De stilte volgde zijn geluidloze voetstappen.
"Sta op,"
Georgina krabbelde overeind, nog wat onzeker over wat komen ging.
"Je wens om hen te laten zien wie je werkelijk bent, kan verwezenlijkt worden."
"Hoe dan, Heer?" Haar stem was overgeslagen, hij leek haar nu al door en door te kennen.
"Door je bij me aan te sluiten."
"Wat voor consequenties heeft dat voor mijn dagelijks leven, Heer?"
"Je zal op de oproepen moeten reageren, en soms zal je je mensen aan me moeten melden."
"Oproepen, Heer?" ze aarzelde, "En...bedoeld u, verraden, Heer?"
Hij lachte, het gaf haar rillingen, vreugdeloos was zijn stem, de kilte doorklonk in het geluid.
"Draco, kom hier. Laat Georina zien wat ik bedoel met oproep."
De jonge bewaker kwam inzicht en rolde zijn linkermouw op. Een soort tatoeage sierde zijn onderarm. Een schedel keek haar grijnzend aan terwijl er een slang uit zijn mond kronkelde en om het skelet hoofd heen kronkelde. "Dit brandt als we worden opgeroepen, of als wij hem oproepen."
Georgina keek er naar en richtte haar blik op de man die zo wit was als pas gevallen sneeuw, zijn ogen zo rood als rood opgedroogde inkt. Hij keek haar recht aan en beantwoordde haar tweede vraag emotieloos.
"Soms zijn er mensen in je omgeving die weigeren om jou en anderen te erkennen of te waarderen voor wie en wat ze zijn. Soms zijn er mensen in de familie die jou leven ten schande brengen door bijvoorbeeld met de verkeerde mensen te trouwen of om te gaan. Soms zijn er mensen die jou bestaan in gevaar brengen. Deze mensen worden niet in mijn beeld van een fantsoenlijke beschaving niet getolereerd. Mijn doel is een zuivere beschaving op te richten, waarin geen van ons zich nog langer hoeft te verbergen. Waarin geen van ons nog bang hoeft te zijn voor onderdrukking of geheimhouding. De mensen die tegen mij en mijn volgelingen vechten waarderen deze standpunten niet. Hen zijn het die je aan mij moet aangeven, soms zal ik jou of anderen de opdracht geven hen uit de weg te ruimen, soms zal ik het zelf doen. En soms laat ik ze leven om ze een kans te geven, of omdat we daarmee machtigere vijanden kunnen pakken."
Hij glimlachte, en keek toe hoe Georgina nadacht over wat hij gezegd had. Ze keek op, hij had zich weer in zijn stoel laten zakken. Georgina liep naar zijn stoel, knielde en kuste zijn gewaad. "Mijn heer," sprak ze helder, "laat mij een van uw dienaren zijn."
Hij glimlachte minzaam, "Welkom bij de vertrouwelingen van Heer Voldemort, Georgina O'Connor."
Ze keek naar hem op.
"Je linkerarm."
Met trots rolde ze de versleten mouw op. Met trots verbeet ze de korte, brandende pijn. De schedel met slang prijkte op haar arm.
Ze was een dooddoener.



Een groene lichtflits doorkruiste de lucht. Een schok raakte haar. En met een serene glimlach van eindeloos begrip daalde ze neer op de grond. Het was voorbij.
De eindeloze strijd om haarzelf was voorbij.

Slapend werd ze bevrijd van haar eindeloze strijd.

Reacties: