FanFic.nl

Nothing is impossible

H2

27 Mecredi, 2008, 03.17heur


In een vreselijk saaie, grijze ruimte zit ik opgesloten. Een deur van één meter dikte houdt mij binnen. Ik overdrijf, 60 centimeter dik. Anyway, alsof al dit nog niet erg genoeg is. Moet ik het kamertje ook nog delen. Met een oudere man, een naar wiet ruikende, onfatsoenlijke man wel te verstaan. Zijn broek is vuil, en zijn rood geruite blouse is kapot. Zijn handen zijn vies, en om het plaatje compleet te maken, heeft hij ook nog een blauw oog. Schijnbaar lijdt hij ook nog aan schizofrenie. Hij praat, maar de woorden zijn niet gericht naar mij. In een hoekje zwijgend, staar ik naar hem. Met ingehouden adem kijk ik naar de beweging van zijn , door de kou, paarse lippen. De stilte, op het gemompel van die drugsaddict na dan, verbrak doordat de zware deur open werd gedaan. Twee agenten staan in de deuropening. Allebei kijken ze, naar iets zoekend, de ruimte rond. Met grote passen loopt één van hun naar de man. Hardhandig grijpt hij hem in zijn kraag en trekt hem mee naar buiten. Ademloos kijk ik naar elke pas die ze beide zetten., Geduldig blijf ik wachten op het moment dat de deur met een klap dichtvalt. Daarintegen begint de agent te praten. Nouja, praten? Hij eist mijn naam en straatnaam op. Zonder enige twijfel en zenuwen in mijn stem voldoe ik aan zijn eis. ‘’Alexandra Bardeaux. Rue de Rivoli 34. 489236.’’ Tevreden knikt hij en sluit daarna de ijzere deur. De klap galmt nog na in de lege ruimte. Stiekem vraag ik me af of er echt een Alexandra Bardeaux bestaat. Aan de gedachte dat er een oudere vrouw met krulspelden en een met madeliefjes gekleurde jurk de wel bekende ‘Kim-Lan’ zou zijn, moet ik al grinniken.
Languit ga ik over het toch wel te krappe bankje liggen. Mijn hoofd wordt ondersteund door mijn met verf besmeurde handen. Ik snuif de mengeling van lichaamsstoffen, wiet en verf op om het daarna weer uit te blazen. Dit deed ik nog zo’n drie tot vier keer. Opnieuw en opnieuw. Langzaam sluit ik mijn ogen en zie mijn eerste graffiti weer voor me. Mijn beginnersfase. Verkeerde soort spuitverf, caps, te lawaaierig, te zenuwachtig. Het doet me grijnzen. En mijn eerste crush. Alsof het al niet alles behalve romatisch was, elkaar op een hysterische manier ontmoeten, dacht hij ook nog eens dat ik een jongen was. Het was pas naderhand dat hij zo stompzinnig, of juist toch niet, mijn muts van mijn kop moest trekken en daarbij erachter kwam dat ik wel degelijk een vrouwelijk wezen was. Zijn gezicht, precies op dat moment, verschijnt voor mijn ogen. De verwarde, maar toch de o zo aantrekkelijke uitdrukking deed mijn hart voor een seconden doen stil staan.

Reacties: