Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alones » 16. Distress
Stand Alones
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
8 mei 2014 - 20:05
Aantal woorden:
370
Aantal reacties:
7
Aantal keer gelezen:
408
16. Distress
Voor school moest ik een vervolg op een verhaal schrijven.
Besides, I wanted to give my lovelies some reading food.
Thankyou for all the support with my original story!
I love you so adorable much!
xoxo
Note
Billy Weaver verblijft in een vreemd pension
waarin slechts twee gasten hem voorgingen.
Hij herkent de namen uit de krant,
maar Billy deelt al een gelijk lot en is daarin verweven.
De hospita kent twee kanten, goed en slecht.
Billy Weaver verblijft in een vreemd pension
waarin slechts twee gasten hem voorgingen.
Hij herkent de namen uit de krant,
maar Billy deelt al een gelijk lot en is daarin verweven.
De hospita kent twee kanten, goed en slecht.
Angst danste als schimmen langs de muren en ik opende mijn ogen.
Starend naar het plafond, terwijl twaalf ribben mijn hart gevangen hielden.
Ik ademde bevend uit en probeerde de schreeuwende gedachten te negeren.
Argwaan had de onwetendheid vernietigd en stilte vleide zich in het duister.
Ik ging rechtop zitten en beet gespannen op mijn onderlip.
Twee namen hadden het oude papier getekend, Christopher Mulholland en Gregory W. Temple.
Herinneringen vervaagden en ik probeerde ze vast te houden. Pijn vloeide door mijn aderen en ik liet los, vergetend wat er wachtte.
Mijn blote voeten raakten het oude visgraatparket, terwijl het licht van de lamp door de ruimte baadde.
Oude foto’s hingen aan de muntgroene, getinte muren en ik bleef huiverend stilstaan. Op de derde verdieping waren slechts twee kamers en de ijskoude stilte had mijn angsten vrijgelaten.
Zachte melodieën dansten verder, ritmisch gevold door schimmen. De radio speelde nog steeds op het eerste verdiep en de dromen hadden de hospita waarschijnlijk omwikkeld. Ik haalde een hand door mijn zwarte haren en liep geruisloos naar de badkamer.
Het vormde een scheiding tussen de twee kamers en ik staarde naar mijn spiegelbeeld.
Water rolde langs mijn wangen en ik nam de handdoek vast.
Ik droogde me af en interesse schoot als kogels door mijn hoofd.
Ik wilde antwoorden en liep verdoofd langs de overloop naar een smalle trap. Een luster verlichtte de derde verdieping en mijn hand rustte nerveus op de gouden deurklink.
Aankloppen was onmogelijk, ik wou alleen weten of ze er beiden waren. Ik opende de deur en mijn ribben kraakten.
Barstend en dodend, mijn hart verwilderd kloppend.
Ik wilde schreeuwen maar bleef onbewegelijk stilstaan, niet in staat om de aanhoudende stilte te verbreken.
De kamer was leeg en aan de rechtermuur hingen twee lichamen.
Ogen rood doorlopen, monden geopend.
Schreeuwend en tegelijk geluidloos. Ik herkende hen, de namen hadden verschillende kranten laten bloeden.
‘Ogen zijn spiegels, meneer Weaver. Uw komst heeft Christopher’s pijn gestild,’ ze glimlachte troostend en liep naar de gemartelde lichamen.
De loop van het geweer raakte zijn hart en het schot liet mijn herinneringen stromen.
‘Er is slechts plaats voor twee,’ zei ze zacht.
Reacties:
Rebella zei op 8 mei 2014 - 20:15:
Wo---w....
Dit is best spooky!
Echt mooi geschreven!
Ik houd van je woordkeuzes!
Ik ken het orginele verhaal niet, maar het is echt grandioos!
Krachtig!
Luf it!
Wo---w....
Dit is best spooky!
Echt mooi geschreven!
Ik houd van je woordkeuzes!
terwijl twaalf ribben mijn hart gevangen hielden
Ik ken het orginele verhaal niet, maar het is echt grandioos!
Krachtig!
Luf it!
Wauw. Just. Perfect.
Wauw, I really love this!!
Echt je moet me een keer vertellen hoe je dit alles voor elkaar krijgt.
xx