Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfuitdagingen. » Het laatste gevecht
Schrijfuitdagingen.
Het laatste gevecht
Het was een donkere avond. Niet alleen om de gebeurtenissen die zouden plaats vinden, maar ook omdat de sterren deze avond besloten hadden een keer niet te schijnen. Het maakte de hele situatie net iets donkerder en treuriger.
George was boven gezet om het kasteel te verdedigen. Samen met Fred. Ze waren niet de enigen, maar de meesten waren beneden. Het was ook veel waarschijnlijker dat de dooddoeners daar zouden aanvallen in plaat van boven. Maar voor de zekerheid werden zij boven gezet. Ergens was George daar wel blij om. Dit gaf hem de mogelijkheid om nog even iets langer met zijn broer te zijn voor ze gescheiden werden. Hij had er een naar voorgevoel over. En het liefst had hij Freds hand gepakt en hem niet meer los gelaten tot de strijd over was.
Wie er dan ook mocht winnen.
Helaas ging dit niet zo makkelijk. Ze hadden beide ingestemd om Harry te helpen en er was geen weg meer terug. Hij was bang, moest hij toegeven. Fred ook, wist hij. Hij hoopte dat dit het laatste nacht van onzekerheid zou zijn. Hij hoopte dat het na vannacht voorbij zou zijn. Harry mocht niet dood, en Voldemort mocht niet leven.
Een zucht verliet zijn mond terwijl hij samen met zijn broer keek hoe het schild dat het kasteel beveiligde sneuvelde. Het hield de dooddoeners tegen, voor even. Het gaf hem misschien die extra paar minuten die ze nodig hadden. Maar het was uiteindelijk toch alleen maar uitstel. Ze zouden moeten vechten. Vroeg of laat. En dit had hij geweten vanaf het moment dat Voldemort terug was. Hij had zich erop voor bereid en nu was hij er klaar voor.
“Ben je oke Freddie?” vroeg hij aan zijn broer. “Ja.” antwoordde deze. Hij leek redelijk verrast om zijn antwoord. Maar George wist dat Fred zich net zo kalm voelde als hem. Hij glimlachte. “Ik ook.” Ze keken elkaar glimlachend aan. En even was George zijn angst vergeten. Heel even maar.
De dooddoeners kwam snel. Er waren er niet veel op de toren, dus werd Fred naar beneden gestuurd om daar te helpen. Het liefst was George met hem mee gegaan, want hoe kinderachtig het ook mocht klinken, hij wou niet gescheiden worden van zijn broer. Dit haatte hij altijd al en zeker nu had hij er een slecht gevoel over.
Maar hij vroeg het niet. Hij vroeg niet of hij mee mocht.
“Succes Georgie.” zei Fred terwijl hij op George zijn schouder klopte. “Doe voorzichtig.” zei hij zachtjes. Fred glimlacht en knikte, waarna hij de toren verliet.
De nacht leek eeuwig te duren. Elke minuut leek een uur en George wou niks anders dan terug naar zijn broer. Want hoe erg hij het gevoel ook probeerde te negeren, ergers zei iets hem dat er iets fouts ging gebeuren. En natuurlijk kon dit van alles betekenen. Harry kon dood gaan bijvoorbeeld, ze konden verliezen. Maar toch bleven zijn gedachten de hele avond op Fred gericht.
Toen Voldemort mede deelde dat hij de dooddoeners terug zou roepen en hij Harry de keuze gaf om zijn lot te ontmoeten, wist George niet hoe snel hij naar beneden moest rennen. Onderweg naar de grote Zaal durfde hij niet naar de lijken te kijken die roerloos op de grond lagen, bang dat hij iemand zou zien die hij niet wou zien.
Beneden duwde hij voorzichtig de deuren open en keek met een bezorgt gezicht de zaal rond. Het deed hem pijn om de doden te zien liggen. Hij zag klasgenoten, leerlingen die hij wel eens door de gangen had zien lopen, hij Lupin en Tonks. En naarmate hij verder liep, zag hij Fred.
Eerst wou hij het niet geloven. Maar naarmate hij dichterbij kwam bleek het niet meer te ontkennen. Tranen vormden in zijn ogen. Hij voelde twee armen om zich heen slaan. Snikkend begroef hij zijn gezicht in de schouder van zijn vader. Hij wou het niet accepteren. Fred was altijd een deel van hem geweest, waar hij ging ging George. En hij hoopte dat dit altijd zo zou blijven.
Het was de allerlaatste keer geweest dat ze moesten vechten voor hun leven. De laatste keer. En het was fout gegaan, precies zoals hij gedacht had. Fred was dood. Hij zou voorgoed weg zijn.
En hij wenste dat hij mee naar beneden was gegaan.
Reacties:
Dit was zo zielig en het gevoel van George heb je erg goed onder woorden gebracht vind ik. De tranen lopen zowat over mijn wangen. Fred had niet dood mogen gaan, maar jij beschrijft het echt mooi.
...............................................................................................
Snap je...
Dit is zo aangrijpend!
Echt WAANZINNIG knap gedaan!
De hele spanningsopbouw en dan toch die laatste paar zinnen die je de adem benemen.
Net zoals in het boek dat je dan ziet dat er iemand dood is waarvan je hoopte dat die zou blijven leven.
Mooi gedaan! Heel mooi gedaan!