FanFic.nl

He's the one|| Zayn Malik [Afgerond]

~005~Coffee Date

We hebben weer even oogcontact en ze glimlacht verlegen. Ik grijns terug en ze bloost. Zo volbreng ik het eerste deel, een beetje flirtend met het meisje. Als we een kleine break hebben spring ik meteen het podium af en loop richting Vincent. ‘Vincent. Kom eens hier.’ Hij gehoorzaamt en komt naar me toe. ‘Kan ik iets voor je doen, Zayn?’ Ik knik. ‘In het publiek zit een meisje. Ze zit op het bankje vlak bij de ijszaak en heeft blond haar en blauwe ogen. Ze draag een roze tanktop met een pink floyd teken. Ik wil dat je haar hier brengt.’ Hij trekt even een wenkbrauw op, maar knikt dan. ‘Oke. Ik zal ervoor zorgen dat ze hier komt.’ Ik glimlach naar hem en hij verdwijnt uit de boekenwinkel. ‘Waar ging dat nou weer over?’ vraagt Louis geïnteresseerd. Ik glimlach geheimzinnig en haal mijn schouders op. ‘Als alles werkt kom je daar vanzelf wel achter.’ Hij werpt me een rare blik toe, maar voordat hij iets kan zeggen moeten we het podium al weer op. Snel glimlach ik nog even naar hem en spring dan het podium op.

Jaylinn

Geduldig wacht ik tot de kleine break weer voorbij is, ondertussen de menigte bekijkend. Alle aanwezigen zien er blij uit, alsof One Direction hun leven is. Dan besef ik dat het waarschijnlijk ook zo is, als ik een meisje zie met littekens op haar pols. Langzaam schud ik mijn hoofd, niet begrijpend dat meiden zichzelf dat aan kunnen doen. Dan valt mijn oog op een bodyguard. Hij maakt zijn weg door de menigte en stevent recht op mij af. Nerveus slik ik en ga mijn handelingen na. Heb ik iets verkeerd gedaan? Nee toch? Ik besluit te blijven zitten en af te wachten wat hij van me wilt. De man beweegt zich soepeltjes, hoewel je zelfs vanaf mijn plek kan zien dat hij stevig gebouwd is. Allemaal spier waarschijnlijk. De meiden in het publiek wijken uiteen als hij eraan komt en al snel is hij bij mij. ‘Goeiemiddag, m’lady.’ Ik trek een wenkbrauw op en glimlach. ‘Je hoeft me echt geen m’lady te noemen. Noem me maar Jaylinn.’ Hij knikt en steekt zijn hand uit. ‘Vincent. Een van de jongens wil je graag ontmoeten.’ Mijn mond valt open en hij grinnikt zacht. ‘Die reactie krijg ik wel vaker. Kom maar mee.’ Hij trekt me voorzichtig aan mijn arm omhoog en draait zich om. ‘Blijf dicht achter me.’ Ik knik en hij begint weer richting de menigte te lopen. De meiden wijken weer uiteen, maar werpen dit keer jaloerse blikken naar hem toe. Dan besef ik dat de blikken naar mij zijn gericht en verberg me achter mijn haar.

‘We zijn er.’ Hij stapt de boekenwinkel van het centrum in en mijn mond valt weer open. De kasten die normaal in het midden van de winkel staan, zijn allemaal verschoven en vervangen door een paar banken, een tafel met eten, een tafel met spiegel en make-up en een kledingrek. Vincent gebaart naar een bank en glimlacht vriendelijk. ‘Ga hier maar zitten. De jongens zullen zo wel klaar zijn.’ Ik knik beleefd en ga zitten, ongemakkelijk de winkel rondkijkend. Wie zou mij nou weer willen spreken? Mijn oog valt op een vrouw bij de make-up tafel. ‘Ehm, hoi?’ zeg ik verlegen. Ze kijkt op en kijkt me verbaasd aan. ‘Hoi. Wat doe jij hier?’ Ik friemel wat met mijn handen. ‘Ene Vincent zei dat een van de jongens me wilde spreken.’ De vrouw trekt een wenkbrauw op en komt naast me zitten. ‘Interessant…. Anyways, ik ben Lou. Eigenlijk heet ik Louise, maar noem me maar gewoon Lou.’ Ik glimlach en schud haar hand. ‘Jaylinn, maar mijn vrienden noemen me meestal Jay.’ Ze glimlacht en kijkt dan op haar horloge. ‘De jongens zullen zo wel klaar zijn.’ Ze maakt een beweging om op te staan, maar ik pak snel haar hand. ‘Wacht. Kan je me vertellen wie wie is? Ik ben niet zo into One Direction en het wordt heel awkward als ik zijn naam niet weet….’ Ze lacht zachtjes en gaat weer zitten. ‘Ik geef je een snelle beschrijving, oke?’ Ik knik en verschuif iets, zodat ik haar beter kan aankijken. ‘Oke, de blonde heet Niall, de jongen met het bruine haar en blauwe ogen is Louis, de jongen met de bruine krullen is Harry, de jongen met het bruine haar en bruine ogen is Liam en de jongen met het zwarte haar is Zayn. Daar zou je genoeg aan moeten hebben voor nu.’ Ik knik en ze geeft me een klopje op mijn knie, waarna ze opstaat. ‘De jongens zijn zo klaar, wacht maar geduldig.’

Vijf minuten later springen vijf dolenthousiaste jongens de winkel binnen. Ze schreeuwen opgewonden en geven elkaar herhaaldelijk high fives. Dan vallen ze allemaal stil en kijken me aan. Ongemakkelijk schuif ik wat heen en weer op de bank. ‘Lou. Waarom zit er een vreemd meisje op die bank?’ vraagt de jongen met de krullen aan Louise. Ik zucht en Louise lacht. ‘Vincent zei dat een van jullie haar wilde spreken.’ In een klap richten alle jongens zich richting de jongen met het zwarte haar, Zayn zei Louise dat heette volgens mij. ‘Zayn?’ vraagt de blonde jongen, Niall volgens mij. Hij haalt zijn schouders op en glimlacht lichtjes. ‘Zouden jullie ons alleen kunnen laten?’ De jongens fluiten en joelen, maar dan sleurt Lou ze mee en zijn Zayn en ik alleen. ‘Ehm, hoi,’ zegt hij verlegen. Hij stopt zijn handen in de zakken van zijn zwarte jeans en kijkt naar zijn tenen. ‘Hoi,’ zeg ik met een glimlach. Voorzichtig komt hij dichterbij en gebaart naar de bank. ‘Kan ehm mag ik naast je komen zitten?’ Ik knik en hij neemt plaats op de bank. Een ongemakkelijk stilte valt over ons een en ik schraap mijn keel. ‘Ehm, waarom ik?’ komt er dan uiteindelijk uit mijn mond. Hij glimlacht weer en vouwt zijn handen. ‘Ik ehm, ik voelde een klik met je.’ Vanbinnen juich ik, blij dat ik niet de enige ben die het gevoel had. ‘Oh.’ We zijn weer stil en ik kijk naar mijn voeten. ‘Zullen we samen wat gaan drinken?’ vraagt hij dan. Ik haal mijn schouders op. ‘Okay. Leuk.’ Hij glimlacht adembenemend en als vanzelf glimlach ik ook. ‘Laten we gaan dan.’

Een half uurtje later zitten we in een klein hippie-achtig barretje, twee bodyguards gesitueerd in een paar hoeken. ‘Ik ben Zayn, trouwens,’ zegt hij terwijl hij twee mokken koffie op het tafeltje zet. Ik grinnik kort. ‘Blondie maakte me dat al duidelijk.’ Even kijkt hij verward en dan valt zijn mond open. ‘Oh, je bedoelt Niall.’ Ik knik en hij lacht. ‘Altijd subtiel die Ier.’ Ik lach met hem mee en vouw mijn handen om de mok. ‘Ik ben Jaylinn.’ Hij knikt kort en grinnikt dan. ‘Dit is niet precies hoe ik onze ontmoeting voorstelde.’ Zachtjes lach ik. ‘Dus je hebt al over me gefantaseerd? Och Zayn toch, zo snel al?’ Hij lacht en schud dan zijn hoofd. ‘Ik heb over ons gefantaseerd en wauw dat klinkt nog raarder.’ Ik knik instemmend en hij lacht. ‘Maar goed, Jaylinn, vertel me iets over jezelf.’ Een slok koffie verdwijnt door mijn keel en ik adem uit. ‘Nou ja, er is niet veel te vertellen. Ik ben negentien en wordt elf augustus twintig, ik begin na de vakantie op de Performing Arts school hier in London en leef bij mijn vader. Mijn moeder woont in Spanje, ik ben enigst kind en kom uit Nederland.’
‘Hoe lang woon je hier al?’ vraagt hij geïnteresseerd. ‘Zo’n anderhalf jaar.’ Hij knikt en ik neem weer een slok van mijn koffie. ‘Dus, Zayn. Vertel iets over jezelf.’ Hij trekt weer een wenkbrauw op en ik zwaai een hand door de lucht. ‘Ik ben niet zo into jullie band, dus naast jullie namen weet ik niks.’ Hij glimlacht breed en geeft mijn hand een klopje. ‘Ik mag je nu al.’

Uiteindelijk brengen we de rest van de middag door in het kleine barretje. We leren veel over elkaar, zo weet ik nu dat Zayn twintig is, uit Bradford komt en drie zussen heeft. Hij is half Pakistaans, zingt al zo’n twee jaar in One Direction en is derde geworden in de X-factor, samen met de andere boys. Hun derde album komt binnenkort uit en ze hebben tot die tijd vrij, waarna ze een korte promotour hebben. ‘Het wordt al donker buiten,’ mompelt Zayn zacht. Ik draai me om en kijk naar buiten. ‘Inderdaad. Wow, de tijd is snel gegaan.’ Ik draai me weer naar hem toe en hij glimlacht. ‘Zou-zou ik je nummer mogen?’ vraagt hij met een blos op zijn wangen. Ik giechel en knik naar zijn telefoon. ‘Geef maar hier dan.’ Hij zucht opgelucht en schuift me zijn telefoon toe, waar ik snel mijn nummer intoets. ‘Zou ik de jouwe mogen?’ Ik schuif hem mijn telefoon toe en hij zet zijn nummer erin. ‘Moet ik je thuis brengen of denk je dat het wel lukt?’ Ik glimlach naar hem en stop mijn telefoon in mijn zak. ‘Het lukt wel, Zayn. Maar toch bedankt voor het aanbieden.’ We staan tegelijk op en ik geef hem voorzichtig een knuffel. ‘Ik spreek je snel weer, oke?’ Hij knikt en ik draai me om, waarnaar ik naar de deur loop. Snel draai ik me om en zwaai nog even naar hem, om vervolgens de straat op te stappen.

Reacties: