FanFic.nl

Zijn Menselijke Engel

Hoofdstuk 10

‘Een man vol levenservaring, passie en liefde voor iedereen om hem heen. Mark Johannes Johnson, moge je nu in vrede rusten, en herenigd zijn met de liefde die je eerder bent verloren.' De melodie van Fix You galmt zachtjes door de zaal, terwijl de tranen zich een weg banen over mijn wangen. De witte lelies voelen zwaar in mijn handen als ik opsta en de kist achterna loop met Caleb aan mijn zijde. ‘Denk je dat hij nu gelukkig is?’ vraag ik zachtjes. Een zwak glimlachje verschijnt op zijn lippen terwijl zijn blik naar de kist dwaalt. ‘Waarschijnlijk het gelukkigste dat hij is geweest in die twee jaar.’ De klokken luiden, en met hetzelfde ritme verplaats ik me naar het graf toe. Ding… Ding… Ding… De kleine groep mensen stopt voor de open gegraven plek, waar de grote witte steen in al zijn glorie staat.

Een treurige grinnik verlaat mijn mond bij het lezen van de quote. Natuurlijk zou hij niks afgezaagd doen, dat was meneer Johnson nooit geweest. En hij zou het waarschijnlijk ook nooit zijn geworden. De kist daalt langzaam, en wanneer hij volledig op de bodem staat wordt het zand erover geschept. Ik draai mijn gezicht weg, terwijl ik stevig vasthoudt aan Caleb. Beschermend plaatst hij zijn armen om me heen, de bloemen in het proces niet plettend, voordat hij zijn kin op mijn kruin rust. De laatste slagen van de klokken klinken, en het geluid sterft langzaam weg. Meneer Stone, vergezeld met de andere aanwezigen, leggen de bloemen neer voor ze terug lopen naar de kamer waar de koffie wordt geserveerd. Met trillende handen leg ik het boeket in het midden van het graf. De tranen laat ik hun vrije wil gaan, op dit moment denk ik namelijk niet dat ik ze tegen kan houden. ‘Ik beloof het Mark. Wat hij ook heeft gedaan, ik zal het hem vergeven,’ fluister ik zachtjes. Met gebogen hoofd sta ik op, en wanneer ik opkijk lijkt mijn wereld van de een naar de ander te verschuiven. Het intense paar groene ogen kijken de mijne dringen aan, en binnen een oog blink is hij alweer weg. Mijn ogen verwijden en verwilderd kijk ik om me heen. Hij was hier. Ik zag hem, ik voelde hem. ‘Kom op, we moeten naar de rest.’ Ik schud mijn hoofd, waarna ik mijn arm uit zijn greep lostrek. ‘Ik moet gaan. Ik weet niet hoe lang ik het hier nog vol houd zonder in te storten.’ Hij knikt begrijpelijk en drukt een kusje op mijn slaap. ‘Bel me als je thuis bent aangekomen, oké?’ Ik knik en zet een stap van hem vandaan. ‘Ik bel je later Caleb.’ Met een draai loop ik weg, over de stenen paden van de begraafplaats richting de uitgang. De drie dagen nadat meneer Johnson waren slechts een vage herinnering, maar toch heb ik binnen die drie dagen een band kunnen krijgen met Caleb die ik nooit had kunnen bedenken. Waarschijnlijk omdat we beide redelijk dicht bij Mark stonden. Chase zou het waarschijnlijk wel goed met hem kunnen vinden, gaat door me heen en met een lachje schudt ik mijn hoofd. Één over beschermende broer is al genoeg. Twee gaat mijn petje te boven. Na een laatste blik te laten glijden over de begraafplaats, steek ik mijn handen in mijn zakken als ik mijn weg naar huis begin. ‘Daisy Rose Carter.’ De stem klinkt ijzig, net als de kou van de sneeuw om me heen. Trillerig kijk ik op, waarna ik oog in oog sta met de jongen hemzelf. ‘Harry Edward Styles,’ mimiek ik zijn stem terwijl ik met mijn ogen rol. Hij grijnst en loopt naar me toe. Mijn ogen worden groter en met een ruk draai ik me om, alleen om wederom tegen te worden gehouden door een hand om mijn pols. Een rilling loopt over mijn rug en langzaam kijk ik naar hem op. Laat me alsjeblieft los, denk ik smekend en bijt zachtjes op mijn onderlip. Wonderbaarlijk verzwakt zijn grip op mijn pols en ik neem een stap naar achter. ‘W-wat wil je Harry?’ Zijn ogen glijden over mijn lippen, en de brok die zich in mijn keel begon te vormen wordt langzaam groter. Hij schraapt zijn keel, waarna zijn speelse blik verandert in een serieuze. ‘Caleb is niet wie jij denkt dat hij is.’ Een zucht verlaat mijn mond en ik draai me om, klaar om weg te lopen van zijn verhaal. ‘Daisy, ik meen het.’ De manier waarop mijn naam van zijn tong rolt zorgt ervoor dat mijn buik samenknijpt, dit maal op de goede manier, en ik draai me naar hem om. ‘Je kan me niet vertellen wie wat is Harry. Bovenal, Caleb was de enige die voor me klaarstond toen ik het moeilijk had.’ Met dat gezegd te hebben begin ik aan de weg terug naar huis. Een naar gevoel bekruipt me als ik denk aan de gedachte dat de Caleb die ik ken niet zijn echte ik is, en met een frons schud ik de gedachte van me af.
Ik loop de bekende straat in, mijn huis binnen. ‘Ik ben thuis,’ mompel ik. Mijn oren spitsen voor enig soort geluid, maar ik hoor niks. Niemand thuis dus. Sjokkend loop ik de trap op, waarna ik mijn kamer binnenga en languit op bed val. ‘Oh Daisyyy,’ zingt de krakende stem, en een rilling loopt over mijn rug bij de herkenning ervan. ‘Kom je buiten spelen?’






reageren = melding <3

Reacties: