Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand-Alones » Heksenketel
Stand-Alones
Heksenketel
Lysander en Lorcan kijken mij stralend aan vanuit hun wiegjes. Hier doe ik het voor spreek ik me zelf hard op toe. Het was een moeilijke keuze en ik heb er vele nachten van wakker gelegen, maar ik doe er goed aan dat weet ik zeker. Ik loop weg bij de wiegjes van tweeling en pak mijn jas van de kapstok. 'Rolf!' roep ik.
De stem van mijn man komt vanuit de tuin.
'Ja, Loena'
'Ik ga'
'Succes lieverd, en niet al te emotioneel worden'
Met trillende knieën verlaat ik het huis. Vandaag is mijn laatste optreden. Toch zal ik al die leuke jaren die we met ons viertjes hebben gehad nooit vergeten. Nooit.
Elf jaar geleden hebben we elkaar leren kennen, of nou ja we hadden elkaar al heel vaak gezien op school maar nog nooit een woord met elkaar gesproken. Ik weet precies om welke reden en ieder ander zal in huilen uitbarsten als hij daaraan terug dacht maar ik niet. Ik weet dat ik gewoon wat anders ben dan andere mensen en wist dit al te accepteren toen ik nog heel jong was. Op school werd ik hier dan ook mee gepest. Studenten kende mij niet onder de Loena Leeflang maar onder Lijpo Leeflang. Mijn schoenen werden aan het plafon gehangen en meer van dat soort dingen. Maar dat kon me allemaal niets schelen, ik was wie ik was en dat ben ik nog steeds. Maar om een lang verhaal kort maken, ik leerde Elli, Suzanne en Katie pas echt kennen in mijn laatste jaar op Zweinsteins Hogeschool voor heksenrij en Hocus pocus. De meiden zaten in mijn jaar en op mijn afdeling maar ondanks dat we iedere nacht op de zelfde kamer sliepen hadden we nog nooit woord met elkaar gesproken. Totdat we in ons laatste jaar kwamen geen van ons vieren hadden we een idee gehad waarom we nu ineens wel met elkaar omgingen, misschien kwam het omdat we ouder werden, omdat van kinderen in volwassenen waren veranderd. Vanaf die dag waren we altijd bij elkaar. In mei dat jaar was er groot feest op school, want het was een jaar geleden dat de duisterste tovenaar die ooit geleefd had werd verlagen, door een van mijn beste vrienden en dat vroeg om een feestje. Op dat feest traden de Witte wieven op een geweldige band, maar het was niets voor kleine kinderen. Hun muziek was daar veelte ruig voor en zo ontstond Heksenketel. De Witte wieven maar dan voor heksjes en tovenaartjes in de leeftijd van twee tot acht jaar oud. Nadat we waren afgestudeerd zijn we begon met optreden. Alle vier hadden we geen flauw idee gehad dat we zo populair zouden worden en dat we elf jaar later nog op het podium zouden staan. Vijf jaar terug zijn we zelfs doorgedrongen tot de dreuzelkinderen. Ook zij genieten nu met volle teugen van onze optredens. En nu precies vier maanden geleden heb ik aangekondigd te willen stoppen met onze optredens. Ik wil meer tijd doorbrengen met mijn gezin, met zen vieren lange reizen maken opzoek naar nog niet ontdekte fabeldieren. Ik heb drie lang geprobeerd of ik het reizen met Rolf kon combineren met onze optredens, maar dat koste steeds meer moeite, zeker nu de tweeling er is. Ik houd heel erg veel van mijn zoons maar de zorg voor hen vraagt erg veel van mij en Rolf en onze drang om te reizen en nieuwe diersoorten te zoeken en onderzoeken is te groot. En daarom was het van belang dat ik zal stoppen met Heksenketel.
Ik zucht en stap uit de auto, voor onze laatste show met zijn vieren hebben een groot theater afgehuurd in een dreuzelwijk. Ik geloof dat er een stuk of dertigduizend mensen in passen. Elli, Suzanne en Katie zijn er al.
'Hallo' groet ik hen.
'Hallo, Loen' zegt Katie opgewekt. Ik slaak opnieuw een diep zucht, dit is het dan over een paar uur sta ik voor de laatste keer op het podium. Ik neem plaats achter één van de grote kaptafels en zie vanuit de spiegel, hoe mijn vaste visagiste mij begint op te maken. Voor de laatste keer krult ze mijn haar en brengt ze een prachtige laag make-up aan rond mijn ogen, zodat ze tijdens het optreden goed uitkomen. Het glanzende roze jurkje word over mijn hoofd getrokken en dan is het voor de allerlaatste keer tijd om op de gaan. We staan op en wensen elkaar zo als altijd succes, dan lopen in de richting van het podium. Duizenden opgewonden stemmetjes bereiken mijn oor, het geluid van een uitverkocht theater. Als we bijna bij het podium zijn klinkt er een monotone stem: Dames en Heren, Jongens en meisje hier zijn: Elli, Suzanne, Katie en Loena. Hier is Heksenketel' En dan is het echt zo ver we zetten Happy in en lopen het podium op. De zaal begint te juichen en te klappen. Na Happy volgen: Nobody, Angels en Freedom . Na enkele liedjes vraagt Katie aan mij of ik de bos bloemen wil halen, voor de geluidsman want die is vandaag jarig, als ik terug kom de bos bloemen en we de geluidsman met de hele zaal hebben toegezongen gaan we verder met de show. Bij ons laatste nummer krijg ik tranen in mijn ogen.
'Lieve jongens en meisje' begint Ellie. 'Vanmiddag was zo als jullie allemaal al wel weten dat laatste keer dat wij optraden met Loena. En dat vraagt om een waardig afscheid'
Met de rug van mijn hand veeg ik de tranen uit mijn ogen. Suzanne zwaait met haar handen en dan begint de hele zaal inclusief Elli, Suzanne en Katie luidkeels te zingen.
'Loena bedankt, Loena Bedankt, Loena bedankt'
Dikke tranen rollen over wangen. Ik kan ze niet meer tegen houden en dat wil ik ook niet eens.
'Nee,' stamel ik. 'Jullie bedankt, omdat jullie ons al die jaren gesteund hebben. Omdat jullie iedere keer weer naar onze shows komen, om dan heel hard mee te zingen. Iedere keer als ik jullie vrolijke stemmetjes hoor word ik heel blij. Ik ga jullie missen' en tegen Ellie, Suzanne en Katie zeg ik: 'Jullie bedankt voor de mooie en gezellig jaren. Ik had nooit gedacht dat we zo lang zouden blijven bestaan toen we op het idee kwamen te gaan zingen. En daarbij ik hoop dat we nog lang vrienden kunnen blijven en wens jullie heel veel succes tijdens de vele shows die jullie nog gaan doen' De zaal begint luid te klappen en mijn vriendinnen reiken me een bos bloemen aan. Dan valt het het doek met tranen in mijn ogen verlaat ik het podium. Dit was de laatste keer dat ik optrad. Het is voorbij.
Reacties:
Ik had kippenvel over mijn armen!
Echt touching!
Mooi gedaan!
xx
Wat leuk dat je je hebt laten inspireren door je oppaspuber (en was leuk dat je een oppaspuber hebt)! (:
En zo is het ook nog eens een super onverwachte onderwerpskeuze geworden.
Wat een leuk stukje! Erg origineel, en goed uitgevoerd!