FanFic.nl

Stand Alone's

A dark night || Harry Potter / One Direction crossover.

Het was een donkere nacht. Een van die nachten waarbij je naar de hemel keek, en er geen sterren te vinden waren. Een van die nachten waar de lucht gewoon te donker blauw was.
Louis Tomlinson, student aan Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocus-pocus: zesde jaars, liep samen met zijn vriendin Eleanor Calder, studente aan dezelfde school in uiteraard hetzelfde jaar, over het verlaten plein. Het was verboden om zo laat de school te verlaten, maar het interesseerde Louis vrij weinig en Eleanor ging maar al te graag mee op de avonturen van haar vriend. Dat was ten slotte wat hem zo leuk maakte. En ze konden hen in het ergste geval van school sturen. Haar ouders zouden daar absoluut niet blij mee zijn, maar Louis vertelde altijd zulke mooie verhalen over de wereld. En ze kon niet wachten om deze met hem te ontdekken.
“Louis waar gaan we heen?” vroeg het meisje toch uiteindelijk, vol enthousiasme en nieuwsgierigheid. “Shhh, wacht nou maar gewoon af.” antwoordde Louis, stiekem te enthousiast om het haar niet te vertellen. Het was een mooie en bijzondere plek. Een plek die hij alleen met Eleanor wou delen, en met niemand anders.
“Lou, komen we niet een beetje te dicht bij het huis van Hagrid?” vroeg Eleanor na een tijdje onzeker. “Die ligt vast en zeker al lang op bed, die hoort ons toch niet.” antwoordde Louis. Maar Eleanor was lang niet zo zeker als Louis klonk. Voorzichtig liepen dichter en dichterbij het huis. “Louis.” fluisterde ze bang toen ze er letterlijk achterlangs liepen. Maar hij luisterde niet, hij vond het veel te leuk. Ze liepen achter het kleine huisje langs, toen er een schel geblaf de stilte verbrak en er een lichtje aangeknipt werd in het huis. “Rennen.” fluisterde Louis tegen Eleanor, die het allemaal weer wat spannender begon te vinden. Vrolijk renden ze tot Hagrid geen kans meer had om hen te vinden. Lachend stopten ze met rennen, en stopten om even op adem te komen. “Die hond heeft onze date verpest.” grapte Louis. “Vind je?” vroeg Eleanor en ze trok Louis wat dichterbij. “El.” siste hij. Hij had eens om zich heen gekeken, en constateerde dat ze niet op de plek waren waar hij wilde dat ze waren. “Wat?” vroeg ze, enigsinds verbaasd. “Ik denk dat we terug naar het kasteel moeten.” fluisterde hij terwijl hij schuw om zich heen keek. Ook Eleanor begon nu om zich heen te kijken. “Omg Louis.” fluisterde ze geschrokken. “Ja...” antwoordde hij hierop. “We zijn de verkeerde kant op gerend.” vervolgde hij. “Lou, we komen er toch wel weer uit he? Ik bedoel, zo gevaarlijk moet het hier niet zijn.” Louis greep Eleanor's hand. “Kom, we gaan terug.” Ze draaiden om en begonnen voorzichtig richting terug te lopen. Dat dachten ze althans.
Want wat was terug lopen en wat was verder het bos in? Je zag geen hand voor ogen, overal waren bomen en de twee tieners hadden het gevoel dat ze van alle kanten bekeken werden. Eleanor ging nog wat dichter tegen Louis aan lopen. “Ik ben bang Lou.” fluisterde ze. Tranen prikten achter haar ogen, en spijbelden een voor een naar buiten. “Zal ik je eens wat vertellen?” vroeg hij. Eleanor keek hem hoopvol aan. Hij keek wanhopig terug. “Ik ook.” antwoordde hij. Hierdoor zonk het beetje hoop dat ze nog had ook in haar schoenen. “Hoe gaan we hier ooit nog uit komen? Het bos is enorm!” zei ze, ze was gestopt met fluisteren en had hier gelijk spijt van. Want er klonken ineens veel meer geluiden. “We kunnen toch niet zo ver van Hagrids huisje gerend zijn? Zo lang renden we niet.” stelde Louis haar – maar ook vooral zichzelf – gerust. “Maar lopen we de goede kant op?” vroeg Eleanor zachtjes. “Natuurlijk!” zei hij. Maar hij klonk veel zekerder dan dat hij eigenlijk was.
Een eindje verderop, niet ver van hen vandaan, at een weerwolf zijn avondmaal. Dat bestond niet uit heel veel, alleen een hert, en van te voren had hij ook al een haas gevangen. Hij snakte naar iets beters. Maar dat kreeg hij toch niet, de bewoners van het bos keken zeker wel uit. Dus zijn maaltijd bestond altijd alleen maar uit herten, hazen, soms een poema, maar dat absoluut niet vaak.
Tot zijn genoegen, ving hij de geur van twee andere organismen op. Twee organismen die beslist geen hazen of herten waren. Hij stond op, liet het hert voor wat het was en begon zich langzaam naar de twee organismen voort te bewegen.
Deze twee organismen hadden helaas helemaal niks door, tot het te laat was.
“Louis, hoor jij ook iets?” vroeg Eleanor bang terwijl ze wanhopig om zich heen keek. “Ik hoor teveel.” slikte Louis. “Ik ook, maar dit is dichterbij.” Ze keek nog steeds om zich heen, maar er was vrij weinig te zien. “El, je verbeeld je het. Kijk we zijn er bijna.” Hij wees recht voor zich uit. Ergens kwam er een sprankje hoop in het meisje op. Ze zouden het bos uit komen, zeker weten. En ze zouden school af maken, en dan zouden ze wel op reis gaan. Als ze veilig in de common room van Griffondor zaten zou ze zweren dat ze nooit meer met Louis mee zou gaan. Ze zou eerst haar school af maken voordat ze de wereld in zou gaan.
Een luid gegrom kwam achter hun weg. Eleanor greep haar greep terwijl Louis stopte van schrik. “Eleanor.” fluisterde hij. “ja Louis?” vroeg ze, tranen over haar wangen. “Ren, en kijk alsjeblieft niet achterom.” beval hij haar. “Kom.” Louis pakte haar hand vast en begon zo hard te rennen als zijn benen hem konden. “Louis, er zit iets achter ons aan.” snikte Eleanor tijdens het rennen. “Niet achterom kijken.” beval hij haar nog steeds. Zijn hart klopte in zijn keel, en hij kneep zijn ogen heel stijf dicht. Want hij wist dat ze niet aan het einde van het bos zouden komen, niet voordat het roofdier dat hen achterna zat hen gegrepen had.
“Louis, ik kan niet meer.” hijgde Eleanor. “Nog even El. Nog even en we zijn er.” sprak hij haar en zichzelf moed toe.
En toen gebeurde alles heel snel.
Eerst was er een ruk aan zijn arm, en toen hij zich omdraaide. Hoorde hij een ijzingwekkende gil. Het was een weerwolf. Een echte weerwolf. Louis stond een tijdje in shock naar het beest te kijken. “Eleanor!” schreeuwde hij terwijl het beest zijn geliefde aan stukken scheurde. Huilend liet hij zich op zijn knieën zakken. Het had geen zin meer om te rennen, om te vluchten. Want ze was weg. Dus hij bleef zitten, huilend, tot de weerwolf besloot ook aan zijn leven een einde te maken.
Er is nooit weer iets over Louis Tomlinson en Eleanor Calder gehoord.

Reacties: