FanFic.nl

Stand Alone's

Game-over || Dramione

Hij liep door het kasteel heen. Het was laat in de avond, vandaar dat hij niet verwachtte dat hij wie dan ook tegen zou tegenkomen. Behalve leraren misschien...
Daarom was hij extra stil, en extra attent.. Want als bijvoorbeeld professor Sneep tegen zou komen op een tijdstip zoals deze, zou hij diep in de problemen zitten. Want dat zou Sneep niet pikken, zelfs niet van hem.
Omdat hij niet ontdekt wou worden, liep hij volledig blind door de gangen heen. Als hij dit niet deed zou hij vele eerder gesnapt worden en dan was het game-over.
Hij wist zelf niet eens zo goed meer waarom hij dit zo vaak deed. Het begon heel onschuldig, gewoon wat huiswerk overleg in een van de lege lokalen. Want ze kon goed helpen, heel goed. En hij was vreselijk op school.
Maar op een of andere manier had er een wending plaats gevonden en sindsdien kon hij niet wachten tot het avond was en naar haar toe kon. Ze mochten elkaar alleen zien wanneer het hele kasteel lag te slapen, op enkele leraren na. Anders zouden er problemen komen, problemen die niemand wou hebben. Soms was hij er verdrietig om, maar hij wist dat het gewoon weg niet anders kon.
Maar als ze zich zelfs niet in het kasteel konden vertonen, hoe zou het dan met hun toekomst zitten?
Daar dacht hij altijd zo lang over na, over hun toekomst. Over hoe hij haar zou vragen met hem te trouwen, over hoe ze een huisje kochten, over hoe ze hun eerste kindje kregen. Alles, hun hele toekomst. Hij wou niks anders dan een toekomst met haar.
En toch was het zo fout.
In het begin wou hij er niet aan toegeven, hij kon niet verliefd op haar zijn. Dat mocht ook helemaal niet. Het stond helemaal nergens, niet in de regels van de school en ook niet in de regels van de hele tovenaarswereld, maar toch bestond de regel. Generaties lang. En iedereen wist dat. Griffondor en Slytherin gingen niet samen. Nooit. Niet als vrienden en al zeker niet als koppel. Het ging gewoon niet. En toch was het gebeurd. Toch was hij smoorverliefd geworden uit een meisje uit Griffondor, en hij haatte zichzelf ervoor. Wat zou zijn vader zeggen als hij daar achter zou komen? Hij zou enorm teleurgesteld zijn in hem. Dat wou hij niet laten gebeuren. Maar toch was hij verliefd. Hij mocht het aan niemand vertellen, want niemand was te vertrouwen. Want wat als zijn vader erachter kwam...
Zo bleef hij nachten en nachten piekeren terwijl hij op zoek was naar het lokaal. En zodra hij het gevonden had, verdwenen alle twijfels als sneeuw voor de zon.
Ze zat daar, met haar boeken op tafel, de laatste resten van haar huiswerk te maken. Met een glimlach stapte de jongen naar binnen en sloot hij de deur. “Hermelien.” sprak hij in de stille kamer. Het klonk dan ook aardig angstaanjagend. Alsof hij het roofdier was, en zij de prooi, waar hij al maanden achteraan zat. Geschrokt keek Hermelien op, niet helemaal realiserend dat het de stem van Draco was die haar geroepen had. “Rustig, ik ben het maar.” stelde hij haar dan ook grinnikend gerust. “Oh, Hi. Draco.” zei Hermelien wat ingehouden. Draco vond dit gedrag vreemd en verbaasd liep hij naar het meisje toe. “Is er wat?” vroeg hij terwijl hij bij haar aanschoof. “Nee, niks.” loog Hermelien terwijl ze hem een glimlach schonk. Hij legde een vinger onder haar kin en drukte haar hoofd omhoog, zodat hij in haar mooie ogen kon kijken. Langzaam bewoog hij zijn hoofd dichter naar haar toe en zachtjes plantte hij zijn lippen op de hare. Hij was nog niet heel lang met haar, nog geen week eigenlijk. Maar toch voelde hij dat er iets mis was. Dus hij onderbrak de zoen en keek haar fronsend aan. “Wat is er?” vroeg hij nogmaals. Hermelien wendde haar blik af. Nu werd Draco gefrustreerd. Hij stond op. “Als je het me niet wil vertellen...” begon hij. Bang stond Hermelien op en pakte zijn arm. “Nee, niet weg gaan.” smeekte ze hem. “Vertel me dan gewoon wat er is.” Boos rukte hij zijn arm los. Ze keek naar de grond. “Nou, ik weet dat je hier boos om gaat worden. En ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf ook een beetje onzin vind. Maar, Harry is ervan overtuigd dat jij je vaders plaats heb ingenomen. En ik vroeg me af...” Draco begon kil te lachen, en doordat de kamer echode klonk dat angstaanjagend. “En dat geloof jij? Natuurlijk, ik had ook niks anders verwacht.” siste hij tegen haar. “Nee, ik zeg toch dat ik het onzin vind.” “Waarom vraag je het me dan nog?” Ze was stil, duurde haar geliefde niet aan te kijken. “Ik vroeg me het alleen af Draco. Mij kan je toch wel vertrouwen?” ze keek haar aan. En ineens sloeg er bij hem een knop om. “Doe ik dat?” vroeg hij, meer aan zichzelf dan aan haar. Hermelien keek hem een tijdje in stilte aan. Liet hem piekeren. Wat als Hermelien helemaal niet van haar hield? Wat als ze gewoon voor Potter spioneerde. Ergens realiseerde hij zich dat dat misschien te ver ging, maar het idee kon niet uit zijn hoofd komen. “Jij, je hebt me al die tijd voor de gek gehouden.” schreeuwde hij door het lokaal heen. Het was alsof hij een zwarte vlek voor zijn ogen kreeg, en dat alles van de afgelopen weken even helemaal vergeten was. “Draco nee..” protesteerde Hermelien. “Ga weg!” siste hij terwijl hij zich inhield. Hij wou haar geen pijn doen. “Draco, ik hou echt van je. Daar heeft Harry helemaal niks mee te maken.” Hermelien probeerde tevergeefs alles nog goed te maken. Ze pakte heb vast en gaf hem een zacht kusje op zijn voorhoofd. “Ga nou maar gewoon.” Draco duwde haar weg. “Maar Draco...” zei Hermelien wanhopig. “Nee, hou op. Hou gewoon op met je spelletjes!” riep hij. “Draco zachtjes.” waarschuwde Hermelien. Ze was bang dat ze hem zouden vinden, hen samen. Draco begon wat rustiger te worden. Ze keken elkaar een keertje in stilte aan. Hermelien had tranen over haar wangen stromen. “Ik wou echt niet...” Draco draaide zich plotseling om. “Draco...” snikte Hermelien. “Ik hoef je niet meer te zien.” antwoordde hij terwijl hij het lokaal achter zich liet. Hij beende door het stille lokaal heen. En terwijl hij dat deed, werd hij een stuk kalmer, en realiseerde hij zich wat hij zojuist had gedaan. Tranen vormden zich in zijn ogen en stroomden vervolgens over zijn wangen. Het was beter zo, vertelde hij zichzelf. Het mocht toch nooit zo zijn.
Nooit.

Reacties: