FanFic.nl

Broken by cancer (AF)

Capitolo quattordici

=Jake=
Ik heb Rachel en Nola veilig en wel bij haar vaders strandhuis gebracht. Nola wilde nog meegaan, maar ik heb gezegd dat ik haar bel als het fout dreigt te gaan. Tja wat zal ik zeggen? Mijn vader kan nogal agressief worden als hij ergens niet mee eens is of gewoon boos is. Ik rij de oprijlaan op en haal even adem. Als ik straks mijn spullen inpak, gaan mijn ouders vast vragen waarom ik dat doe en waar ik heen ga. Ik sla de deur van mijn auto dicht en doe hem op slot. Met een grote tegenzin loop ik richting de voordeur. Kan ik niet gewoon teruggaan naar Rachel en Nola? Nee, ik moet dit doen voor Rachel! Net als ik mijn sleutel in de voordeur heb, gaat hij open.
,,Jake, hoe was het bij Kevin?” mijn moeder kijkt me aan.
,,Heel gezellig, maar hebben jij en papa even tijd?”
,,Nou eigenlijk zijn we druk.” zegt mijn moeder, sluit de deur achter mij en gaat weer achter haar laptop zitten die op de tafel staat. Ik rol even met mijn ogen, wanneer zijn ze nou niet druk? Ik ga op de bank zitten en wacht totdat mijn moeder klaar is met waarmee ze bezig was. ,,Nou, ik ben klaar. Zal ik je vader even roepen en je zus?”
,,Nee, dat doe ik zelf wel.” ik loop naar de gang en ga onderaan de trap staan. ,,Pap!” roep ik naar boven. Een deur gaat open. Mooi, dan zal hij zo wel komen. Ik loop terug naar de woonkamer waar mijn moeder nog is.
,,Wil je wat drinken?” mijn moeder kijkt me aan. Ik knik. Het duurt nog wel even voordat mijn vader beneden is.
,,Mam, mag ik vanavond naar Katy?” Sophie komt naar beneden. Ik baal. Ik dacht dat het mijn vader was. Ik moet het gewoon vertellen, voor Rachel.
,,Is goed. Hier drink ook wat, je zit de hele dag al op je kamer.” Sophie neemt het glas icetea aan en mijn moeder geeft mijn glas aan mij.
,,Jake, jij was toch bij Kevin?”
,,Ja, maar ik ben nu weer terug. We hebben goed bijgepraat hoor en we hebben voor morgen afgesproken om samen naar school te gaan.”
,,Komt hij dan hier?” ik kijk haar aan. Waarom wil ze dat weten?
,,Wat dan?”
,,Nee, gewoon.” zegt ze en gaat op de bank zitten. Nee, ik denk niet dat het verstandig is als zij er ook bij blijft. Ik kijk haar aan, maar ik denk niet dat ik haar zo makkelijk weg krijg. Ach, laat ook maar. Zij weet ook wat mijn vader kan doen. Nu hoor ik voetstappen naar beneden komen op de trap. Ah, daar is hij eindelijk. Een beetje mopperend komt hij de woonkamer in.
,,Wat is er Jake, ik heb het erg druk.”
,,Ik moet jullie wat vertellen.” zeg ik en kijk mijn ouders aan.
,,Zeg het wel snel, want zoveel tijd heb ik niet.”
,,Mam, pap. Ik ben bang dat ik Rachel zwanger gemaakt heb. We weten het nog niet zeker, maar we waren stoned en dronken.” Mijn vader kijkt me erg boos aan. Sophie staat bij mijn moeder aan de zijkant, ze kijken allebei bezorgd. ,,Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren, maar ik weet wel dat ik bij Rachel en Nola ga wonen. Ik moet er voor Rachel zijn.”
,,En het kind?”
,,Als Rachel echt zwanger is en ze wilt het houden, houden we het.”
,,Verdomme Jake, jij verkloot je hele leven zo!”
,,Rachel verkloot mijn leven niet. Ik hou ontzettend veel van haar. Dat kan ik van jou niet zeggen!” Sophie kijkt me geschrokken aan, met een blik van 'wat-zeg-jij-nou?!', maar dat kan me niks schelen. Iemand moet het toch een keer tegen hem zeggen?! ,,Als het even niet gaat zoals jij dat wilt, sla je erop los. Rachel is zwanger door mij!” Ik word bij mijn kraag gegrepen, maar niet voor lang omdat mijn moeder zijn hand weghaalt. Mijn vader kijkt me vuile ogen aan.
,,Stomkop!” hij haalt uit. Ik val achterover tegen de tafel met het servies erop, die meteen omvalt als ik erop knal. Ik kom met mijn rug hard op de grond en mijn hand komt in wat scherven terecht. Ik heb onwijs veel pijn, maar het lukt toch om naar boven te gaan en de badkamer in te gaan.

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Gelukkig zie je het niet in mijn gezicht. Ik doe mijn shirt omhoog en ja hoor een grote blauwe plek zit er op de zijkant van mijn rug. Ik hoor voetstappen op de trap en schrik. Zou hij opnieuw komen? Is hij nog niet klaar? Ik doe mijn shirt naar beneden en blijf staan. Ik ben niet bang, maar ook weer wel. Als het hem wel is en hij is nog steeds zo boos, kan hij me wel het ziekenhuis in slaan. Opgelucht haal ik adem als ik mijn moeder zie.
,,Laat me eens kijken.” zegt ze. Ik knik en doe mijn shirt omhoog. Ze schrikt duidelijk. Ze pakt een handdoek die ze spoelt met water. Voorzichtig legt ze die op mijn blauwe plek. Ik heb pijn, maar slik het weg. Ik mag niet als een watje terugkomen bij Rachel, zij mag niet weten wat hier gebeurd is! Ik geef haar al zoveel stress, dus dit kan ze er niet bij hebben. Misschien heeft ze wel gelijk en moeten we die avond gewoon vergeten, moeten we doen alsof we elkaar niet ontmoet hebben en moet ik gewoon verder gaan met Nola. Nee, dat wil ik ook weer niet. Ze is echt prachtig en haar kwijtraken, vergeef ik mezelf nooit. Maar ja, zij wilt mij wel vergeten. Voor die avond kende wij elkaar amper.
,,Au!” roep ik hard uit, als mijn moeder er even op drukt met haar vinger.
,,Sorry.” zegt ze en haalt haar hand weg. Ik draai me om naar mijn moeder en kijk haar aan. ,,Jake, je moet je vader niet zo uitdagen. Je weet toch hoe hij is.”
,,Ja, dat heb ik nu wel door.” ik ben woedend. Waarom moet hij altijd mij hebben? Sophie heeft ook wel eens ruzie met mijn vader, maar die slaat hij niet! Ik loop naar mijn kamer, pak een grote tas en stop er mijn kleren in. Ik pak mijn toilettas en stop die er ook in. Met pijn in mijn lichaam, loop ik de trap af. In de hal staat Sophie. Ze kijkt me bezorgd aan.
,,Gaat het Jake?” ze legt haar hand op mijn arm die tegen de tafel aan geknald was.
,,Au.” zeg ik en ze haalt snel haar hand weg.
,,Waar ga je nu heen?”
,,Ik ga bij Nola wonen, we zitten in haar vaders strandhuis, maar vertel het niet door aan pa of ma. Ik wil bijkomen.”
,,Ik hou mijn mond, ik bel je nog oké?” ik knik, geef haar een knuffel en open de voordeur.
,,Jake, hier blijven!” dreigend opent mijn vader de woonkamer deur. Ik kijk hem uitdagend aan en sla daarna hard de deur achter me dicht. Ik ren naar mijn auto. Jezus, wat doet het pijn! Ik stap in, start mijn auto en rij hard weg.

=Nola=
Ik zit met Rachel te wachten totdat Jake weer terugkomt. Steeds kijken we om de beurt op de klok. Jake is nu wel heel lang weg. Ik ben bang dat zijn vader weer zo losgegaan is.
,,Waar blijft Jake?” Rachel kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op en pak mijn mobiel. Ik typ het nummer van Jake in en druk op het groene telefoontje, maar al snel krijg ik zijn voicemail. Shit! Het is echt foute boel. Wacht! Sophie, ik kan Sophie bellen. Ik typ haar nummer in en vijf minuten later word er opgenomen:
Nola! Hoe gaat het met je?
Hé Soof, het gaat prima met mij. Maar heb jij enig idee waar Jake is?
Die was net hier, maar het is weer fout gegaan. Het laatste wat ik gezien heb, is dat Jake wegreed met zijn auto.
Je weet niet waarheen?
Ik denk naar jou toe, je zit toch in je vaders strandhuis?
Ja.
Dan denk ik dat hij naar je toekomt, probeer hem anders te bellen.
Heb ik net geprobeerd, maar hij nam niet op.
Tja, dan moet je afwachten of hem buiten opwachten. Sorry, maar ik heb een afspraak.
Heel veel plezier schat en bedankt!
Ik hang op en kijk ongerust door het raam naar buiten. ,,Is er iets met Jake?” Rachel staat op en kijkt me aan. Ik knik, terwijl er een traan over mijn wang gaat. ,,Wat dan?” Ik slik even, maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond. In stilte kijken we uit het raam, totdat we Jake zijn auto aan zien komen. We rennen naar buiten, het pad af tot de auto. Jake stapt uit en ik zie gewoon dat hij pijn heeft. Rachel rent naar hem toe en omhelst hem in haar enthousiasme.
,,Au!” roept Jake en grijpt naar zijn zij. Rachel schrikt en deinst even achteruit.
,,Jake, wat is er?”
,,Het is niks.” Ik kijk Jake aan. Denkt hij nou echt dat Rachel dat gelooft? Ze is wel blond, maar niet dom!
,,Niks?! Laat eens zien!” Rachel trekt zijn shirt iets omhoog en slaat dan haar handen voor haar mond. ,,OMG Jake, wat is er gebeurd?”
,,Mijn vader heeft me geslagen.” Met grote ogen staart ze hem aan.
,,Waarom?”
,,Omdat ik je waarschijnlijk zwanger gemaakt heb.”
,,Dat is toch geen reden om meteen te gaan slaan?”
,,Rach, laat maar.”
,,Dit is niet normaal Jake!” roept Rachel uit. Ze is duidelijk gechoqueerd.
,,Rachel, laat het. Ik geef je al genoeg stress.” Hij heeft wel gelijk. Ik bedoel, als Rachel inderdaad zwanger van hem is, is het niet verstandig om heel veel stress te hebben.
,,Jij bezorgd me geen stress.” beweert Rachel. Jake en ik kijken haar allebei aan.
,,Rachel, dat doet hij wel.” zeg ik. Ze kijkt me aan en ik zie gewoon dat ze weet dat hij dat doet. Waarom zoekt ze de stress dan zelf op?
,,Ik ga naar je vader toe en ik zeg tegen hem dat dit niet kan.”
,,Rach, alsjeblieft niet doen. Ik vergeef het mezelf niet als jij straks in het ziekenhuis ligt door mijn vader.”
,,Maar wat kan ik dan doen?”
,,Nu niks. Je moet het van je af zetten, het laten gaan. Het is al gebeurd, we kunnen het niet terugdraaien.” zegt Jake. Wijs gesproken, maar ik zie dat Rachel het er niet bij laat zitten.
,,Ik was hier al bang voor Jake, daarom wilde ik ook mee.” ik kijk Jake aan en hij glimlacht naar me terwijl hij naar me toe komt.
,,Het geldt ook voor jou Nola. Ik wil niet dat één van jullie het ziekenhuis in belanden door mijn vader.” Nu komt Rachel er ook bij staan. ,,Hij heeft je al een keer geslagen, weet je nog?” Jake kijkt me doordringend aan. Alsof ik dat kan vergeten! Die klootzak had me gewoon geslagen, terwijl ik niks kwetsend zei of riep. Ik wees hem gewoon op het feit dat hij Jake wel vaak slaat, nou ja, dat wilde hij niet horen. Ik voel de klap nog aankomen, ook al is het nu een half jaar geleden. Ik knik kort naar Jake en pak zijn arm.
,,Jij moet verzorgd worden.” zeg ik tegen hem en ik neem hem mee naar binnen.

Reacties: