FanFic.nl

Stand Alones

21~De held uithangen werd zijn dood {Winnaar Mei}

De dag begint zoals ieder ander. Om zeven uur gaat de wekker en met flinke tegenzin slaat Ed deze uit. De roodharige jongen brengt zijn handen naar zijn gezicht en wrijft in zijn ogen, proberend de slaap te verwijderen. ‘Ben je wakker?’ klinkt er door zijn deur. Ed maakt een onsamenhangend geluid, maar blijkbaar haalt de persoon achter de deur daar iets uit, want hij roept een snelle ‘’oke’’. Dan klinken er voetstappen die al snel weer wegsterven en is Ed alleen. Hij staart een tijdje naar het plafond en besluit dan op te staan. De blauwogige jongen slaat zijn benen over de rand van het bed en gaat rechtop zitten. Hij geeuwt en staat dan op, een handeling die gekraak uit zijn knieën oplevert. Ed vertrekt zijn gezicht even, maar begint daarna al snel de toch naar zijn kleine badkamer. Hij ontdoet zichzelf van zijn kleding en stapt onder douche. Als het koude water zijn huid raakt, rilt hij, maar dit sterft al snel weg als het water warmer wordt. Zachtjes begint hij te neuriën, terwijl hij ondertussen zijn haren wast.

Als hij een kwartiertje later aangekleed en wel de keuken instapt, wacht zijn huisgenoot hem al op. De lange jongen glimlacht breed en een kuiltje onderbreekt het gladde oppervlak van zijn wang. ‘Goeiemorgen, Ed. Lekker geslapen?’ Ed knikt en gaat aan tafel zitten. Hij pakt de krant op en scant de koppen. Zo snel als hij de krant pakte, legt hij hem ook alweer weg. ‘Bah.’
De jongen achter het fornuis kijkt het met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Wat is er?’
‘Al dat slechte nieuws in de krant, ik word er gek van.’
‘Tja, het is inderdaad niet heel vrolijk nieuws de laatste tijd.’ Ed knikt en zucht diep. De keuken dompelt zich onder in stilte, af en toe onderbroken door het sissen van de bacon in de koekenpan. Ed is de eerste die de stilte verbreekt. ‘Zeg, Harold, wat dacht je van een avondje uit vanavond?’ De jongen achter het fornuis trekt zijn neus op en gooit een klein stukje ei naar zijn huisgenoot. ‘Ten eerste, mijn naam is dus niet Harold, maar Harry en ten tweede. Cool, okay. Hoe laat eindigt je shift in de muziekwinkel?’
Ed haalt zijn schouders op. ‘Ergens rond vijf uur of zo. Ligt eraan of die Ier me eerder laat gaan of niet.’ Zijn huisgenoot lacht en schud zijn hoofd, waarna hij een omelet op een bord schuift en er twee plakjes bacon op gooit. ‘Ik snap niet hoe jullie elkaar niet mogen. Hij is hartstikke aardig.’
Ed snuift en prikt een stuk omelet aan zijn vork. ‘Alleen tegen jou. Iedereen is aardig tegen jou.’
Harry haalt alleen maar zijn schouders op en gaat door zijn krullen. ‘Kracht van de krullen, maat. Kracht van de krullen.’ Dat is de laatste keer dat Ed een ontbijtje krijgt van Harry.

Als Ed om tien over negen de muziekwinkel instapt, wacht een boos uitziende blonde jongen hem op. Ed zucht diep en hangt zijn jas aan de kapstok achter de toonbank. ‘Goeiemorgen, Niall.’ Niall kijkt de roodharige jongen boos aan en slaat zijn armen over elkaar. ‘Je bent alweer tien minuten te laat, Sheeran.’ Ed haalt zijn schouders op en spelt zijn naamplaatje op het shirt. ‘Ach ja.’
Niall slaat met een platte hand op de toonbank en Ed krimpt ineen. ‘Niet ach ja! Dit is al de derde keer in een week. De volgende keer kan je je meteen weer omdraaien en de winkel verlaten!’
De blauwe ogen van Ed worden groot en hij slikt. ‘Ne-nee, alsjeblieft, Niall. Je weet dat ik deze baan nodig heb.’ Zijn baas kijkt hem aan en Ed slikt nogmaals. De spanning is duidelijk voelbaar en Ed bid stilletjes dat zijn baas hem nog een kans geeft. ‘Dan moet je je daar ook naar gaan gedragen, Sheeran. Nu, mop de vloer.’ Ed weet niet hoe snel hij achter de toonbank vandaan moet komen en rent snel naar de achterkamer. Hij pakt de emmer en vult deze met water en schoonmaakmiddel, waarna hij de versleten mop erin onderdompelt. Met de mop stevig in het water loopt Ed naar de voorkant van de winkel en haalt de mop eruit. Hij zet de mop op de vloer en begint met het niet opwindende werk van het schoonmaken van de vloer.

Zoals altijd komt Harry om vijf over twaalf de winkel in, in zijn hand een bruine zak. Ed’s lunch. Niall begroet de jongen met een knuffel en ze kletsen even, waarnaar hij Harry de achterkamer wijst. Ed is daar zo’n vijf minuten geleden heen gegaan, precies op het moment dat zijn lunchpauze start. ‘Eddie!’ roept Harry vrolijk, ‘ik heb je lu-hunch!’ De geadresseerde jongen lacht vrolijk en pakt de bruine zak aan. ‘Styles, je bent de beste.’ Harry lacht en trekt zijn maat in een knuffel, waarnaar hij het rode haar van de jongen door elkaar gooit. ‘Ik heb je favoriete lunch gemaakt, maat.’
Ed grijnst breed en blaast Harry een kushandje. ‘Je bent de beste.’
‘Dat heb ik vaker gehoord.’ Ed lacht en Harry grinnikt. ‘Ik kom je om vijf uur ophalen, ‘kay?’
‘Heb je Niall zover gekregen me dan te laten gaan?’
Harry lacht en knikt. ‘En alles wat ik moest doen was hem beloven dat je morgen op tijd zou zijn.’
Ed kreunt. ‘Harry, je weet dat ik bijna nooit op tijd ben.’ Harry haalt alleen maar zijn schouders op. ‘Doe het deze ene keer, pleaseee? Zodat we vanavond uit kunnen?’ Even is de roodharige jongen stil, waarna hij met een zucht toegeeft. Harry klapt blij in zijn handen en plaatst een kus op Ed’s wang. Ed trekt een gezicht en veegt zijn wang af, waarop Harry lacht. ‘Dan ga ik maar weer. Tot straks.’
‘Tot straks maat.’ Dat is de laatste keer dat Ed lunch van zijn maat krijgt.

Om precies vijf uur krijgt Ed het teken van Niall. ‘Sheeran. Ik zie je morgen.’ Ed weet niet hoe snel hij de winkel uit moet komen en grijnst opgelucht. ‘Iemand heeft zin in vanavond,’ grinnikt Harry.
Ed pakt de helm van Harry aan en haalt zijn schouders op. ‘Ik kan wel wat alcohol gebruiken.’ De jongen met de krullen grinnikt en Ed zet de helm op, waarnaar hij bij Harry achterop stapt. De motorbestuurder start de motor en trapt het gas in, om vervolgens de straat op te rijden. Al snel zijn ze op snelheid en vliegt de rit naar huis voorbij. Ed springt van de motor en loopt naar binnen, waar hij de helm op het kastje dropt en de trap op sprint. Eenmaal in zijn kamer schiet hij snel in een ander setje. Dan stormt hij de trap weer af en propt zijn portemonnee in zijn zak. ‘Laten we gaan, curly!’ roept de roodharige jongen luid. De jongen met de krullen verschijnt in de hal, ook hij gekleed in een ander setje. ‘Snackbar eerst?’ vraagt hij in zijn typerende diepe stem. Ed knikt en ze verlaten hun woonplek, waarnaar Harry de deur op slot draait.

Naast elkaar lopen de twee vrienden door de straten van het klamme London. ‘Ik haat deze temperaturen,’ moppert Ed. Hij gaat door zijn haar en ontvangt de grinnik van Harry met een grimas. ‘Het is niet jouw haar dat hier slap van wordt hoor,’ zegt Harry. Ed haalt zijn schouders op en trekt aan zijn tanktop. ‘Alles plakt.’ Harry haalt alleen maar zijn schouders op en hult zichzelf in stilte. Ed rolt kort met zijn ogen en stopt zijn handen in de zakken van zijn broek. Ze lopen verder in stilte, beiden verzonken in eigen gedachten, totdat er een schreeuw klinkt, gevolgd door een; ‘Help! Help me dan toch!’ Harry’s hoofd schiet omhoog en Ed kijkt hem paniekerig aan. ‘Harry. Doe het niet.’ Harry kijkt hem verscheurd aan, zet een klein stapje richting het geluid. ‘Alsjeblieft,’ smeekt Ed hem. Harry’s hoofd schiet heen en weer. ‘Help!’
‘Sorry, Ed. Ik moet helpen.’ Hij rent richting de bron van het geluid en met een diepe zucht zet Ed de achtervolging in. ‘Hee! Hee jij! Laat haar met rust!’ Als Ed langs een steegje rent, stopt hij abrupt, bijna voorover vallend in het proces. Harry heeft zich volledig uitgestrekt, gebruikt zijn lengte op indrukwekkend over te komen. ‘Bemoei je er niet mee,’ komt een andere stem. Ed kan de eigenaar van de stem niet zien, zijn beeld wordt geblokkeerd door Harry. ‘Ik zei, laat haar met rust.’ Er klinkt wat gelach en Harry zet een paar stappen vooruit. ‘Ho ho, maat. Daar blijven. Tenzij je een kogel door je kop wil.’ Ed’s maat houdt zijn hoofd een beetje schuin. ‘Ik blijf hier, als jij de dame laat gaan.’ Even is het stil en dan rent een vrouw Ed voorbij. Hij kijkt haar na, totdat ze de hoek omschiet en hij haar niet meer kan zien. ‘Harry, kom op. Laten we gaan.’ De jongen uit Cheshire kijkt even om en knikt. ‘Oke.’ Hij draait zich om en loopt richting Ed. Voordat hij daar komt, klinkt er echter een schot, gevolgd door voetstappen en een doffe klap. Ed schreeuwt, zakt op zijn knieën naast het lichaam van Harry. ‘Harry. Harry, waag het niet me te verlaten verdomme. Met wie moet ik anders meiden oppikken?’ Hij schud zijn maat door elkaar, voelt de eerste tranen opkomen. ‘Harry, kom op.’
Hij schud het levenloze lichaam nog eens door elkaar. ‘Harry.’
Als er nog steeds geen reactie komt, voelt hij de eerste tranen over zijn wangen lopen. ‘Harry kom op. Verdomme, Harry!’ Nog steeds komt er geen reactie en Ed wikkelt zijn armen rond het lichaam van Harry, terwijl hete tranen over zijn wangen lopen. Dat is de laatste keer dat Ed Harry vast houdt.

Reacties: