FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Mama

‘Mam?’ Daar zat ze dan, het negenjarige meisje. In de grijze Peugeot. ‘Mama, word wakker!’ Het meisje werd door haar moeder naar school gebracht en ze stonden voor een stoplicht. De vrouw achter het stuur had haar hoofd op het stuur gelegd omdat ze duizelig was. Maar na een minuut tilde ze haar hoofd nog niet op en haar dochter, Agnes, begon ongerust te worden. Agnes deed alles wat haar negenjarige breintje kon bedenken. Dat alles bestond uit aan haar moeders schouder schudden en haar naam roepen. Achter hen begonnen auto’s te toeteren. Het stoplicht was op groen gesprongen. Haar moeder werd maar niet wakker dus het meisje begon te huilen. Van paniek. Het enige dat nog in Agnes op kwam was uit de auto stappen en naar een stilstaande auto achter haar te lopen. Ze opende de deur en riep huilend: ‘mama!’ Terwijl ze naar hun eigen auto wees. De aardige vrouw achter het stuur vroeg rustig wat er met de mama van het jonge meisje aan de hand was. Weer begon Agnes te huilen en om haar moeder te roepen. De vrouw liep achter het meisje aan, zich niks aantrekkend van het boze verkeer achter haar dat nu om de twee auto’s heen reed. Toen ze de vrouw op het stuur zag liggen werd er snel een ambulance gebeld. Met sirenes en zwaailichten kwam deze aanrijden. Toen de vrouw eenmaal in de ambulance lag werd haar hartslag gemeten, deze was erg laag. Een vriendelijke verpleger vroeg naar de naam van het kleine meisje. ‘A –Agnes,’ snikte het meisje. ‘Wat is er met mama?’ Het snikken van het meisje was opgehouden. Haar tranen waren op. Of ze bewaarde wat voor straks?
‘Heb je ook nog een papa lieverd?’ Vroeg de man. Agnes knikte. ‘En waar is die dan?’ Geduldig praatte de man met Agnes. Agnes haalde haar schouders op.
‘Werk.’
‘Kom dan maar mee naar het ziekenhuis, wil je een lolly?’ Vroeg de man terwijl hij haar hand vastpakte en in de ambulance zette. Niet achterin, bij mama. Hij wilde niet dat het meisje haar moeder aan allerlei snoeren vast zou zien zitten. Hij zette haar voorin op zijn schoot.

‘Agnes?’
‘Mama! Je bent wakker.’
‘Het spijt me zo.’
‘Wat?’
‘dit.’
‘Word je snel weer beter?’
‘Nee.’
Het meisje begon te huilen. Ze kon het idee van een tumor in het hoofd van haar moeder niet bevatten. Elke dag na school was Agnes bij haar moeder, en dan was ze eindelijk wakker, kon ze Agnes niet van haar tranen afhouden. Tranen en tranen en tranen stroomden over haar wangetjes, die helemaal wit waren geworden van het slaapgebrek dat ze de afgelopen dagen had opgelopen. Ze kon het niet aan dat haar moeder er binnen een paar weken niet meer zou zijn. Haar moeder was er áltijd! Dus ze zou er ook altijd zijn! Als Agnes ging slapen, als Agnes wakker werd, als Agnes naar school ging en zelfs wanneer ze weer terug kwam. De hoop dat haar moeder beter werd bleef, maar helaas. Deze hoop was vals want drie en een halve week later stond het volgende bericht in de krant:

Er onder stond de door Agnes uitgekozen zin.

Ik ga je missen mama!

Reacties: