FanFic.nl

Rebella Potter

Hoofdstuk 12: St. Mungo's and Christmas is coming.

Lily had eerst niet willen helpen, maar toen ik zei dat Lizzie anders altijd zou moeten blijven lezen, was ze om. Echter toen ze maar een blik op Remus nichtje had geworpen had ze gezegd dat ze naar Madame Pleister moest gaan. "Dit is ver gevorderde zwarte magie, en wel een soort dat heel moeilijk te bestrijden is, ik betwijfel zelfs of Madame Pleister haar kan genezen." had ze gezegd. We hadden Lizzie naar de ziekenzaal gebracht en het verhaal aan de schoolverpleegster verteld.
"Kom morgen maar terug, jongens, ik zal haar nu onderzoeken." Had ze gezegd, "Pak het boek alleen niet af," had Remus haar aangeraden, "hoezo?" Had Poppy Pleister gereageerd.
"Omdat ze je dan aanvalt," antwoordde ik fijntjes.
Nu echter zaten we in het kantoor van het schoolhoofd, alweer, tegenover Albus Dumbledore die bedachtzaam zijn vingertoppen tegen elkaar drukte.
"Juffrouw Lupos wordt over een uur overgebracht naar St. Holisto's voor Magische ziektes en zwaktes," sprak hij terwijl hij een rol perkament pakte, zijn veer in de inkt doopte en iets opschreef, "ik wil graag dat juffrouw Potter, juffrouw Evers en meneer Lupos begeleiden. Blijf daar zolang nodig, we moeten zekerheid hebben dat juffrouw Lupos in goede handen terecht komt." Dumbledore keek ons bezorgd aan over de rand van zijn halvemaans brilletje.
"Is de vervloeking wel op te heffen, professor?" vroeg Sirius heen en weer schuivend over zijn stoel.
"Dat denk ik wel, meneer Black. Als ze de nodige hulp krijgt die nodig is." antwoordde het schoolhoofd vriendeiijk.
Ik had geen woord gezegd vanaf het moment dat we dit kantoor binnen gestapt waren. Ik herinnerde me dat we twee dagen een totaal onbezorgd gesprek hadden gehad in vergelijking met dit.
"Goed, jullie kunnen beter vast wat spullen inpakken, aangezien jullie over een klein uurtje met juffrouw Lupos meegaan met de Helers." Dumbledore gaf Lily het rolletje perkament, "ik verwacht een sportieve en goeie samenwerking en saamhorigheid van jullie alle drie." vervolgde hij terwijl hij om zijn bureau heen liep. We stonden op, en liepen achter het schoolhoofd aan naar de deur.
"Ik hoop dat jullie zowel mij, als jullie vrienden en indien nodig klasgenoten op de hoogte houden van juffrouw Lupos haar gezondheid." Zei Dumbledore, de deur voor ons open houdend.
"Dat zullen we doen, professor," knikte Remus braaf en we daalden de draaiende wenteltrap af.

Lizzie werd opgenomen op de afdeling Spreukschade, waarom was voor ons drieeën een raadsel. Aangezien Lizzie niet aangevallen was door een spreuk, maar door een boek. We werden naar de vijfde verdieping gestuurd, waar het cafetaria was. De Helers gingen aan de slag met Lizzie en haar boek.
"Zullen we een potje kaarten?" vroeg Lily een pakje kaarten omhoog houden. We knikten, "Goed plan," beaamde ik met een zwak glimlachje.
"Welk spel zullen we doen? Pesten? Liegen? Knalpoker?" Lily keek van mij naar Remus en weer terug.
"Wat?" verward keken Maanling en ik elkaar aan, waar had Lily het over?
"Kénnen jullie dat niet?!" Lily keek ons stomverbaasd aan, tegelijk schudde we ons hoofd. Ze rolde met haar ogen, "zal ik het uitleggen?"
"Is goed," stemde Lupos in, ik knikte toegevend, wellicht zou dit ons even afleiden van onze zorgen om Lizzie.
"Bij het kaartspel pesten krijgt ieder tien kaarten..." Remus en ik schoven iets dichterbij de tafel en keken geinterresseerd toe.

Piepend en remmend kwam de lange, vuurrode stoomtrein tot stilstand op het King's Cross station te Londen. "Fijne vakantie Wormpje!"
"Jullie ook jongens! Tot nieuwjaar!"
"Tot dan! Niet teveel oliebollen eten he!"
Peter stak zijn hand op en liep met klein schattig vrouwtje mee naar de uitgang en was al snel in de mensenmassa verdwenen.
En gingen we opzoek naar onze ouders.
"Daar zijn ze!" wees James plots nadat we naar ons gevoel het station vier maal hadden moeten afzoeken. "Pap! Mam!" gilde ik terwijl we door de krioelende mensenmassa heen wurmden.
"James! Rebella!" klonk het in koor.
Het voordeel van onze ouders was dat ze dezelfde baan hadden en dus meestal tegelijk klaar en vrij waren. Zodoende dat ze ons gezamenlijk kwamen ophalen.
Sirius, Remus en een vrolijk geneesde Lizzie volgde ons op de voet. Iedereen kreeg een dikke knuffel al begingen Remus en Sirius hem wat gelaten.
"Kom," lachte mijn moeder en begon naar de uitgang te lopen. We volgden haar op de voet. Een vrij lichte hutkoffer meeslepend. Schoolgewaden, ketels en andere schoolspullen hadden we op Hogwarts kunnen laten, gelukkig.
In plaats van naar de parkeerplaatsen te lopen sloegen mijn ouders linksaf de ondergrondse in.
"Mam?" vroeg James verward, "waar gaan we heen?"
"Naar een andere parkeerplaats, ten zuiden van Londen." antwoordde mijn vader kalm terwijl hij even achterom keek.
"Waarom?" vroegen Sirius en ik tegelijk.
"Omdat we het huis moesten verplaatsen," antwoordde mijn moeder al even kalm.
"O, waar wonen we nu dan?" vroeg ik zuchtend. Het was vreemd om na twee jaar dezelfde omgeving gewend te zijn geweest we nu op een totaal andere plek zouden wonen. Opzich was ik het verplaatsen van ons magische huis gewend, tenslotte deden we dat al jaren. Maar het bleef irritant als je thuiskwam van school dat je huis ineens op een totaal andere plek stond.
De eerste keer dat ik me herinnerde was toen ik vier was toen waren we van Liverpool naar Oxford verplaatst. Daarna ging het van hot naar her. Naar Londen, Edinbourgh, in the middle of nowhere van Schotland, Bath, Dover en zelfs het meer van Log Ness om maar een paar plaatsen te noemen. Dus nu woonden we dichterbij Londen maar ten zuiden in plaats van het noordwesten.
"Ik ben nog steeds benieuwd naar jullie huis, Rebella." kondigde ze aan terwijl we door de poortjes liepen.
"Je zult het vast geweldig vinden," grijnsde Sirius wiens arm om haar schouders lag. Tegenwoordig zo vaak dat het me totaal niet meer opviel.
"Ben jij er al eens geweest dan?" Lizzie keek naar hem op, al haatte ze het dat ze kleiner was dan hij.
"Ja, een keer twee dagen." antwoordde Sluipvoet droogjes.
"O, wanneer dan?"
"Vorig jaar met kerst," lachte ik bij de herinnering van de puinzooi die het had achtergelaten.
James lachte om mijn gezicht dat even vertrokken was in een sarcastische grijns. Hij wist dondersgoed dat als hij het nogmaals zou flikken om mijn kamer te betreden met een aangeschoten Sirius in zijn kielzog hij lang niet normaal zou kunnen lopen. Maar het kon hem niks schelen.
De metro arriveerde en we stapten gezamenlijk in op naar het zuiden van Londen.

Vierentwintig december 1975
Een gigatische kerstboom stond pal in het midden van de hal. En voor James en mij was het normaal, maar Lizzie en Remus die uit een kleine familie en huizen kwamen was dit nieuw.
De boom reikte met gemak het dak, die zeven verdiepingen hoger zat. Eveneens waren ze stomverbaasd over de hoeveelheid mensen die binnen druppelde. Het was die ochtend rond half elf begonnen.
Opa en oma van mijn vaders kant kwamen, direct gevolgd door mijn moeders ouders en mijn moeders oma.
Dat was rond de tijd dat wij nog aan een ontbijt zaten. Daarna was mijn vaders broer met vrouw en twee kinderen uit Ierland gekomen. Keith en Rose waren van onze leeftijd en hielpen nu mee met de torenhoge kerstboom te versieren. Ik stond op de vijfde verdieping een lange slinger om de boom heen te draaien. De klok in de woonkamer sloeg twee uur en precies op dat moment ging de bel. Mijn moeder die op de zevende verdieping trachtte James uit een kluwen engelenhaar te bevrijden riep iets naar beneden.
"Wat zeg je?" riep ik naar boven.
Remus die een verdieping boven mij stond boog over de reling, "ze vraagt of jij de deur open kan doen." hij grijnsde, dit vond hij net als ik fantastisch.
Ik denderde zoals gevraagd de vijf trappen af, onderwel een hyperactieve versierde Sirius ontwijkend.
Lizzie stond er met een triomfatelijke grijns naar te kijken.
Bij de deur trok ik mijn t-shirt recht en opende de deur met een wijds gebaar.
"Rebella!"
"Ah! Tante Lucy! Kom erin!"
"Hoi Rebella!"
"Hey Stacy! Dag oom Wilco!"
De zus van mama en haar broer en dochter wipte over de deurdrempel en ik sloot de deur weer achter hen.
"Waar is je moeder?" vroeg tante Lucy terwijl ze haar mantel ophing.
"Op de zevende verdieping." grijnsde ik en liep naar het trapgat.
"MAAAM!" gilde ik omhoog.
Mijn moeders gezicht verscheen over de reling.
"Tante Lucy is er!" gebaarde ik, ze zwaaide en verdween weer. Ik wende me tot mijn favoriete tante, "ze komt eraan."
Lucy lachte, "fijn,"
Ik rende de trap weer op nogmaals een nu met zilver in plaats van goud bedekte Sirius ontwijkend.
Kerst zoals elk jaar.
Ik genoot.

Reacties: