FanFic.nl

Broken Eyes

[23.]

Door de ogen van Tom: Ik ga hem bellen. Bill is nog steeds niet terug en Georg wil ik op het moment écht niet zien. Op m’n eentje valt er niet zoveel te doen dus met het gevolg dat ik me stierlijk aan het vervelen ben. ‘Gustav, waar ben je? Ik ben je al heel de tijd aan het zoeken!’ Een beetje overdrijven kan heus geen kwaad. ‘Euhm, ik weet het eigenlijk zelf niet, in de stad ergens, gevlucht voor een kudde hysterische fans, je weet wel hoe dat gaat.’ Zucht, nu moet ik hem nog gaan redden ook. Of wacht, hier hebben we toch personeel voor. ‘Kan je ergens een straatnaam bespeuren?’ ‘Wacht, een minuutje, ik zoek. Ja, jaa! Fasanenstraße.’ ‘Oké, ik laat je door iemand ophalen, of dacht je heus dat ik me zelf ten prooi van al onze vrouwelijke fans ging werpen?’ Hé, eigenlijk klinkt dat helemaal niet zo slecht. Maar voor ik me kan bedenken, gromt Gustav iets en sta ik met een piepende gsm in m’n handen. Nu nog iemand vinden die een rijbewijs heeft en een beetje zijn weg kent. Ik slenter naar beneden, geen spoor van Lisa en Bill -ik wil niet weten wat die momenteel aan het uitspoken zijn- en stap de eetzaal binnen, waar zowat de gehele crew is samengetroept. ‘Vrijwilligers om onze geliefde drummer uit de nood te helpen?’ Even kijkt iedereen me raar aan en eet dan gewoon door. Niet echt de reactie die ik verwacht had. Buiten de nieuwtjes, die staren me nog even bevroren aan, duwen dan met moeite hun mond toe en met gloeiende wangen kijken ze weer naar hun bord. Aan hen zal ik sowieso niet zoveel hulp hebben, de meeste zijn amper 16. Maar voor de rest zitten er wel een paar bij die volledig mijn type zijn. M’n ogen glijden naar een meisje die me even verlegen aankijkt, zich dan hersteld en me dan met zo’n verleidelijke blik, die ze vast honderd maal voor de spiegel heeft geoefend, aankijkt. Hoe weten die meisjes toch dat zulke dingen me gek maken?! ‘GEEN LIEFJES OF ONENIGHTSTANDS BINNEN DE CREW!’ dendert de stem van David door m’n hoofd. Zelfs als die man niet in onze buurt is, toch heeft hij nog controle over ons. Maar.. Hoe moet dat dan met Bill en Lisa? David ontploft als hij dit hoort. Maar dat doet er even niet toe. Tomboy, je moet Gustav redden, weet je nog? Ohelp, nu is het al zo ver gekomen dat ik in gedachten tegen mezelf praat. Concentratie! Maar deze keer wordt mijn aandacht afgeleid naar Soetkin. Ookal heeft ze dan wat meer vormen, ze blijft lekker. Mijn ogen dwalen af naar haar boezem. ‘Valt er iets te zien, ja?!’ Verschoten staar ik Soetkin aan en stamel: ‘Heb jij soms je rijbewijs?’’Jammer genoeg nog niet.’ ‘ Ahja, wij moeten natuurlijk niet rijden om plezier te maken in een auto.’ Grinnik ik. Soetkin werpt me een bitchblik toe en zegt geamuseerd: ‘Dorien heeft toch haar rijbewijs, is het niet, Dorien?!’


Door de ogen van Dorien: Soetkin, hou toch eens je kop, wil ik roepen, maar ik knik alleen maar. Ook Tom krijgt een geniepige smile op zijn gezicht en een zucht ontsnapt me. Dan zal ik Gustav maar uit zijn lijden verlossen. ‘Waar is hij?’ Tom kijkt me twijfelend aan. ‘Ik, ik weet het niet meer. Bel hem anders zelf maar even!’ Diepere zucht. Dit is zo typisch. Ik stel me recht en loop naar Tom toe. ‘Nummer?’ Ik heb Tom graag hoor, begrijp me niet verkeerd, maar hij doet het er gewoon om. ‘Bel maar met mijn gsm.’ Na een lijst, een gigantische lijst, vol meisjesnamen overlopen te hebben, stuit ik eindelijk op Gustav’s nummer. ‘Ik ga effe buiten bellen.’ Stamel ik. ‘Of misschien ook niet!’ voeg ik er vlug aan toe als ik de horde fans zie staan die zich gegroepeerd hebben voor het hotel. Ik duw om -Bellen- en wacht. Tuut,tuut,tuut! ‘Met Gustav! Hallo. … Hallo?’ ‘Hallo, euhm, Hallo’ Rap herstel ik me en ga verder. ‘Met Dorien hier, van de crew. Waar ben je ergens? Tom is het, zoals te verwachten was natuurlijk, vergeten.’ ‘Fasanenstraße, alvast bedankt. Tot straks!’ Tuut,tuut,tuut! Oh help, dit kan onmogelijk goed aflopen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.